Q0669. Spiegelen?

Onbekend

Hallo, Sinds kort heb ik mijn zielsliefde ontmoet. Ik ben er enkel nog niet overuit of het mijn zielsverwant of tweelingziel betreft. Hij woont niet bij mij in de buurt, dus ik zie hem niet zo vaak. De paar keer dat wij elkaar gezien hebben, is er veel oogcontact maar bij een praatje maken lopen wij vast. Wij zijn beiden onzeker van het gevoel wat wij ervaren. Pas geleden heb ik hem naar maanden weer gezien en werden onze blikken weer naar elkaar toe gedreven. Hij liep op mij af om een praatje te maken, maar bleef even bij mij vertwijfeld staan en liep weer verder. Ik kan op dit moment ook niks voor mijn gevoel doen en blijf stokstijf staan. Wij spiegelen elkaar enorm veel (nemen elkaars houding over) Hoe kan ik die angst doorbreken zodat wij eindelijk een normaal gesprekje kunnen voeren? Groetjes

Antwoord 1
Ik begrijp het helemaal, herkenning. Het beste is toch om gewoon een praatje te maken met hem. Is moeilijk en eng maar als je eenmaal aan het kletsen bent, valt alles van je af. Tenminste dat ik mijn ervaring met mijn twin. We voelen elkaar zo goed aan en ik vind het heerlijk om in zijn ogen te kijken. Maar voordat ik hem ga zien ben ik ook zo nerveus altijd. Honderd keer in de spiegel kijken, dertig keer van kleding wisselen noem maar op. De beste momenten zijn wanneer je elkaar onverwacht tegenkomt. Dan ben je gewoon “puur”. Spiegelen van lichaamshouding doen mensen die elkaar leuk vinden trouwens onbewust.

Antwoord 2
Zoals zo mooi gezegd wordt ‘in the sound of music’ door een non notabene, spreekt me enorm aan..’loop niet weg voor je angst maar durf je angst in de ogen te kijken’ , dus durf het gewoon aan..het loopt vanzelf zoals het zal gaan en waarom een gesprek forceren als je met een half woord al genoeg hebt, wij hoeven niet zoveel te zeggen , wij weten.(Onbekend)

Antwoord 3
Over een praatje maken..wij kunnen vast uren praten maar door omstandigheden kan het niet, want wat als je elkaar wil vertellen hoeveel je voor elkaar betekent maar er zijn anderen bij..want dat is wat je wil zeggen tegen elkaar, geen koetjes/kalfjes geklets maar waar het echt om draait..wat er speelt in je hart..je word er knettergespannen van omdat alles zo out of reach is..gewoonweg niet te doen. (Onbekend)

Antwoord 4
Aan antwoord 3: Ik begrijp wat je zegt en tot op zekere hoogte klopt dat ook wel denk ik. Maar ik kan alleen voor mezelf spreken als ik zeg dat het voor mij heel erg bevrijdend heeft gewerkt door het te uiten richting twin, hoe moeilijk dat ook was omdat je er fysiek nog geen uiting aan kunt geven. Ik voelde heel duidelijk, dit mag er zijn, dit is TE MOOI om te ontkennen (ook al is het voor anderen onmogelijk te begrijpen), maar als je dit niet eens richting elkaar kunt uitspreken dan ontken je daarmee ook een heel groot deel van jezelf. Toen ik het uitgesproken had (op een voor mij veilige manier) viel er heel veel spanning weg bij mij. Je maakt het juist frustrerend en spannend door er maar over te blijven zwijgen en steeds geheimzinniger te worden. En als deze prachtige ervaringen wel zijn uitgesproken tussen jullie beiden, dan zal je zien dat het ineens wellicht wel mogelijk is (mijn ervaring) om met elkaar te praten in het openbaar. Het is zo jammer om met een grote boog om je twin heen te lopen omdat je je laat leiden door angst, terwijl je juist ook samen in jullie kracht kunt staan als je samen weet en samen accepteert, maar ja dat is mijn bescheiden mening ……en wel ook een hele grote wens …. liefs.. (Onbekend)

Antwoord 5
Ik heb vaak moeite met bepaald gedrag van mijn TZ. Daardoor zie ik ook weer hoe dankbaar is mag zijn voor mijn aardse man. Je gaat de dingen om je heen weer meer waarderen. (Dana)