Onbekend

Ik weet me eigenlijk geen raad meer, en hoop dat jullie mij misschien een helder antwoord kunnen geven, ik zal proberen het zo duidelijk mogelijk te vertellen. Bijna 5 jaar geleden ontmoette ik mijn TZ, vanaf het eerste oogcontact was het raak tussen ons, en we hadden al snel contact. De seksuele aantrekkingskracht is altijd enorm sterk geweest tussen ons, evenals de aantrekkingskracht van mens tot mens. We zijn een relatie begonnen, die heel heftig was en is, maar hij woont samen en komt dus stiekem bij mij. Hij heeft al vrij snel aangegeven voor haar te kiezen, al blijft hij over zijn werkelijke gevoelens heel onduidelijk. Ik ben zelf in een achtbaan van emoties terechtgekomen, en was zo ondersteboven van mijn gevoelens dat ik geen grenzen kon stellen. laatst waren er hier een aantal vragen, waaruit het woord narcisme tevoorschijn kwam, dit ben ik na gaan lezen en ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn TZ (en tevens mijzelf) daarin duidelijk terug kan vinden. laat ik het zo zeggen dat ik mijzelf behoorlijk pijn heb laten doen en met mij heb laten spelen, dit allemaal omdat ik veel van hem hou. Ik heb moeite om grenzen te stellen door een heftig verleden. Ik wordt genegeerd, niet eerlijk beantwoord, alles is op zijn tijd en wanneer hij er zin in heeft. Als ik sommige antwoorden lees kan ik mijn ego overwinnen, en heb dit dan ook al vele keren geprobeerd, maar de pijn die omhoog komt door vroeger is zo heftig, en daarbij zijn stilzwijgen en niet duidelijk zijn, heeft gemaakt dat ik niet meer kan vergeven. Alles heb ik geprobeerd om met hem om te kunnen blijven gaan, maar ik ben bang dat ik mijn ego niet kan overwinnen. Ik ben in een ontzettende 2strijd omdat ik hem aan de ene kant niet kwijt wil (er zijn natuurlijk ook mooie dingen tussen ons) maar aan de andere kant geen idee heb wat ik er mee aan moet. Ik probeer hier geenzins mijn TZ in een kwaad daglicht te stellen omdat ik mij dit allemaal zelf heb laten gebeuren, maar ik kan mijzelf ook niet langer wegdrukken en verbittering en woede steken dagelijks de kop op. In mijn omgeving kan ik er met niemand over praten omdat de mensen die van mij houden hem niet zo graag mogen. Ik ben bang dat hij te sterk voor mij is, en ik kan niet anders zeggen dat ik in een neerwaartse spiraal terecht gekomen ben. Ik ben heel vaak verdrietig en voel me depressief. Dit zal deels komen door mijn eigen negatieve wereldmodel, maar kan niet anders zeggen dat ik me door hem ook misbruikt voel. Misschien heeft iemand hier een antwoord op, al weet ik dat het antwoord in mijzelf zit, ben te veel in de war op het moment. Liefs

Antwoord 1
Je schetst een hele herkenbare situatie voor mij, herken ontzettend veel uit mijn eigen situatie. Maar ik zou niet zomaar het stempel Narcisme ergens opplakken, want wat jij beschrijft kan evengoed het Syndroom van Asperger zijn bijvoorbeeld, en daarmee zou alles toch in een heel ander perspectief komen staan…. Wat vooral belangrijk is, is wat het met jou doet! Jij hebt de plicht goed voor jezelf te zorgen en dat doe je nu niet echt… Wie zegt dat je met hem om moet blijven gaan? Die keuze maak jij, die vrijheid heb jij al voel je die misschien niet. Misschien leer je juist van hem jouw grenzen te gaan stellen, omdat je wel moet uiteindelijk… Het is een tergend pijnlijk leerproces, ik voel met je mee. (Onbekend)

Antwoord 2
Ik heb het met je te doen. Ik ben daar ook geweest in dat negatieve ding. Ik merk dat nu ik vriendschappelijk contact met hem heb gevonden het beter een plek kan geven. Ik denk dat je naast je leven met hem (voor zover je dat kan noemen) ook open moet gaan staan voor andere contacten. Meer buiten hem dingen gaan zoeken en hem voor erbij moet houden. Door hierin te blijven hangen kom je in een neerwaardse spiraal. Volgens mij kun je beter activiteiten buiten hem gaan zoeken. Ga lekker op stap en date ook met andere jongens. Hij snoept toch ook buiten de deur… Ga niet wachten op iets wat misschien niet naar jou toekomt. Misschien komt hij wel als hij het gevoel krijgt jou kwijt te raken… nu ben je erg afhankelijk opgesteld denk ik… je bent te lief (net als ik) succes, sterkte en wijsheid… Alles komt goed maar laat het je leven niet leiden… dan word het een lijdensweg… (Onbekend)

Antwoord 3
In mijn sluier van haar, zoek ik een schuilplaats voor verdriet, om alles wat toch niet, als deken om mijn schouders glijdt. Ik treed vertwijfeld een weifelende zon tegemoet, omdat het moet, omdat het moet…Is een gedicht van Ina Sousa. Ik ben de schrijfster van antwoord 1 en moest aan dit gedicht denken toen ik mijn reactie schreef, heb het voor je opgezocht. Sterkte.. (Onbekend)

Antwoord 4
Ik denk dat je moet waken om zijn gedrag in een hokje te plaatsen, net zo min als je tz-schap in een hokje kunt plaatsen. Ook ik heb een twin met heel veel narcistische kenmerken en toch kan ik niet bevatten dat hij echt zo is, daarom wil ik het ook altijd zo graag snappen wat er gebeurt want dan kan ik het een plaats geven, ongeacht of het antwoord me nou bevalt of niet. Maar goed, ik heb een ontkennende twin met bindingsangst of weet-ik-veel wat ie allemaal heeft (en dat maakt me ook niet uit) het belangrijkste is dat IK (en dus ook JIJ) er mee leer omgaan. En ik moet er wel mee leren omgaan want hij zit zo diep in mij verweven als het bloed dat door mijn aderen stroomt, en er is geen enkele ontsnapping mogelijk…. en ik kan je zeggen, het is een keiharde leerschool!!! maar als je maar lang genoeg klappen krijgt kom je eindelijk zover dat het allemaal niet zoveel meer uitmaakt wat hij wel of niet doet, wat hij wel of niet wil zeggen en wil delen met mij en of wij! wel of niet ooit bij elkaar komen in dit leven. Wat niet wil zeggen dat mijn nieuwsgierigheid en mijn Liefde voor hem minder zijn geworden, ik zou heel graag met hem willen praten. Als mijn vermoeden klopt, na een rode draad te hebben ontdekt, dan kan ik me voorstellen dat het leven van een twin hele rare wendingen kan nemen en dat je jezelf als bescherming een bepaald gedrag aanleert. Maar wat ik mezelf heb voorgenomen en wat ik ook heel erg belangrijk vind, je kunt niet TE LIEF zijn, je bent het of je bent het niet. wat wel kan is dat je jezelf daarbij wegcijfert en daar moet je voor waken en een weg in zien te vinden. Ik geloof dat deze problemen en toestanden enkel en alleen met Liefde kunnen worden opgelost en dat vereist een grote mate van zelfkennis en discipline om niet steeds meegezogen te worden in negativiteit. Het is mij gelukt en het gaat jou vast ook lukken meid, toitoitoi, je bent nog zo jong, pas goed op jezelf en geniet vooral ook van de mooie dingen! En als het zo moet zijn, ooit, dan komen jullie vast bij elkaar… wanneer dan ook. Liefs.(Vlinder)

Antwoord 5
Wat voor naam je er ook aan vast plakt, het feit blijft dat je niet goed voor jezelf zorgt. Het is moeilijk om geheel afstand te nemen van iemand waar je emotioneel mee verbonden bent. En toch is dat de enige manier om terug te gaan naar de basis van jezelf. Momenteel ben je jezelf kwijtgeraakt in je tz wat jou ook niet gelukkig maakt. Wat je ook van jezelf vindt blijft het een belangrijk issue dat jij jezelf weer terug vindt. Als je zo doorgaat, loopt het toch een keer fout af.(Sanne)
Antwoord 6Bedankt voor de lieve berichtjes en wijze adviezen, leuk om te lezen hoe iedereen een eigen input heeft. Bedankt antwoord 1 voor de keuze die je me terug gaf op dat moment, idd heeft het er wel degelijk mee te maken dat ik mijn eigen grenzen moet stellen en meer van mijzelf moet houden. En dat dat de les ook is. Tegelijkertijd met de inkopper van antwoord 5 heeft het me wel zover gebracht dat er wat moet veranderen. Voor antwoord 2, begrijp ik heel goed wat je bedoelt, en heb genoeg vrienden en ga genoeg weg, ook andere relaties en dates heb ik allemaal uitgeprobeerd, dat is op dit moment niet mijn weg meer, al stel ik me afhankelijk van hem op, dat is helemaal waar. Ook bij antwoord 4 kan ik me vinden, al heb ik dat ook geprobeerd, maar merk toch dat er bij mij wel grenzen zijn, en het me toch uitmaakt, misschien heb ik toch teveel ego. dat ik me diep verbonden voel is een feit, maar niet weg kunnen lopen geeft me een gevoel van gevangen zijn en het allemaal maar aan hem overlaten, je kan het loslaten maar leuk is het niet. Antwoord 1, je gedicht is prachtig, bedankt dat je dit voor mij heb willen zoeken. Daarbij wil ik nog wel aangeven dat ik hoewel mijn TZ wel degelijk narcistische trekjes heeft (en geen syndroom van asperger) ik niet vind dat hij dat ook echt is. Ik weet namelijk heel goed wie hij is zonder zijn ego, wat dat betreft kan ik zijn ziel voelen. Net zoals ik zijn moeite kan voelen met deze situatie Dus als ik mensen het idee heb gegeven dat het een opplakken van een etiket was, had dat op dat moment te maken met de heftigheid van mijn emoties. Ik denk dan ook dat het idd het belangrijkste is dat ik mijn eigen leven weer op pak, heb dan ook een vakantie geboekt naar een ver land. Het opsnuiven van een andere cultuur en gewoontes zal me vast meer rust geven in mijn hoofd, ben teveel vast gaan zitten in het denken. Ik ben me bewust dat hij altijd in mijn hoofd zal zitten, en hem altijd in mijn hart zal dragen. Toch weet ik dat ik mijn weg een tijd alleen zal moeten lopen, en dat hij uit het beeld zal verdwijnen, ik kan alleen maar hopen (niet zitten afwachten, en de dagen aftellen, of zelfs maar in dit leven verwachten) dat we elkaar weer mogen ontmoeten. Misschien dat we er beiden dan wel aan toe zullen zijn. Ondertussen zal ik toch geheel de zijne zijn, maar vanuit mijn hart ook mijzelf weer mogen ontmoeten, zo kunnen we toch een beetje een en dezelfde zijn, want daar twijfel ik niet aan. Nogmaals bedankt, liefs (Onbekend)