Q0561. Medelijden met jezelf?

Onbekend

Wie herkent dit? dat je denkt ; nou heb ik wel genoeg gehad, ik vind dat ik nu wel eens wat geluk verdien, dat je geen zin meer hebt in dat verdriet en dat je denkt; waarom doe ik mezelf dit aan?

Antwoord 1
Ja, als je het gevoel hebt een keuze te hebben dan kan ik me die gedachte wel voorstellen. Bij mij is het heel raar, natuurlijk heb ik de keuze om uit mijn relatie te stappen, maar op 1 of andere manier komt dat in mijn “draaiboek” niet voor. Het zou ook heel erg tegen mijn gevoel in gaan. Dus heb ik voor mijn gevoel geen keuze, terwijl ik wel een keuze heb, snap je? En als ik daar wel voor zou kiezen dan klopt er iets niet of zoiets, sorry kan het niet anders uitleggen.(J.)

Antwoord 2
Ik herken het wel een beetje, maar ik weet ook dat ik mezelf dit niet bewust aandoe, want ik leef mijn leven, ga gewoon verder. Bij zielsliefde is het helaas zo dat de zielsliefde macht over jou heeft. Bij gewone liefde is het ook moeilijk, maar kun je het gevoel toch na verloop van tijd laten slijten, zielsliefde is een terugkerend proces, waar je gewoonweg niet vanaf komt. Acceptatie is het enige wat je kunt doen, huilen als je hem/haar mist en weer verder gaan met je leven tussendoor. Het lijkt wel een chronische ziekte ;)je draagt het je levenlang bij je. Beste vraagsteller, probeer ook te genieten, van de momenten die je wel hebt. Bewaar ze als een fotoalbum en kijk af en toe terug naar je mooie momenten, helpt een beetje tegen de pijn. liefs (F.)

Antwoord 3
Zou het ook niet die trekveer kunnen zijn? Dat je voelt dat je op een punt bent aangekomen dat je jezelf niet langer voor de gek kunt houden? Als je het gevoel hebt je op te offeren voor een gezin, dan zit er iets niet goed binnen dat gezin en daar heeft niemand baat bij. Het is een ander verhaal als het gezin nog wel harmonieus is, dan is het wel zwaar maar dan voelt het niet als een opoffering, misschien iets om over na te denken. Sterkte en liefs!(J.)

Antwoord 4
Zo eens met beide antwoorden! Zo voelt het precies voor mij. Ik heb ooit wel getwijfeld of ik niet gewoon last had van een ordinaire crush op de man die mijn TZ is. Maar na 16 jaar van verliefdheid die in golfbewegingen komt en gaat, kun je niet meer van een crush spreken. Daarvoor duurt het veel te lang en is het veel te intens. Een normale verliefdheid neemt af na zo’n 2 tot 3 jaar. Maar deze blijft door alles heen overeind en vlamt af en toe op tot een vuurzee. Het vlammetje is er altijd. Afhankelijk van hoe ik (en hij) in mijn vel zit, laait het op. Ik heb nooit gedacht dat ik dit liever niet zou hebben, daarvoor is het teveel een deel van mijzelf, zielsliefde BEN ik, dat niet willen voelen, is een ontkenning van mezelf. Nee, je moet ermee dealen. Het kan niet anders. Je kunt je ervoor verstoppen, weglopen en een muur optrekken, maar dat zijn allemaal tijdelijke “oplossingen” die nergens toe leiden. Soms moet het even, omdat je niet klaar bent voor al die heftig! e gevoelens. Daarom begrijp ik ook waarom mijn twin dit momenteel doet. Hij is zo bezig met zijn proces. Dat is moeilijk maar ik weet dat het tot iets beters leidt. Zelf ga ik er anders mee om. Ik sla alle momenten die er waren tussen ons, op in mijn hart. Sommige dromen en andere voorvallen of tekens schrijf ik op in een speciaal boekje zodat ik er af en toe in kan kijken. Dat geeft me weer vertrouwen als ik het niet meer zie zitten. Verder probeer ik zoveel mogelijk in het NU te zijn. En als we elkaar ontmoeten, geniet ik daarvan met elke vezel in mijn lichaam. Zielsliefde is voor mij het gevoel te leven tot in de toppen van mijn tenen, kennen jullie dat?(Onbekend)

Antwoord 5
Ik lees hier zo vaak dat mensen er niets mee kunnen..is dat dan geen ‘wegstoppen’, geen ontkenning van jezelf? mijn twin blijft ook zo naar mijn proces wijzen, hij zegt dan zij is erniet klaar voor, maar ik vraag me af of mijn twin er klaar voor is, dat antwoord krijg ik niet echt van hem. je bent elkaar , je zit in elkaars systeem en toch kun je er niets mee? je bent die ander, die ander voelt je en toch ben je niet bij elkaar omdat.. , het gaat er bij mij gewoon niet meer in, dat je een deel zo van jezelf ontkent, ik heb daar toch wel es mijn vraagtekens bij,liefde is liefde maar dit gaat door je hele systeem op den duur, zoals je zegt tot in elke vezel. ik kies voor rust in mijn hart maar ik huil diep van binnen hoewel me dat niet meer uit mijn centrum haalt, ik merk dat ik het aan kan, maar diep van binnen huil ik, ben ik diepverdrietig hierover, ik zal nooit meer van een ander zo kunnen houden, dus dan maar een leven als non..of zo.ik gun mijn lief het leven wat ie graag wil dus laat ik hem vrij..maar hij moet me niet vragen om daar naar te kijken naar zijn geluk, want dan heb ik toch ook nog een hart,dat weet dat dat gewoon te moeilijk is voor mij, ik wens hem het allerliefste toe,dus ik hoop dat ie gelukkig is..liefs (Onbekend)

Antwoord 6
Antwoord 4:Niet uit de toppen van mijn tenen,maar wel sinds ontnmoeting met tweelingziel mijn natuurlijke gevoeligheid teruggekregen,paranormaal begaafd geworden en een ander slaapritme/bioritme.En dat allemaal binnen 1 jaar.Ook geen zin meer in ongezond voedsel,en steeds meer dingen uit vorige levens herinneren,dat zijn allemal cadeaus voor mij,heb ik geen cursus.niks voor hoeven doen.Alleen mijn twin slechts twee keer ontmoeten,haha lol.Goeie grap. (Onbekend)

Antwoord 7
Ja antwoord 5 inderdaad je wordt er een soort non van.Tegen wil en dank,niet uit noodzaak,maar je kan haast niet anders.De ziel kent zo enorm veel toewijding.Ze kent geen egoïsme,geen wraak,ze zit het uit.Het verhaal van Abelard en Eloïse,of Madame Butterfly.En het zit in ons aller systeem lijkt het wel,want waarom komen anders deze thema’s steeds weer voorbij met de Kerstdagen op tv en theater, in films en opera’s?(Onbekend)

Antwoord 8
Leven tot in de toppen van mijn tenen, nee nog niet …. Denk nu wel te weten hoe dat zal voelen ooit, maar nu heb ik nog het gevoel met een dikke wolkensluier te leven, omdat ik nog niet “klaar” ben en e.e.a. af te maken heb in dit leven. Niet gemakkelijk, dubbel en ingewikkeld, zou willen dat ik het gevoel had te kunnen kiezen terwijl ik volgens aardse normen natuurlijk altijd een keuze heb..nee, maak mij over 2jr maar weer wakker…(Onbekend)

Antwoord 9
Deze liefde, het gaat nooit meer over,eens spontaan gezegd zonder te begrijpen toen..Maar als twin je niet wil, niet voor je gaat..waar ga je dan voor; halfbakken liefde,die er ‘nog’ is of oneindige Liefde die er ‘nog niet’ echt is..een soort van ‘beter iets dan niets’ of ga je wachten op.. die ultieme kans die het leven je nu aanreikt, een cadeau van boven, pak het op en leg het nooit meer weg..een twin om van te genieten en niet alleen om van te dromen, ik ga voor positief..en ja het liefst gisteren nog..gewoon aards want daar hou ik ook van,daar kan ik ontzettend naar verlangen..(endat is geen ego, maar gewoon harts/liefdesverlangen)..love,love you.(Onbekend)

Antwoord 10
Zo waar wat jullie allemaal schrijven. helemaal mee eens.. maar heel erg zwaar inderdaad, je wordt een non.. Ik heb het net als in reactie 5 er wel heel erg moeilijk mee dat je er niets mee kunt… Ik wil wel maar mijn tz niet. Hij moet me niet en wil me niet meer zien.. Hij geeft mij overal de schuld van en eigenlijk heb ik niets gedaan.. Hoe kun je dan toch doorgaan en plezier halen uit je leven?? Iemand tips?? kan ze wel heel erg gebruiken…. Zit er echt doorheen.. Voelt niet echt happy ook al is je tz blijvend… Liefs….(Onbekend)