L.

Ik ben God/Bron/Universum enorm dankbaar dat ik mijn lieve J. heb mogen ontmoeten. Mijn onrust en zoeken is over. Ondanks diep verdriet en enorm gemis voel ik me gelukkiger dan in 16 jaar het geval is geweest. Wat ik mij de laatste weken elke dag afvraag, is wat de boodschap is van onze hereniging. Hij is mijn zielslief uit voorgaande levens maar zal dat in dit leven niet worden. Voor mij was het beslist een wake-up call en ligt er een andere opdracht voor mij te doen. Het licht/liefde helpen verspreiden over de wereld. Maar voor J. dan? Wat is de boodschap van onze ontmoeting voor hem? Want het gaat niet ongemerkt aan hem voorbij. Ik geloof dat hij nog vaak in enorme verwarring en boosheid aan mij denkt. Ik denk dat hij ook in een transformatieperiode zit. Maar waarom zo jong? Ik geloof er niks van dat hij nergens last van heeft en pas over een jaar of 10 hier weer aan terug denkt. Ik geloof wel dat het hem op welke manier dan ook (verslaving? extreem gedrag?) kan! lukken om mij de komende jaren uit zijn systeem te bannen als hij, om dit te ontvluchten, niet luistert naar zijn gevoel. Ik moet er voor zijn eigen welzijn niet aan denken!!! Dan voel ik me bijna schuldig dat wij elkaar ontmoet hebben, terwijl ik daar toch ook niks aan kan doen. En dat vind ik zo erg voor hem!!! Ik red me wel, ik ga wel op zoek, maar hij…… Wat is nu voor hem de boodschap? En voor ons allen hier; het is toch niet zo dat de ontmoeting met je tweelingziel er alleen om gaat om een aardse relatie met elkaar te krijgen? Gaat het er bij iedereen niet om dat wij een grotere opdracht te vervullen hebben? Of heb ik dat gevoel alleen omdat er tussen J. en mij zo’n groot leeftijdsverschil zit? Ik ben heel benieuwd naar jullie antwoorden, want dit houdt me de laatste weken enorm bezig. Liefs