Onbekend

In mijn leven heb ik aardig wat meegemaakt, dacht ik. Ik wist wel hoe het allemaal zat en herkende de foute mannen wel. Maar nu? Alles is onduidelijk, totdat ik op deze site terecht kwam en overtuigd werd dat hij mijn tweelingziel is, maar waarom ga ik dan toch weer twijfelen? Kunnen jullie mij zeggen of dit mijn tweelingziel is of dat ik iets wil zien dat er niet is en het gewoon over een ongezonde verliefdheid gaat? Of zijn dat dan weer mijn angsten? Een paar maanden geleden ontmoette ik hem, het eerste wat door mijn hoofd ging was; kijk uit. Geen aantrekkingskracht op dat moment, dacht ik, maar vreemd genoeg ontstond er toch een speciaal contact. Hij wees me op dingen in mijn leven die ik nooit zo heb gezien of wou zien. Ik stelde hem vragen die hem tot nadenken zette. Steeds vaker begon hij het te hebben over onze toekomst samen, zelfs over trouwen. Het werd onze droom. Hij zei dat ik volledig in zijn systeem zit, dat hij vaak schrikt van de gevoelens die hij voor me heeft. Maar… hij woont nu nog samen met zijn huidige partner die hem niet begrijpt volgens hem, waar de communicatie ontbreekt. Zijn kinderen en huidige leven kan hij nog niet verlaten, angst voor het onbekende, angst voor het gemis van zijn kinderen, angst voor de reactie van zijn omgeving en angst of wij eigenlijk wel een goed koppel zouden zijn. Dit laatste omdat ik altijd iemand ben die de confrontatie aan ga en hij daar juist altijd bang voor is. Al deze angsten heeft hij recent met me gedeeld, aan het begin van ons contact had hij het daar niet over en als ik hem er naar vroeg was het niet zo. Hij was overtuigd dat we bij elkaar hoorden. Heeft hij me voor de gek gehouden? Was het een spel? Wilde ik zo graag zijn mooie woorden geloven? Normaal gesproken zou ik na het horen van zijn onzekerheden, hard weggerend zijn, niets meer van me laten horen, maar nu ging ik juist wanhopig aan hem vastklampen. Ondertussen was er bij mij een soort rouw, twee dagen huilen, terwijl en nog gewoon contact was. Toch was het gevoel er al dat ik hem kwijt was. Ik kan het nog steeds niet verklaren. Na mijn zoveelste verzoek voor een time-out, omdat ik niet meer goed kon functioneren, de controle kwijt was, gaf hij dit keer gehoor en verbrak contact. (er was al een maand eerder geen contact geweest, nadat hij uit huis was gezet door zijn huidige partner, omdat zij ons contact ontdekte, maar dit terzijde) En telkens zoek ik toch weer contact, al na een week ging ik naar ‘onze chat’ en op het moment dat ik online kwam, was hij er ook. Weer twee weken stilte en vervolgens stuur ik hem toch weer een bericht, waarop hij reageert. Hoe meer ik hem wil vergeten, hoe meer ik aan hem denk. Fysiek is er nog niet veel gebeurd uit respect voor zijn huidige relatie, het is allemaal meer op emotioneel vlak. Kan iemand mij vertellen hoe ik dit moet zien en wat ik moet doen? Ik voel me verloren…

Antwoord 1
Het eerste wat er in je hoofd omging was: Kijk uit.Heb je vaak gelijk gehad bij de eerste gedachte,kwam dat uit? Analyseer dit eerst zou ik zeggen.Mijn ervaring is dat de eerste gedachte bijna altijd de juiste is.En dan moet je inderdaad maar een tijdje ,een jaar of zo, uitkijken.Je kan nu niet goed koersen,over een tijdje kom je in helderder vaarwater(Wieweet)

Antwoord 2
Probeer hem niet te vergeten. Laat het gaan zoals het gaat en dan gaat het zoals het moet gaan. Als je aan hem gaat hangen stoot je hem af, iemand die zelf onzeker is kan jou geen zekerheden geven. Zielsliefde of geen zielsliefde, dat gaat voor elke relatie op. En het is jouw ego die bevestiging zoekt. Wees stil, kijk naar binnen en hoor het antwoord. Ik snap je, bevestiging wil ik ook. En dat komt ook, onverwacht vanuit onverwachte hoeken.(Onbekend)