Onbekend
Een paar weken gelden heb ik hier al eerder een vraag gesteld (604) Toen had mijn zielsliefde (noem het zo je wilt) de relatie met mij net verbroken. Dat was een korte maar heftige relatie. Met heel veel mooie maar ook verstikkende gevoelens. Dat voel ik pas nu achteraf. Ik bekijk het nu meer van de zijlijn. Alsof ik naar de twee mensen sta te kijken die daar midden in zaten. De gevoelens die ik voor deze man had en heb waren zo bijzonder en puur. Ik kon mijlenver in zijn ogen naar binnen kijken. Hij sloeg zijn ogen dan soms neer. Ik heb nog nooit iemand zo aan durven kijken. Lichamelijk voelde het ook heel sterk. Eén kus van hem zette mij volledig in vuur en vlam. Zelfs de gedachte eraan al. Dat was voor mij ook onherkenbaar. Zijn gezicht tastte ik af met mijn handen als een blinde, alsof ik hem voor altijd in mijn gedachten wilde opslaan. Voor mijn gevoel klopte alles op dat moment. Ik was er klaar voor… dacht ik. Maar het had ook een schaduwkantje, ik voelde namelijk ook iets knagen. Iets wat niet goed aanvoelde. Alleen kon ik mijn vinger er niet opleggen wat dat was. Zijn gevoelens dacht ik. Misschien was dat ook zo. Maar het kwam ook van mij.
Toen mijn lief de relatie verbrak wees ik naar hem. Hij was er niet niet klaar voor. Hij moest nog zoveel verwerken en leren en groeien. Waar, maar ik vergat mijzelf daarbij. Ik was zo geobsedeerd (mijn ego) door hem dat ik mijzelf echt verloor in hem. Elke dag moest er contact zijn. Mail voornamelijk. Ik kon daar niet zonder, hij ook niet. Bij hem begon er ook iets te knagen. Hij wist ook niet wat precies, het voelde eerst zo goed. Hij heeft dat toen vertaald in het ontbreken van liefde. Zo voel(de) hij dat. Daar kon mijn verstand niet bij. Ik snapte er helemaal geen klap van. Hoe kon iets wat zo goed en puur aanvoelt nou ineens geen liefde meer zijn? Hij luisterde wel naar zijn intuïtie waar ik het knagende gevoel probeerde te negeren.
Maar sinds een dag of twee (als in het liedje) ben ik aangenaam verdoofd 😉 Ik heb nu door dat we beiden niet klaar zijn. Mijn ego speelde enorm mee in die korte relatie. Dat was wat ik mocht leren. We waren beiden vrij, er stonden ons geen letterlijke obstakels in de weg. Maar onze ontwikkeling stond ons in de weg. Nu houd ik nog steeds van hem, maar het voelt absoluut niet verdrietig meer. Het voelt fantastisch. Ik zie alles weer zonnig. Ik ben weer gezelliger voor mijn dochter, ik heb zin om aan mezelf te werken. En ik voel gewoon dat hij terugkomt, als we beiden klaar zijn. Misschien eerder, als ik klaar ben om hem vanuit pure liefde zonder enkele verwachting te helpen met zijn transformatie.Hij zit nog met veel schuldgevoelens en een minderwaardigheidscomplex (waarom zou iemand mij bijzonder vinden zei hij vaak)Af en toe denk ik…..is dit echt? Of wil ik graag liefde voelen? Maar waarom zou dat zo zijn? Dan koos ik wel iemand die dichtbij me is, die mij dolgraag wil. Nee dit stuur ik niet. Ik hou enorm veel van hem en ik wacht geduldig de dag af tot hij aan de rand van de aarde heeft gestaan en klaar is om naar mij terug te komen (Arthur Umbgrove verwoorde het zo mooi in het liedje “een contract”) En ik voel dat het niet heel lang duurt. Geen jaren, geen volgend leven. Nee dit leven.
Ik las hier over de enorme spirituele ontwikkeling die in snelteinvaart over je heen komt als je je zielsliefde ontmoet. Dat herken ik. Een kwestie van weken is het bij mij.ik was al erg bezig in mijn spirituele groei, misschien gaat het daarom ook snel.Ik “ken” hem pas sinds eind 2010. Maar wauw wat een gevoel. Wat een perfect gevoel van een prachtige belofte die in de lucht hangt. Je weet dat er iets komt. Je weet alleen nog niet wanneer en wat precies.
Mooi is ook dat mijn dochter hetzelfde voor hem voelt. Die was na 5 minuten verliefd op hem. Maar zij laat hem volgens mij ook in liefde los. Mijn lieve wijze mensje van 4 jaar. Ze zei zelfs de dag voor ik hem leerde kennen, mama ik krijg een broertje en een zusje… hij heeft een zoon en dochter. Een paragnoste vertelde mij dat ik nog kans had op 2 kinderen… dat hoefden geen kinderen te zijn die ik zelf zou baren. Maar kinderen van het hart zou goed kunnen.
Het dromen over hem is niet pijnlijk meer. Het loslaten is niet pijnlijk. Het ego wat vasthield dat was pijn. Nee dit voelt perfect. Euforie.
De foto’s die hij me stuurde, zeker zo’n dertig, heb ik na de breuk allemaal weggedaan. Maar ik kan ze stuk voor stuk voor me halen. Een fotoalbum in mijn hoofd.
Hij vertelde me een week na de breuk dat er iemand anders was, dat voelde natuurlijk afschuwelijk. Maar niet meer. Ik weet ook niet of diegene er nog is. Maar als hij werkelijk mijn zielsliefde mag zijn dan denk ik niet dat hij na een week iets zal vinden bij een ander wat hij bij mij zei gevonden te hebben. Ik wil zijn gevoelens natuurlijk niet invullen maar ik denk dat hij schrok van alle emotie, dat zei hij ook in het begin. Hij huilde soms zelfs, gewoon omdat hij het zo bijzonder vond de liefde die ik over hem uitstortte. Maar ik voelde mezelf eigenlijk niet eens zoiets bijzonders doen.
Ach en zo kan ik nog een week doortypen denk ik 😉
Ik ben heel benieuwd of er mensen zijn die dit verhaal herkennen, en of jullie denken of dit zielfsliefde is. Ben benieuwd naar jullie mening, al maakt het eigenlijk niet uit….ik WEET.
Antwoord 1
hoi, mooi verhaal, het had mijn verhaal kunnen zijn , ook ik dacht dat ik klaar was, maar ha daar was het weer toch nog een stukje pijn, en ook dat is aan het verdwijnen, weet hoe het met mezelf ervoor staat, weet het niet helemaal van twin, maar dat maakt ook niet uit want het geluk, het mooie blijft over ook al mis je elkaar en dan blijft er een sterk vertrouwen over, ik ga mijn weg in liefde voor iedereen om me heen en in mijn hart is er een grote, ontembare Liefde voor twin en dat voelt zoooooo goed, dus ja ik herken je verhaal wel voor een groot deel, het gevoel is voor nu alleen al voldoende, ik ben gelukkig dat ik twin ken , ook al zit ie in het buitenland het maakt me niet meer uit, we mailen zo af en toe en dat is geweldig ook al zijn we niet bij elkaar, langzamerhand valt alles toch wel op de goeie plek,we zijn voor elkaar bestemd en dat te weten is al zo moi, hoe lang het ook duurt, ik heb geduld..dus ja er is veel herkenning in mij en ja dit is zeker wet! en zielsliefde..liefs (Onbekend)
Antwoord 2
Bij antw.1 aanvulling..nou alleen geluk? niet helemaal, het missen blijft en steekt zo af en toe de kop op, maar het lijkt me ook niet meer dan normaal als je zo van iemand houdt..liefs(Onbekend)
Antwoord 3
Ik hou me vast aan Liefde, jij ook zo te lezen, een liedje wat ik nu net hoorde,van Bastiaan Ragas; you complete me zo mooi, ook al wil je zelf zo compleet mogelijk zijn, toch maak je elkaar compleet en dat wil je delen met elkaar en als ik dit typ voel ik m’n twin zo dichtbij, mijn hart loopt over.(Onbekend)
Reactie
Vraagsteller hier: dat gemis voel ik ook. Het stomme is dat ik de dag na deze vraag me juist weer heel verdrietig voel. En geen idee precies waar dat opeens vandaan komt.(Onbekend)
Antwoord 4
lieve vraagsteller,misschien had jouw twin nog een klein verdrietje/pijntje te verwerken, je kunt toch ook niet altijd alleen maar vrolijk zijn, misschien toch een gevoel van missen, volgens mij voelt twin ook meer van mij dan ik van hem en dat maakt weleens onzeker/verdrietig. dus misschien heeft jouw twin dat ook wel.(Onbekend)
Antwoord 5
Aan antwoord 4, ik denk zelfs dat hij heel veel verdriet en pijn te verwerken heeft, dat denk ik niet alleen, dat weet ik. Maar heb juist het idee dat ik meer van hem voel dan hij van mij. Hij wilde tenslotte niet verder, voelde “het grote gevoel” niet meer. Wat of wie daar de reden van was dat weet ik niet, misschien ik wel. Ik gaf veel maar ben slecht in ontvangen. Maar feit blijft dat hij wegging. En zielsliefde, weet niet eens of hij daar in gelooft.(Onbekend)