Onbekend
Mijn vraag aan jullie is of jullie ook weleens aan een enorme realitycheck zijn blootgesteld? Ik zal mijn eigen ervaring zo bondig mogelijk uiteen zetten. Vorige week heb ik mijn zielslief na driekwart jaar weer gezien. Van een afstandje, omdat hij een optreden gaf. Gedurende de periode dat ik hem niet zag, leefde ik in een droomwereld, zo blijkt nu. Het feit dat ik hem als mijn zielslief heb herkend moest ongetwijfeld ook zijn realiteit zijn. Mijn dagen bestonden uit bijna non-stop dagdromen, romantische plaatjes in mijn hoofd etc. Na het optreden vorige week, wilde ik hem spreken, maar dat is er gewoon niet van gekomen. Daar baalde ik even van, om er daarna meteen van overtuigd te raken dat het prima was zo, want dan zou hij wel contact met mij opnemen. Gedurende het optreden hebben we immers meermaals oogcontact gehad en lachten we naar elkaar. Het kon toch niet anders of hij vond het net zo leuk om mij te zien als ik hem? De volgende dag knaagde er iets aan me en voelde ik heel sterk dat hij geen contact met me op zou nemen. Als ik iets van hem wilde, dan was het toch zeker aan mij om actie te ondernemen? Ik kan toch onmogelijk zijn gedachten lezen? Die dag heb ik hem dus een kort berichtje gestuurd met de vraag of we samen wat konden drinken binnenkort. Geen reactie. Dát was het moment waarop het kwartje definitief viel bij me. Het uitblijven van zijn reactie is de ultieme spiegel! Het besef dat hij blijkbaar geen behoefte heeft aan contact met mij. Ik zie nu in dat ik mijn focus al die tijd op hem gelegd heb, mezelf vergetend. Ik ben mezelf compleet kwijtgeraakt in mijn verliefdheid, die pure projectie blijkt te zijn. Want door al mijn aandacht op hem te richten, hoef ik mezelf niet onder ogen te komen. Al die tijd heb ik hem ook erg geidealiseerd. Ineens ben ik me er heel sterk van bewust dat mezelf onder ogen komen de bedoeling juist is! Ik wilde hem heel graag zien en nu dat gebeurd is, weet ik dat dat nodig was om dit inzicht te krijgen. Op dit moment vraag ik me zelfs af of een relatie wel de bedoeling is van de hele situatie. Zielsliefde is een kans om jezelf weer lief te leren hebben. Ineens zie ik hoe heerlijk het is om mezelf niet meer afhankelijk van hem op te stellen, mijn eigen leven te leven en te zien hoe groots ik kan zijn vanwege de nieuw verkregen autonomie! Echt, hij is het niet die mijn geluksgevoel compleet gaat maken. Hij gaat ook mijn leven niet compleet maken. Het is onmogelijk om hem verantwoordelijk te houden voor mijn geluk, want daarvoor ben ik zélf verantwoordelijk. Het is alsof ik vanuit mijn droomwereld weer ben neergedaald in de realiteit van alledag. En doordat ik mezelf weer kan zien, me steeds meer van mijn eigen plek in de wereld bewust ben, zie ik dat het leven veel leuker is als je het leeft met beide benen op de grond. Mijn zielslief is mijn zielslief omdat hij me wederom met mezelf confronteert. En dit keer ga ik die confrontatie wél aan. Dit keer ga ik mijn lessen wél leren. Tot slot wil ik iedereen een tip meegeven: Onderneem actie als je iets wilt van je zielslief, als dat kan tenminste. Blijf niet steeds wachten op actie van zijn/haar kant. Want dat is wachten op iets wat misschien nooit gaat komen. Daarvoor is het leven echt te kort en vergeet niet dat jouw beleving van deze liefde niet per sé de beleving van de ander is! Dat klinkt negatief, maar is wel een mogelijkheid. Dat jij ook de ander zijn/haar zielslief bent weet je niet, tenzij de ander het ook erkent. Dit voor mezelf toegeven is al een bevrijding op zich. Ik wens degenen die het gevoel hebben in een droomwereld te leven ook een goede realitycheck toe, opdat er een wereld voor je opengaat! Het is eindelijk me-time voor ons allemaal.
Antwoord 1
Dit is de tz liefde die de dualiteit ontstijgt. Ik ben het met alles eens wat je hebt geschreven. (Onbekend)
Antwoord 2
Ik herken me wel wat je hier beschrijft. Het komt erop neer dat je weer helemaal terug moet gaan naar de basis van jezelf. Net wat je schrijft, de realitycheck uitvoeren. Dit heb ik van de laatste weken gedaan. Afgelopen dinsdag werd ik door mijn twin uitgenodigd. Tijdens ons gesprek zag ik hem zoals hij werkeljk was. Hierdoor ben ik ook achtergekomen dat ik naar hem ook realistisch moet blijven. De realiteit heeft me de ogen doen openen dat zijn koppigheid de boventoon heeft in zijn dagelijkse leven. Een gegeven dat bij mij goed is aangekomen en mij heeft bevrijd van een droombeeld dat er niet is. Het gekke is dat hij nu degene is die in zijn richting probeert te trekken. (Onbekend)
Antwoord 3
Ik krijg regelmatig een reality check, maar donder daarbij niet van mijn geloof af wat betreft mijn twin. Want dat hij mijn TZ is is voor mij duidelijker dan wat ook in de wereld. Dat mag raar klinken maar het is zo. Dat je nooit weet hoe de ander zich precies voelt en tegen de relatie aankijkt, dat is waar. Hoewel ik moet zeggen dat ik ook dat een heel eind aanvoel bij hem. En daarbij ben ik ook zo realistisch om te zien dat hij op dit moment en nog vele jaren in de toekomst mij niet ziet als een mogelijke vrouw om een relatie mee te beginnen. Jarenlang heb ik zoals jij, een bepaalde droombeeld van deze man gekoesterd, en daarmee loop je inderdaad weg voor de persoon die je zelf bent. Maar twee jaar geleden kwam de kentering, was ik blijkbaar klaar om als een volwassen vrouw helder naar mezelf en hem te durven kijken. Toen zag ik dat hij nog steeds wel degelijk de man van mijn dromen is en bovenal mijn andere helft. Maar ik zag hem opeens zoals hij echt is. Dus met! al zijn plus-EN minpunten. En ondanks alles en ondanks zijn soms afstotende gedrag, is de liefde die ik voel totaal onvoorwaardelijk. Hij kan doen wat hij wil, maar ik blijf van hem houden. Begrijp al zijn acties, en zijn gedachtegangen. Eindelijk, nu ik een stukje in de 30 ben, weet ik wat leven is. Wie ik zelf ben en dat alles goed is zoals het is en zoals het gaat worden. Ik ken je gevoel van afwijzing en op jezelf terug geworpen worden. Dat doet pijn, en het doet je groeien. Soms pas merk je dat veel later. Natuurlijk is het de bedoeling van zielsliefde om jezelf onder ogen te komen, jezelf te ontwikkelen en de wereld enorm met je liefde te verrijken. Maar daar is ook die ander, die jij eens zo idealiseerde en die nu voor je gevoel heeft afgedaan. De tijd zal je leren of hij je TZ is. Als dat wel zo is, zoals bij mij, dan kom je daar vanzelf achter. Ga je hem realistisch maar liefdevol bekijken. En dan voel je wat zielsliefde vooral ook is: onvoorwaardelijke liefde. Niets is mooier dan dat. Je bent dan niet meer afhankelijk van die ander, maar die ander is welkom in je leven op elk moment. En als hij niet komt is het ook goed. Andersom ook. Mijn zielslief is ook nog niet zo ver als ik in het proces en is een stuk onbewuster. Maar ik weet heel zeker dat ook hij zich ontwikkelt, en meevaart op mijn ontwikkeling. Alleen al daarvoor doe ik alles wat ik kan om mijn leven ten volle te leven en de liefde die ik voor hem voel, om te zetten naar alle andere mensen in mijn nabijheid. Een stukje liefde overbrengen naar de wereld zodat die een klein beetje mooier wordt. Dat is volgens mij een van de doelen van zielsliefde. Het ultieme doel is een samensmelting van twee zielshelften, maar dat is een wel heel ver gevorderd stadium waar ik mezelf nog lang niet rijp voor acht. Dat kan nog meerdere levens duren vrees ik. Maar ik ben op de juiste weg. En jij ook. Je hebt een belangrijke ontdekking gedaan en als je dicht bij jezelf blijft, komt alles vanzelf terecht zoals de bedoeling is. Het is zo dat een ander je niet gelukkig kan maken. Dat moet je zelf doen. Maar die ander kan het wel completeren. Tweelingzielen vullen elkaar aan. Dat is vuurwerk, passie, en nog veel meer. Mits beiden er klaar voor zijn, anders is het eenzijdig (bij mij nu ook) en pijnlijk soms. Maar het komt goed. Alle goeds.(Onbekend)
Antwoord 4
Me-time voor ons allemaal? Vind het prachtig dat jij je bevrijdt voelt en tot inzicht bent gekomen, maar je kan jouw ervaring van een eventuele zielsliefde niet als ‘sjabloon’ voor ieders ervaring gebruiken. Ik geloof bovendien niet in zielsliefde die niet wederzijds is/niet van twee kanten komt. Je kan wel van iemand houden/verliefd zijn op die dat niet beantwoord, maar hij/zij is dan geen zielsliefde van je, maar simpelweg een onbeantwoorde liefde. Geen Wuthering Heights, maar ook een prachtige soort van liefde met een recht op bestaan. Maar verwar een desillusie in een verliefdheid niet te snel met een zielsliefde. Dat wil niet zeggen dat sommige mensen wel eens kritisch naar hun situatie mogen kijken, want als er echt geen enkele indicatie is van wederzijdse genegenheid/liefde, zelfs niet na enkele tijd, dan zou ik niet van zielsliefde uitgaan. Tweelingzielen en/of zielsverwanten komen altijd met elkaar in contact, hoe dan ook. En ze zullen ook altijd beiden merken dat ze elkaar mogen en beter willen leren kennen. Er is een duidelijke klik, en zoveel meer. Synchroniciteit speelt een grote rol, net zoals onverklaarbare gebeurtenissen; paden kruisen zich. Het is een innerlijk weten. Je situatie is niet echt duidelijk voor me, je zegt dat je hem wilde spreken, maar dat ‘kwam er niet van’ en toen heb je hem een bericht gestuurd, neem aan via internet. Kent je ‘zielslief’ je persoonlijk? Zo nee, dan vind ik het niet zo vreemd dat je niets terughoort. En als je hem wel kent, dan snap ik het verhaal ook niet helemaal. Je hebt het erover dat je deze keer je les wél gaat leren, heb je eerder deze dan niet geleerd? In deze zelfde situatie? Dagdromen en iemand idealiseren maakt geen zielsliefde, daar ben je als bv. tweelingzielen heel snel overheen, over ideaalbeelden bedoel ik dan. Dat is nu net het verschil met een ‘gewone’ verliefdheid/crush. Die kunnen je nl. ook een realitycheck geven die je weer met je voeten op de grond doen belanden, als je van die roze wolk afdondert. Een tweelingziel voelt meer als een aanwezigheid, iemand die er altijd is, die je dicht bij je voelt. Iemand die soms wel letterlijk je gedachten kan lezen of voelt wat jij voelt. Natuurlijk kun je ook ‘vlinders’ ervaren, die heb ik ook nog wel eens, maar dat heeft niets met een ideaalbeeld te maken. Ondanks mijn kritiek ben ik het wel met je eens dat het een goed idee is om er snel achter te komen hoe de ander jou ziet. Al is dat makkelijker gezegd dan gedaan soms. Mensen gaan een dergelijke liefde soms gewoon uit de weg. Bewust of onbewust, of omdat ze gehinderd worden door de omstandigheden. Het leven is niet zo zwart-wit. En zielsliefde is ook niet zo eenvoudig zoals jij het hier voorstelt. Het leven is soms een zooitje, en liefde zeker. Niet allemaal duidelijk enz. Maar ik blijf erbij dat er wel wederzijds iets ‘sterk’ moet zijn. En dat je de ander kent/leert kennen. Want anders verwar je zielsliefde met een liefdesfantasie. Niets mis mee, maar het zijn gewoon twee verschillende dingen. Echte zielsliefde gaat over onvoorwaardelijke liefde zoals iemand hier al eerder schreef, je hele leven lang. Terwijl je die ander ziet zoals hij/zij werkelijk is. Alle mooie, prachtige kanten, maar ook de mindere, en de veel mindere. En tegelijkertijd zie je jezelf ook zo. Zielsliefde betekent dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn als voor die ontmoeting, en heeft naar mijn mening niets te maken met me-time, maar des te meer met we-time. Al is dat maar in je hart/ziel. Liefde voor jezelf is heel belangrijk, maar onvoorwaardelijke liefde (ik voel deze niet enkel voor mijn zielslief trouwens) is zoveel mooier als je deze kan delen. Op welke manier dan ook. En dat wens ik iedereen toe. In alle liefde, Sophie. (Sophie)
Antwoord 5
Helemaal mee eens Sophie, blij dat je dit schrijft, het is GEEN illusie..GEEN fantasie..maar de prachtige WAARHEID en die blijft met alle goede en minder mooie kanten (Onbekend)
Antwoord 6
Sophie, jouw woorden zeggen exact wat ik ook zeggen wilde en heb gezegd in mijn antwoord 3. Inderdaad, niets zal ooit nog hetzelfde zijn als je zielsliefde hebt ervaren. Je wereld wordt op zijn kop gezet, evenals je zelfbeeld en dat van de ander. Maar alles in goede, want dat is alleen maar positief. Ik heb geleerd om veel en veel realistischer naar alles te kijken en te zien dat niets en niemand perfect is, maar tegelijkertijd alles perfect is zoals het is. Het verhaal van de vraagstelster klinkt alsof het hier om een “gewone” liefde handelt, en eenzijdig is. Ook hier ervaring genoeg met de normale liefde, maar zielsliefde is wel een compleet ander verhaal. Daarbij kun je niet om elkaar heen, het universum brengt je steeds weer bij elkaar, en er gebeuren zoveel toevalligheden dat je denkt dat je gek bent geworden. Tenminste, bij ons gebeurt dit nu, na jaren van normale omgang met elkaar. Toen viel plotseling het kwartje en ging de bal aan het rollen. En het is de mooiste reis die ik ooit maakte en zal mogen maken. Al zijn we (nog lang) niet samen. Samen zijn we toch wel, in onze harten en zielen. (Onbekend)
Antwoord 7
Ik bied hierbij alvast mijn excuses aan aan degenen die aanstoot nemen aan het onderstaande, want het is wellicht niet wat men wil horen. Het is NIET mijn intentie om aanstoot te geven, maar aangezien dit een soort forum is, voel ik me wél vrij om te zeggen wat MIJN gedachten zijn. @ Antwoord 4: Ik ben de vraagstelster. Er schuilt wel iets van waarheid in wat je zegt, hoewel ik toch hier en daar bezwaar moet maken. Ik ben er nu, een paar dagen later, achter gekomen dat mijn ervaringen veel lijken op een normale verliefdheid. Zo ben ik er ook achter gekomen dat mijn enorme ontwikkeling en inzichten niemands verdiensten zijn behalve die van mezelf. Ergens zie ik niet in waarom de man in kwestie mijn zielslief NIET zou kunnen zijn, maar daarover later meer. Als ik er heel kritisch naar kijk en dat doe ik nu ook, durf ik zelfs te beweren dat zoiets als zielsliefde -althans, op de manier zoals velen van ons hier die ervaren- wellicht niet bestaat. Op dit moment ben ik aan het lezen in ‘Het Romantisch Misverstand’ van schrijver/filosoof Jan Drost. En ik wil graag citeren van pagina 172/173 omdat me dat flink aan het denken heeft gezet: “Het is alsof we de ander al heel lang kennen. Dat bijzondere, raadselachtige, bijna magische ‘ik heb het gevoel dat ik jou al heel lang ken’ duidt inderdaad op bekendheid en herkenning van iets dat er al was voordat we de ander ontmoetten. Maar dat is geen vorig leven, geen oereenheid die ons na jaren van eenzame verstrooiing weer tot elkaar heeft gebracht. Het is onze verbeelding die deze ervaring bewerkstelligt. Het gevoel van bekendheid en vertrouwdheid komt voort uit het feit dat wij onze GEDROOMDE en GEIDEALISEERDE geliefde in de ander menen te herkennen. Het is dus inderdaad ALSOF je de ander al heel lang kent, want in je ogen leek de ander op de man/vrouw van je dromen.” Met andere woorden, je ziet de ander niet echt zoals hij werkelijk is, maar je ziet de ander in het kader van je eigen ideaalbeeld, hoe onbewust dat ook mag zijn. Dit wetend kun je je afvragen of je jezelf geen rad voor ogen draait door te blijven vasthouden aan het idee dat het ‘ooit’ wel goedkomt op basis van.. ja wat eigenlijk? Een samensmelting die zonodig niet eens in ons bewuste plaatsvindt? Dat is hoop en hoop doet wachten op iets wat nooit gaat komen. Zonde van mijn korte tijd hier op aarde. Ik snap dat dit nogal hard overkomt, confronterend misschien, en ik weet dat er mensen zijn die mij hierom zullen verguisen, maar dat hindert mij niet. Ik zeg het namelijk niet omdat ik denk dat iedereen die wél gelooft in de mogelijkheid van samensmeltende zielen gek is, maar ik wil alleen zeggen dat deze ontnuchterende kijk op de zaken ook tot de mogelijkheden behoort. In mijn geval wel in ieder geval, want ik kan me gewoon niet echt vinden in het bestaan van reïncarnatie, voorbestemdheid en eeuwenlang zoekende, dolende zielen die maar één doel hebben: samensmelting. Want ook dat is nog iets om over na te denken.. Wat hier wordt besproken is allemaal oprecht mooi en als velen hier troost, kracht en hoop uit putten die hen goed doet, dan is dat geweldig. Maar het gaat mij teveel over het goddelijke, het niet tastbare, terwijl het naar mijn idee hier op aarde, in al haar aardse realiteit moet gebeuren. (Ziels)liefde is voor mij jezelf en de ander als een tweeheid kunnen zien. Zien wie de ander werkelijk is, zoals degene in antwoord 1 en/of 2 schreef. Dát is inderdaad waar het om gaat. Verlangen naar eenheid is hetzelfde als de ander in zijn/haar ‘anders-zijn-dan-jezelf’ ontkennen. Het gaat er om de ander werkelijk te ontmoeten, hem te accepteren zoals hij werkelijk is, in al zijn imperfectie. Twee wordt nooit één. Het is ook de vraag of je dat moet willen. Zielsliefde is de uitnodiging jezelf weer te worden, doordat een ander je een spiegel voorhoudt, toch? Dat is wat ik begrijp uit wat Tiny Kanters erover zegt. Naar mijn idee is het een kwestie van jezelf weer als heel ervaren, zodat je niet langer afhankelijk bent van de ander zijn liefde/aandacht. Pas als je jezelf als eenheid ziet, kun je de ander ook zien zoals hij werkelijk is, zónder die gekleurde bril. Dan pas is die ander the icing on the cake en is hij dus wie hij hoort te zijn: de Ander Naast/Met Jou en niet de Ander In Jou, want dan ontneem je de ander zijn bestaansrecht. Het gaat bij zielsliefde ook lang niet altijd om een daadwerkelijk (aards) samenzijn, dus waarom zou mijn lief in dit geval dan niet mijn zielslief kunnen zijn? Dat begrijp ik op mijn beurt dan weer niet om eerlijk te zijn. Ik denk namelijk niet dat ik het verhaal van Tiny over dit fenomeen totaal verkeerd begrepen heb. Voor mij heeft het gewoon geen meerwaarde om vast te houden aan een (onzekere) gebeurtenis die de aardse werkelijkheid overstijgt: het samensmelten van mijn ziel met de zijne. Want dat zal misschien niet eens in dit leven gebeuren.. Balen ! voor mij, want naar mijn idee leef ik dus maar één keer. Daar komt bij, de vraag wat ik in dit aardse leven aan heb aan die samensmelting van zielen, want wat ik interessanter vind, is wat er NU hier op aarde in mijn leven gebeurt en niet wat er misschien, eventueel, ooit zou kunnen gebeuren op zielsniveau. Weet je wat het is? Mijn gekleurde bril is me keihard van mijn neus gemept en dat heeft een nogal ontnuchterende werking op mij. En dat betreur ik niet in het minst. Sterker nog, ik vind het bevrijdend en het enige wat ik wilde zeggen, is dat ik hoop dat iedereen op zijn/haar eigen manier mag ontdekken wat zielsliefde voor hem/haar inhoudt, naast het feit dat het de bedoeling is je onafhankelijke zelf weer te zijn. Zielsliefde is voor mij eenzelfde soort ervaring als God. Wat God voor mij is, hoeft niet hetzelfde te zijn als wat God voor een andere gelovige is.. en zo is dat wat mij betreft ook met zielsliefde. Het principe ervan lijkt me helder, maar ik ervaar het blijkbaar heel anders dan jij, so what?! Het staat me vrij het te ervaren z oals ik het ervaar. Net zoals jij er anders over mag denken dan ik. No hard feelings dus. P.S. Ja, ik en mijn (ziels)lief kennen elkaar persoonlijk. We hebben zelfs een tijdje heel fijn en regelmatig contact gehad. (Onbekend)
Antwoord 8
Ik ben het eens met antwoord 6, idd Ziels liefde is veel en veel anders dan een gewone liefde, het opent alle deuren in je ziel. Het is onmogelijk om het te delen met andere mensen die het niet hebben ervaren. Idd, ik heb ook echt het idee/gevoel dat ze daarboven echt voor ons aan het werk zijn, dat je aan allerlij kanten word geholpen, je moet het alleen willen zien en positief zijn. Je komt steeds dichterbij je TZ, dat gevoel heb ik nu ook voor mezelf 🙂 Heb veel geduld, neem je rust en wees positief! Liefs.(Elselina)
Antwoord 9
Het is een gevecht tussen gevoel en verstand en vanmorgen was het me duidelijk(al weer) hoe het zit, het gevoel wijst je de weg en je verstand is het gereedschap om het uit te voeren, dus bv. je wil een schilderij aan de muur omdat je dat mooi vind en je verstand pakt een hamer en een spijker en voert het uit.(Onbekend)
Antwoord 10
Ben blij dat je hier voor jezelf op kunt komen, ik vond het verdrietig om te lezen dat iemand een mening geeft over een verhaal waar hij of zij niet bij is geweest. Ik wil dan ook aangeven dat dit een site is waar mensen hun verhaal op kwijt kunnen en in zekere zin hulp en feedback vragen. elk verhaal is anders, en verschillend, laten we elkaar niet afvallen en terecht wijzen, geloof nooit dat dat het doel kan zijn van deze site. ieder zijn eigen ding dus, en voor een ieder respect op zijn of haar pad.(Onbekend)
Antwoord 11
Eerst even aan de laatste onbekende; helemaal niets verdrietigs aan, laten we het niet gaan dramatiseren, niemand die zich hoeft te ‘verdedigen’. En ze heeft er ook zelf voor gekozen om te reageren op een openbaar ‘forum’ bovendien. Maar het gaat hier niet om ruzie maken, het is gewoon een gezonde discussie. Ik heb het ook nooit als aanval bedoelt, en de vragenstelster lijkt me eloquent genoeg om op mijn reactie te reageren in dit geval. Als je mijn onderstaande antwoord ziet, zul je dat hopelijk ook begrijpen.
@ Originele vragenstelster: Hallo! Tsja, uiteindelijk zag ik jouw originele vraag/statement ook niet als een aanval, maar ik ervoer het wel als ‘zo is het’, als een tikje bruusk, voelde me idd erg aangesproken om de andere kant te laten zien. En ja, je hebt absoluut het recht te geloven wat jij wilt. Sterker nog; zou niet anders willen. Ik denk dat jouw lief/zielslief/whatever he is, heel wat mist door niet met jou iets te willen gaan drinken, je klinkt belezen en intelligent, en dat meen ik. Je kan je goed verdedigen, maar snap je, ik was uiterst kritisch over jouw zienswijze omdat jij uiterst kritisch was over de mijne (indirect, maar toch). En daarom diende ik je graag van repliek, zoals jij mij eveneens duidelijk even hebt verteld wat jij vond van mijn reactie. Dat is alleen maar fair. Het boek dat je aan het lezen bent lijkt me uiterst interessant, maar niets iets waar ik in dit stadium nog geïnteresseerd ben. Ik heb in de vele jaren dat mijn zielsliefde al duurt alle stadia herhaaldelijk doorlopen; ook die van verstandelijke verklaringen; om persoonlijk uiteindelijk weer bij het begin aan te belanden; dit soort liefde is niet verklaarbaar en je komt er in dit AARDSE leven ook nooit meer vanaf.(mijn ervaring voor alle duidelijkheid) Je quote dus dat boek, maar ook dat boek is geschreven door een persoon met een eigen theorie, die iets dergelijks misschien nooit in de praktijk heeft meegemaakt. Of misschien wel, en dan kiest hij ervoor het zo te verklaren. More power to him. Maar dat is het dan ook enkel; zijn filosofie en nu ook misschien de jouwe, en dat is mooi. Je haalt ook Tiny Kanters aan, de ‘founding father’ van deze site, die een prachtig initiatief is, ik kom er graag. Maar ook met sommige van zijn inzichten ben ik het niet eens. Dit uiteraard me! t alle respect. Maar het is zijn site en uiteraard draagt hij hier zijn zienswijze ook uit. Dus ik kan goed leven met verschillende ‘zichtpunten’. Zoals ik al eerder schreef; het leven is niet zo zwart wit… Je ging jammer genoeg op een paar dingen die ik duidelijk aan ‘zielsliefde’ verbind niet in, nl. de zaken die verstandelijk niet te verklaren zijn, ook niet door prachtige, rationele theorieën. Ik heb ONVERKLAARBARE dingen meegemaakt met mijn twin, en die hadden niets te maken met een zg. bewust of onbewust ideaalbeeld van een liefde. Oh nee. Integendeel. Vond er weinigs ideaal aan. Het is het ervaren van het lot; alsof je aan iemand vastzit of je dat nu wilt of niet. Anderen herkennen zich ook in dit beeld, vandaar de reacties die ik weer kreeg over mijn reactie. Dus hoe verklaar je dergelijk zaken? Ik heb gevallen van telepathie waar elke verstandelijke theorie helaas zijn tanden op kapot zou bijten. Ik zou het eigenlijk heel gemakkelijk vinden als dergelijke theori! eën voor mij persoonlijk zouden kloppen, dat ik erin zou kunnen gelove n. Weet niet hoe lang jouw zielsliefde verhaal al duurt, maar ik denk niet zo lang als het mijne aangezien je nu op het punt was terecht gekomen van het contact ‘concreet’ te maken. En dat punt ligt voor mij reeds vele jaren terug. In ieder geval verontschuldig ik me voor het feit dat ik dingen in twijfel trok over jouw verhaal, over het feit of je liefde een zielsliefde is of niet. Maar zoals ik in het begin al zei; je aanvankelijke vraag/reactie was ook vrij heftig en mij iets te ‘zo, dit is de waarheid’. Maar laten we dat achter ons laten, ik verwelkom de discussie alleen maar. Brengt leven in de brouwerij, wil zeker niemand persoonlijk aanvallen. Eigenlijk is dit een filosofisch gesprek, waar we waarschijnlijk nooit uitkomen. Maar jij snapt ook dat er talloze andere boeken zijn geschreven die ‘zielsliefde’ wel beschrijven als een liefde die verder gaat dan enkel zijnde een ervaring van het menselijke verstand. Die ga ik niet allemaal aanhalen. Tenslotte, als je mijn persoonlijke verhaal kende, zou je het ietwat venijn in mijn initiële reactie beter begrijpen, maar helaas kan ik dat hier niet delen in al zijn details. We hebben een paar dingen gemeen. Ik ben nieuwsgierig van nature, dus mij gaat de vraag nu ook weer door mijn hoofd wat er gebeurd is met de contact tussen jou en je twin en waarom hij uiteindelijk niet reageerde op jouw verzoek om elkaar eens te ontmoeten. Deze hoef je echt niet beantwoorden, deel hier mijn details tenslotte ook niet. Maar afwijzing, in welke vorm dan ook, doet natuurlijk pijn. En dat spijt me heel erg voor je. Maar hij weet niet wat hij mist denk ik. Nou ja, wens je al het goede in het leven en de liefde, als je die twee-eenheid wenst, zal je die zeker ooit wel krijgen. Met dat stukje liefdesfilosofie ben ik het overigens erg eens. Zielsliefde of niet, in dit aardse leven kun je niet met een ander versmelten. En je zelfstandigheid moet je altijd behouden, dat lijkt me een gezond gegeven. Om dan maar af te sl! uiten met het feit dat ik dacht dat ik zelf een erg nuchtere kijk op d eze liefdeszaken gekregen had, maar dat dit blijkbaar nogal meevalt. Anderen (niet enkel zielsliefdes) houden ons voortdurend een spiegel voor, zo ook jij bij mij. Ik geloof toch in het onverklaarbare aspect, kan daar door mijn eigen duidelijke ervaringen ook niet aan voorbijgaan. Geloof sowieso in het magische aspect van het leven in het algemeen, dus ook in de liefde. En al zou ik het willen, ik kan sommige zaken niet rationeel verklaren cq. oplossen. Maar als jou dat wel lukt; good for you. Ieders persoonlijke ervaringen zijn tenslotte anders. Maar dat beetje magische gun ik jou ook, met wie dan ook. Het zij je gegund!(Sophie)
Antwoord 12
De realitycheck voer je ten alle tijden uit of je nu een tz hebt of niet. Het lijkt me dat je de check nodig hebt om bij je zelf te kunnen blijven met name naar je tz. Het contact dat ik nu heb met mijn twin blijf ik sterk en krachtig zonder dat ik mezelf weer kwijtraak. Nu zie ik hem zoals hij werkelijk is, het is geen mooi plaatje maar de onvoorwaardelijke liefde blijft tussen ons voelbaar. Het beeld tz ben ik anders gaan bekijken. Nu ik zelf in balans ben; het voelt goed, heb ik mijn twin laten weten dat ik beslist niet terug wil in een relatie met hem, ondanks onze onvoorwaardelijke liefde en de band die enorm sterk is. Ik ben nu van mening dat tz niet altijd relaties moeten zijn. Zoals ik me nu voel, neemt niemand meer van me af, ook niet mijn twin. Mijn twin is mijn spiegel maar uiteindelijk ben ik degene die het geleerd heeft om zelfstandig te worden. Ik ben trots op mezelf dat ik nu mijn twin zie zoals hij is en leer met zijn gebreken om te gaan en zijn lief! desvorm. Naar mijn omgeving ben ik nu sterker, krachtiger en zachter geworden. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid. Ik geloof in een realitycheck op mijn manier. Aan de vragensteller, ja wat je schrijft daar is mijn ervaring ook naar. Maar goed, het onderwerp tz zal altijd een discussiepunt blijven omdat iedereen het anders ervaart.(Madelein)
Antwoord 13
Aan de vragensteller, Ik zie heel wat herkenningspunten in wat je schrijft. Ik wil hier nog wel op inhaken. Om terug te gaan naar je eigen basis zul je alles eerst los moeten laten, verwachtingen laten varen en focussen op je eigen leven. Kortom de controle loslaten. Na dit proces kon ik me helemaal los voelen van mijn tweelingziel. Ik voelde me bevrijd en stabiel in mijn gevoelens. Ik had nooit gedacht dit terug te mogen ervaren. Doordat ik hem heb losgelaten zijn we juist dichter naar elkaar toegegroeid. Hij durft me ook iets meer van zijn gevoel te laten zien en wat zijn problemen zijn. Ik laat hem geheel in zijn eigen waarde maar trek mijn grens als hij er overheen gaat. Onze communicatie is hierdoor alleen bevorderd. Dit wil niet zeggen dat we al volledig maatje van elkaar zijn. Ik heb niet de verwachting dat we wel of niet bij elkaar terugkomen ook al is onze speciale band erg sterk. En als er iets met hem is, voel ik dat heel goed maar kan het nu naast me nee! rleggen en me concentreren op mijn ding. Ik kan voor mezelf zeggen dat ik behoorlijk lekker in balans ben zonder dat ik me afhankelijk voel van mijn tweelingziel. Dank je vragensteller voor de reminder realitycheck. Liefs(Angelica)
Antwoord 14
@ Sophie (antwoord 11) Dank je wel voor je begripvolle antwoord. Op mijn beurt wil ik mijn excuses aanbieden voor het feit dat mijn oorspronkelijke vraag over is gekomen als ‘de waarheid’, want zo heb ik het absoluut niet bedoeld. Wat mij betreft kunnen we inderdaad op een volwassen manier de discussie aangaan. Dat was wél mijn bedoeling, om te triggeren. Het grappige is dat ik nu merk dat ik in een rustiger vaarwater zit. Toen ik mijn wat heftige reactie schreef, was ik in een cynische bui. Maar uiteindelijk was die het gevolg van teleurstelling. In mezelf vooral, want mijn lief kwam niet tegemoet aan de verwachtingen en beelden die ik me had ingeprent. Dus in feite ben ik degene die een verwijt te maken valt. Maar voordat ik me dat realiseerde, was het nogal makkelijk om naar het cynische te neigen. De ‘schuld’ bij hem leggen was de weg van de minste weerstand. Nu dat voorbij is, én met de inzichten/filosofieën van Jan Drost, zit ik nu in een mooi evenwicht tussen het extreem spirituele (zoals in de beginfase) en het extreem rationele (zoals vorige week dus). Beiden moeten naar mijn idee goed samen kunnen gaan. Mijn verhaal speelt iets meer dan een jaar op dit moment, want toen ontmoette ik hem, maar ik weet pas sinds december dat dit niet het soort verliefdheid was, zoals ik voorheen altijd kende. In het afgelopen halfjaar! heb ik eerder een poging gedaan hem helemaal los te laten en ineens liet hij iets van zich zien, al was dat online. Dat schiep nieuwe hoop en ik was weer ‘terug bij af’. En nu, nu ik hem opnieuw aan het loslaten ben, regent het opnieuw signalen waaruit ik kan opmaken dat hij niet zomaar een man is die mijn pad heeft gekruist. Maar op dit moment bevind ik me in een fase waarin ik enorm verlang naar een focus op mezelf en mijn eigen leven. Hem zie ik daarbij als een stoorzender zelfs! Wat er echter blijvend veranderd is, is mijn visie op de aardse kant van deze liefde. In het begin waren het goddelijke en het aardse onlosmakelijk met elkaar verbonden, dacht ik. Het kon niet anders, of dit moest een aardse relatie worden. Maar deze twee vormen van liefde kan ik nu van elkaar scheiden. Wat op zich weer maakt dat ik me niet langer op hem fixeer, niet meer wacht of hoop op iets wat wellicht nooit komt. Meer dan ooit realiseer ik me dat hij zich mogelijk niet bewust is van dit fe! nomeen. Hij is hij, en ik ben ik. Het gaat mij er nu om te accepteren dat er een fysiek voelbare energie is tussen ons als we elkaar zien, maar dat hij toch echt ‘de Ander’ is en daarmee weleens hele andere ideeën kan hebben over de liefde. Hij is ook een erg intelligente, weldenkende en welvoelende man. Gelovig ook, net als ik. Maar of hij dezelfde ‘antenne’ heeft als ik voor het opvangen van tekens en signalen, betwijfel ik. Omdat dat een ontvankelijke houding vergt en ik niet denk dat hij open staat voor het begrip zielsliefde. Natuurlijk kan hij legio redenen hebben om me niet te willen ontmoeten, die niets met mij persoonlijk te maken hebben, maar meer met praktische overwegingen. Ook dat weet ik niet. Eerder was dat een frustratie voor mij, maar nu, na het lezen van een grote hoeveelheid stof die tot nadenken aanspoort, merk ik dat wachten, hopen, romantiseren me voornamelijk teleurstelling oplevert. Dus geen hopen en wachten meer op het moment dat hij actie onderneemt, want ik ga er niet meer van uit dat hij dat zal doen. Meer dan ooit ! zie ik in dat hij mijn spiegel was, de uitnodiging om mezelf te zijn, dat hij mijn pad kruiste op het moment dat ik hem dus nodig had. Met een reden dus. Hem weer zien, maar niet spreken (we zijn elkaar misgelopen), was voor mij het definitieve teken dat dit hét moment is om het loslaten door te zetten. En daarmee groeit het verlangen naar mezelf, merk ik hoe leuk het is om mijn leven met beide benen op de grond te leven. Merk ik steeds meer waarom de focus van hem naar mezelf verlegd moet worden. Het is heerlijk om tot mijn volle potentieel te komen en oprecht te voelen dat ik niemand nodig heb om dat geluk te vinden in mezelf. Het is misschien wel het besef ook zónder hem te kunnen, al dacht ik eerder van niet. Het is weten dat ik zelfs zonder hem móet nu. Het is ook het besef dat ik open kan staan voor alles wat is, voor alles wat kan zijn. Met of zonder hem…(Onbekend)
Antwoord 15
@14; Hi, ik heb niet zoveel te zeggen als de vorige keren, maar ik wilde je in ieder geval nog even zeggen dat ik denk dat je op de goede weg zit. Ik ben het eigenlijk erg met je eens! Het is zo belangrijk om ondanks alles uiteindelijk toch voor jezelf te kiezen als het niet gaat zoals we hadden gehoopt. Je hebt dat inzicht snel verkregen, ik wens je veel kracht en sterkte toe, maar ik denk dat het wel goed komt met je! Jouw leven is belangrijk en als zielsliefdes uiteindelijk om wat voor reden dan ook niet willen of kunnen, moeten we verder. Het ga je daar goed in!(Sophie)