Q0570. Confrontatie?

Onbekend

Mijn TZ en ik zien elkaar bijna dagelijks en zijn ons ook heel erg “bewust” van elkaar. Dat ging jaren goed, maar sinds de laatste aanvaring heb ik er moeite mee. Niet om hem te zien, maar het lukt me niet meer om normaal te doen, mezelf te zijn, terwijl me dat na eerdere confrontaties steeds wel lukte. Ik heb me altijd open en kwetsbaar opgesteld maar hij bleef maar rake klappen uitdelen. Nu heb ik het gevoel een soort van beschermpantser om me heen te trekken als hij in de buurt komt, onbewust, als automatische reactie om me niet meer zo open en kwetsbaar te laten zien denk ik, het is zo’n éénrichtingsverkeer. Maar dat wil ik helemaal niet, dat ben ik ook helemaal niet, ik hou niet van verstoppertje spelen en zou het liefst weer “normaal” contact willen, zoals het was, maar op één of andere manier lukt dat niet meer. Kennelijk was de laatste confrontatie de bekende “laatste druppel”. Het voelt voor mij ook alsof hij eerst iets goed te maken heeft want hij heef! t me meerdere keren heel erg “geraakt”, pijn gedaan, terwijl ik me ook realiseer dat dat natuurlijk onzin is want per slot van rekening hebben wij in het aardse geen enkele verplichting richting elkaar. Ik weet niet goed wat ik er mee moet, loslaten haha…. dat snap ik ,maar het voelt heel ongemakkelijk als je zo regelmatig met elkaar geconfronteerd wordt en er niet “gewoon” over gecommuniceerd kan worden.

Antwoord 1
Hallo lieve lotgenoot. Ik herken jouw intense verlangen/de hunkering naar contact, naar het aardse, naar het samen delen en erover praten. Ik herken het zo duidelijk. Dat verlangen brandt gewoon in je hart…..Het geduld is bijna niet meer op te brengen. Maar kan het ook zo zijn dat het nodig is dat jij stopt met aantrekken? Dat het tijd is voor jouw TZ om nu zelf eens te gaan trekken? Om te voelen hoe het is wanneer je andere helft jou ontkent? Om er achter te komen dat wanneer die ander ‘weg valt,’ het blijkt dat je gevoelens toch dieper zijn dan je je zelf altijd hebt voorgehouden? Om er achter te komen dat je er niet voor weg KUNT lopen? Is dat misschien het punt waar jullie naar toe werkten? Voor hem om te ontdekken dat het tijd wordt EERLIJK naar zijn gevoelens te kijken, te luisteren naar zijn innerlijke stem? Het is zo moeilijk vertrouwen te houden in het universum, het kan zo’n worsteling zijn, dat je je soms afvraagt waar je het allemaal voor doet. Ik leef met je mee lieve lotgenoot, want het is de MOEILIJKSTE OPDRACHT in je leven, zo niet de onmogelijkste: het ‘los laten’ van je twin. Maar, ondanks je angst voor het verliezen, bedenk dat je TZ altijd naar je terug zal komen. Deze zielen KUNNEN namelijk niet zonder! elkaar. Ze hebben elkaar nodig om te groeien!!!! Dat is wat ze willen en daar zullen ze samen met het universum hun uiterste best voor doen. Alleen wordt je geduld zo vreselijk op de proef gesteld. Ik hoop dat mijn TZ hier op den duur ook achter zal komen. XXX(L.)

Antwoord 2
Onderstaande heb ik ongeveer ook bij een ander bericht geplaatst: De persoon die het dichtste bij je staat, wordt het meeste pijn gedaan. Je twin voelt zich verward door de gevoelens die hij heeft en ontkent deze. De gemakkelijkste manier om te ontkennen is door de ander pijn te doen door b.v. de ontkennen dat hij iets voor je heeft gevoeld. Blijf vertrouwen op het gevoel wat je hebt gevoeld en laat je twin in zijn waarde. Laat hem zelf achter komen wat hij voor jou heeft gevoeld, je kan hem hier niet in pushen. Doordat jullie elkaar telkens tegenkomen, blijft hij het moeilijk vinden om met zijn gevoelens om te gaan. Begroet hem en kijk zelf hoe hij hier op reageert. Als hij niet wilt praten, geef hem dan ook de ruimte. Als jij telkens naar hem toe komt en een heel gesprek wilt aangaan, voelt hij zich min of meer “verplicht” om meteen voor jou te kiezen. Blijf positief denken, anders duurt het proces enkel langer. Suc6!(Alicia S.)

Antwoord 3
Kan het zijn dat die trekveer te strak wordt waardoor er frustratie ontstaat omdat je niet bij elkaar kunt zijn? En dat daardoor op een gegeven moment het aardse contact te moeilijk wordt? dat je niet meer “normaal” met elkaar kunt omgaan?(Onbekend)

Antwoord 4
Ja die spanning van die trekveer, een normaal contact zonder ‘meer’ gaat eigenlijk niet meer heb ik ook gemerkt ,ben wel blij dat ik lieve vrienden/zielen om me heen heb die me daarbij steunen,zie wel hoe het gaat en hoop dat er nog veel liefs op mijn pad komt.. lieve groetjes (M.)
Reactie Ik ben de vraagsteller; dank voor jullie antwoorden. Gesprekjes voeren we al lang niet meer en trekken doe ik ook al lang niet meer, het zal wel weer tijd nodig hebben denk ik.(Onbekend)

Antwoord 5
Ik denk dat t altijd moeilijk blijft, maar dat je, als je elkaar ziet de tijd moet gunnen om een weg te vinden. ik denk als je die hebt, dat t helemaal niet moeilijk meer is, dat je dan gesteund wordt.(Onbekend)

Antwoord 6
Antwoord 5; weet je, het gekke is, ik heb het nooit moeilijk gevonden, behalve na een confrontatie maar daar herstelde ik altijd wel weer van. Dat lijkt nu veranderd, er IS iets veranderd en niet alleen bij mij.(Onbekend)