Q0750. Tweelingziel versus huwelijksrelatie?

Onbekend

Het is vrij confronterend om na een jarenlang gelukkig huwelijksleven plots je TZ te ontmoeten. Niet dat ik er op zoek naar was, ook niet wetende van het bestaan. Van in het begin heb ik er met mijn echtgenote open over gesproken, omdat ik het zelf niet helemaal meer kon vatten. In het begin viel het nog mee, maar het wordt hoe langer hoe moeilijker. Mijn echtgenote heeft duidelijk te kennen gegeven schrik te hebben dat ik ze zou verlaten. Hoewel dit niet in mijn hoofd speelt. Dit zorgt voor een tweestrijd in mijn hoofd. Ik kan met mijn TZ over alles praten, diepere gesprekken voeren en hartelijk lachen. Er is een vreemde aantrekkingskracht die boven alles uitstijgt. Ik krijg het niet uitgelegd aan mijn echtgenote die ik doodgraag zie. Ter info: de relatie tussen mijn tz en haar partner is er sindsdien ook niet beter op geworden. Hun huwelijk loopt al een hele tijd niet zoals het hoort. Soms heb ik het gevoel om alles achter mij te laten, maar dan denk ik er nog meer aan. Het brengt mij geen rust. Ik stel mij de vraag hoe andere TZ in een gelijkaardige situatie omgaan hiermee.

Antwoord 1
Soms vraag ik me ook af waarom alles zo ´moeilijk´ moet gaan in het leven. Maar wat voor ons evident en duidelijk is, kan door onze partners inderdaad als bedreigend ervaren worden. Ik denk dat we niets mogen forceren, alleen al uit respect voor onze partners niet. Zelf ben ik ook zo van de kaart door een andere man en ik weet dat er een wederzijdse aantrekkingskracht is; maar ik zou persoonlijk nooit mijn man verlaten (en die man zijn vrouw niet, dat weet ik zeker), alleen al omwille van hetgeen ik hem beloofd heb bij ons huwelijk en ik verwacht ook helemaal niet dat een ander zijn vrouw zou ´verraden´ en verlaten! Want ik zie dat eigenlijk wel als verraad. Mijn geweten zou zoiets helemaal niet kunnen dragen en verdragen. Echt en diep geluk zou dan ook ver te zoeken zijn. Als volwassene – die verantwoordelijkheden weet te dragen – weten we goed genoeg waar de juiste weg loopt en bij dit leven hoort nu eenmaal ook dat je niet alles kunt krijgen wat je wenst; er hoort bij dat je soms afstand moet doen van iets of het met ´minder´ moet stellen dan je graag zou willen. We hebben een hart met gevoelens en we hebben ons gezond verstand. Dat verstand geeft de richtlijnen aan voor ons hart, daar ben ik van overtuigd. Maar het vraagt karakter-sterkte en (zelf-)discipline. Soms zijn gevoelens zo sterk en overheersend, hetgeen veel lijden en pijn met zich meebrengt. Maar ook dat vind ik de moeite waard om voor te vechten en te blijven vechten. Alleen dat laat liefde puur, authentiek, zuiver en oprecht zijn. En het vormt ons om tot echte mensen, die diep en waarachtig zijn. Hoe moeilijk dat misschien ook kan zijn: is het niet mogelijk dat jullie met 4 samen praten, de 2 koppels samen? Zo´n radicale stap om je man of vrouw te verlaten is in mijn eigen ogen geen optie, temeer omdat er ook ware liefde aanwezig is in je eigen huwelijk. Zouden we niet gewoon ook heel hard kunnen proberen om ons egoïsme – dat zo vaak toch aanwezig is in ons – aan de kant te zetten? Het lijkt wel een preek, maar ik schrijf dit hier vooral ook om mezelf moed in te spreken en mezelf wakker te schudden! Ik moet zelf nog zoveel leren, met vallen en opstaan. Mij valt het ook zwaar om niet voortdurend bij die ´ander´ te kunnen zijn. Blijf hopen en vechten! Mg.(V.)

Antwoord 2
Oh wat leven we in een verstandsmaatschappij! we zijn onszelf kwijt.We hebben geleerd om ons gezonde verstand te gebruiken,maar je gevoel is wat je ziel je doorgeeft,de wegwijzer en ons ego wil dat niet! Een strijd dat is het als je je tweelingziel herkent en het is een keus of je je door je verstand of je gevoel laat leiden.(Onbekend)

Antwoord 3
Je houdt niet van die persoon, die jou tz is, maar van zijn of haar ziel. Dus je trouwt niet voor de wet of voor de kerk met je tz. De verbintenis met je tz is voor eeuwig. Dus als je getrouwd bent en het huwelijk is goed, dan blijf je bij je man en kinderen. Is het huwelijk onleefbaar, dan ga je van die man weg of vrouw, want het huwelijk is slecht en dat heeft niets van doen met je twin. Je kunt dus wel houden van je man en je twin alleen de diepte van de liefde is heel anders. Je houdt met je hart van je man, je houdt van je twin met je ziel. Als je dit naar je gevoel goed kan scheiden dan kun je een twinrelatie er bij hebben. Dit is een zeer moeilijke opgave, maar je kunt steun vragen aan het universum om het leven dragelijk te houden. En je wordt geholpen door het universum want het is het universum die je toelaat om je twin in dit leven tegen te komen. Ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die het anders ervaren en voelen want elk koppel heeft zijn eigen opdracht.(Onbekend)

Antwoord 4
antw.1, mooie gedachte, met z’n 4-en in gesprek, als dat toch eens mogelijk zou zijn … dan kunnen we mooi met z’n allen in 1 huis gaan wonen haha, vrees dat dat niet gaat werken. en antw.3 ik ervaar dat wel zo, zeer moeilijke opgave is wat mij betreft licht uitgedrukt, ik vind het een bijna onmogelijke onmenselijke opgave. En hulp van het universum …… denk dat die er is in de vorm van mijn twin op te zadelen met bindingsangst ofzo, heb ik gelijk een acceptabele reden voor zijn gedrag 😉 , misschien dat ik anders (of dat wij anders) onze opdracht niet kunnen vervullen, wat die ook moge zijn, pfff(Onbekend)

Antwoord 5
Die speciale aantrekkingskracht kan een ander niet snappen als zij zelf het nog niet hebben mogen meemaken. De omgeving ziet wel de sterke band tussen jullie en is hier jaloers op en zal proberen bewust en onbewust hier tussen te komen. Als je met een tweestrijd zit, moet je naar je gevoel luisteren. Niet naar de angst wat er zou kunnen gebeuren. Denk na bij wie jij je het gelukkigst zal zijn en zal blijven. Beiden dames kunnen aan jou gaan trekken, zorg dan voor gepaste afstand dat je naar je gevoel kunt luisteren en niet naar hetgeen wat er gezegd word. Een tweelingziel kun je niet vergeten. Iedere dag, op ieder moment zal je aan je tweelingziel denken. Juist wanneer jij je TZ probeert te vergeten, zal je juist meer aan haar gaan denken. Deze rust zal pas komen als jij met je tweelingziel samen bent… Gr.(Alicia S.)

Antwoord 6
Ja herkenbaar. Ook hier een relatie en een gezin. En ik ben echt niet zeker over de toekomst, of eigenlijk wel. Ik merk dat ik steeds meer bij mijn partner vandaan raak, en daar doe ik niks voor, ik vind dat niet leuk om te merken (je wilt toch je gezin bij elkaar houden)en probeer soms de schijn wel op te houden, niks aan de hand, maar dat lukt vaak maar even. Het is net of hij mij soms vergif inspuit (waar heb ik dat toch van)met de dingen die hij soms doet en zegt. Hier weet partner van niks, maar denk wel dat hij soms wat merkt en ziet. Ik merk wel dat ik steeds sterker wordt sinds ik probeer meer op mijn gevoel mee te varen. Heel eerlijk denk ik, het is een kwestie van tijd,(dat ik het echt niet meer kan)maar dat vind ik wel erg moeilijk om te merken. Want ik hou wel van hem, alleen soms is dat misschien niet genoeg. Oh ja en nog even iets; niet in je eigen fabeltjes geloven, zeker als je geen contact met je twin hebt, de dingen liggen misschien toch wel heel ! anders dan je zelf denkt. Ik heb gedult en ga verder op mijn gevoel en dan komt het allemaal goed.(Onbekend)

Antwoord 7
Wel grappig hoe jij dat brengt “vergif” , ik noem dat altijd betovering. Hoe vaak ik vooral in het begin niet gedacht heb “OK verbreek nu de betovering maar weer” want ik ben het zat. Dan neem ik me voor om dingen wel of niet meer te doen en dan met 1 blik of woord ga ik toch weer voor de bijl, ben ik soms helemaal van de kaart, echt belachelijk als je je bedenkt dat wij niet eens normaal contact hebben met elkaar… dan ga je af en toe toch echt twijfelen of het niet gewoon hersenspinsels zijn en of je niet toch gewoon gek bent en naar een psychiater moet.(F.)

Antwoord 8
Dat van het vergif heb ik niet van mezelf, ik las het ergens en toen dacht ik, dat is dus wat mijn partner soms met mij doet. Dan doet hij of zegt hij iets en dan wordt ik zo boos op hem, dat had ik eerder nooit. TZ doet dat niet, daar heb ik ook geen contact mee. Soms heb ik ook weleens dat ik denk, ik ben hartstikke gek. Maar dat zal dan wel het ego zijn zoals ze dat zeggen, want als ik op mijn innerlijke stemmetje af ga en op mijn gevoel dan klopt het toch vaak aardig en vallen de dingen op hun plek. Ik vind het soms ongelooflijk, wat je te weten komt over twin zonder dat je dat kan weten, dat je het hebt van horen zeggen of ergens leest, of vind als je er naar gezocht hebt. Dat krijg je dan echt door van het universum. En als ik bedenk dat de dingen die soms gebeuren toch wel apart zijn, en mezelf dan ook nog erg zie als ik twin zie of voor me zie dan denk ik, ja het is echt, en ik ben gelukkig niet gek geworden. (Onbekend)

Antwoord 9
Vraagsteller, wat zegt je hart?(Onbekend)