Onbekend

Ik heb gemerkt dat wanneer mijn twin in de buurt is, ik verander in iemand die ik niet ben en ook niet wil zijn. Ik zal het nader toelichten; het is wel duidelijk dat ego hier aan het werk is. Zodra hij bij me in de buurt is, kan ik me niet meer ontspannen gedragen, kraam ik de stomste dingen uit en durf ik hem niet aan te kijken. Ik lijk verdomme wel een verliefde bakvis terwijl ik die leeftijd allang voorbij ben. Als hij weg is, bedenk ik me wat ik eigenlijk (voor leuks en ad rems) had moeten zeggen, maar da’s dan mooi te laat. Hij lijkt geen enkele moeite te hebben om gewoon zichzelf te blijven, en iedereen lijkt dat te kunnen behalve ik. Ik baal zo van mezelf, weet ook niet hoe ik dit moet doorbreken. Het leidt er zelfs toe dat ik er tegenop ga zien om hem te ontmoeten en dat wil ik niet want dat is ook zo fijn aan de andere kant. Mijn twin heeft ook een ego dat vaak meespeelt in ons contact, maar ik weet precies wanneer dat zo is en wat er in hem omgaat. Maar omgekeerd ziet hij denk ik alleen maar die rare vrouw die zich geen houding meer weet te geven en nooit eens lekker spontaan kan doen. Ik ben zo verdrietig. Wat kan ik doen lieve mensen?

Antwoord 1
Ik herken dit absoluut en na al die jaren worstel ik er nog steeds mee. Ik had je graag een verlossend antwoord of een tip willen geven maar dat gevoel is niet te controleren. Ik heb dagelijks veel met mensen te maken, zie en spreek veel, voor niks en niemand terughoudend maar als zij in de buurt is lijkt het of ik wil gaan schreeuwen om me heen of zelfs wegrennen. Laat staan dat ik de mogelijkheid heb om haar te benaderen en oogcontact te maken. Ik ken mezelf absoluut niet zo en net als bij jou zal dit een obstakel zijn om een normaal gesprek te kunnen voeren of jezelf te zijn. Dichterbij komen lijkt ver weg op die manier. Als zij in de buurt is dan kan ik mezelf op dat moment omschrijven als een gestoord persoon. Het kalmeren erna, voordat de hartslag daalt, duurt ook nog min. 20 min. Heeft iemand nog tips, want wat is dit eigenlijk? Dit is eigenlijk te ziek voor woorden. (Onbekend)

Antwoord 2
Ah kijk, toch nog een reactie, bedankt! Ja, wat jij schrijft (dat weglopen) dat doet mijn twin ook soms. Ik krijg dan letterlijk het gevoel dat de grond onder zijn voeten hem te heet wordt en dan is ie weg. Zelf heb ik juist heel veel moeite om ons contact af te kappen en weg te gaan of een gesprek te beeindigen. Laatst heb ik hem gezien en toen lukte het me wel om helemaal mezelf te zijn, dat was heerlijk. Maar waardoor het soms wel en soms niet lukt weet ik niet. (Onbekend)

Antwoord 3
Ohja ik herken dit enorm! In het begin wou ik gewoon heel snel weg rennen en me verstoppen, op het toilet ofzo maar ja das ook weer zo zonde, zie je net je TZ weer en ren je weg 😉 Ik heb vooral geleerd om heel dicht bij mezelf te blijven staan, dicht bij je eigen gevoel (hart/ziel), wees sterk en laat je niet omver walsen 🙂 Succes.(Onbekend)

Antwoord 4
Volgens mij staan dan je innerlijke zintuigen, je chakra’s,op scherp. Het verbaast me, het gemak waarmee tweelingzielen elkaar mogen blijven zien. Wij mogen dat niet, no way! We moeten netjes 5 jaar in de wacht,voor de controle, en we hebben het wel eens geprobeerd, ging er van alles mis zodat we elkaar niet konden zien,of slechts heel vluchtig. (Onbekend)