Onbekend

Mijn TZ zit voor zijn werk een jaar in het buitenland. Omdat ik een relatie met een andere jongen heb, hebben we afgesproken geen contact te hebben in die periode. In ieder geval geen aards contact dan. Ik dacht nog dat dit dé manier was om hem te vergeten en verder te gaan met mijn eigen leven. Maar hij laat me niet los. Of beter gezegd ik kan hem niet loslaten. Hij blijft in mijn hoofd zitten. En zelfs als ik hem verban uit mijn gedachten, dan duikt hij wel weer op in mijn dromen. Nu heb ik vernomen dat hij een week terug in Nederland op verlof is. Enerzijds fijn idee dat de afstand tussen ons nu kleiner is, maar wat vooral overheerst is een enorme onrust. Ik wil zo graag naar hem toe, maar ik kan hem niet bereiken. Ik blijf wachten op een teken van hem dat ik hem ergens kan ontmoeten deze week. Ik durf hem niet zomaar op te zoeken. Ik schaam me daarvoor, misschien vindt hij dat wel belachelijk of wil hij dat helemaal niet. Ook ben ik bang dat ik hiermee mijn relatie onder druk zet. Maar wetende dat hij tijdelijk terug in het land is en ik hem niet eens kan zien of met hem praten, maakt me gek. Ik ben zo onrustig. Ik blijf de dwangmatige drang dat ik hem MOET zien houden. En als hij straks weer weg is, ben ik weer teleurgesteld dat dit een gemiste kans is. Ik vind het erg frustrerend zo.. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan?

Antwoord 1
Mijn twin wilde geen contact met mij. Ik ben toch achtergekomen waar ze werkt en plotseling was ik in haar zaak. Ik wilde persé haar zien, we keken in elkaars ogen en we waren alletwee blij. Niet met elkaar gesproken, maar dat hoefde niet, wel hoorde ik letterlijk wat ze dacht, zeer bizar. Mijn twin heeft ook gemerkt dat er iets aan de hand is en misschien wilt ze met mij een keer over hebben. Een paar weken geleden weer op haar werk geweest, ze was er niet, maar ik was toch blij want alleen al op haar werkplek zijn vind ik al fijn genoeg. Dus als je de drang hebt om hem te zien, ga je gewoon naar hem toe. (Onbekend)