Onbekend

Een tijd geleden had ik een nieuwe baan, nieuwe baan, nieuwe collega’s. Er kwam een nieuwe collega binnen waarbij ik meteen het gevoel had “hee, jou ken ik”, maar ik wist niet waarvan. Ik heb niks gezegd, men had mij gewaarschuwd dat hij een “rare kwast” is. In de loop der maanden kwamen we steeds meer bij elkaar, hij zocht mij elke keer op om te praten over de meest vreemde dingen en greep elk moment aan om bij mij te zijn. Gewoon op een hele fijne manier genieten van het bij elkaar zijn en blij zijn dat we elkaar zagen, ook al was het maar eens per week. Ik vond hem geen raar figuur, integendeel zelfs! Totdat het moment kwam dat ik een andere baan kreeg. Ik vertelde het en ik zag iets gebeuren met hem. Op dat moment heb ik er niks mee gedaan en het even laten gaan en hebben we genoten van onze laatste weken samenzijn en op een leuke manier gepraat. Uiteindelijk heb ik wel verteld over mijn gevoelens, maar ik kon aan hem merken dat hij meteen een muur optrok. Hij z! ei geen contact meer met mij te willen en zei zelfs letterlijk “laat me met rust, je bent getrouwd en daar wil ik niet tussenkomen”. Verder zei hij dat hij met bijna geen mensen contact heeft omdat het volgens hem toch allemaal geen nut heeft en verwatert. Hij is tegenover iedereen erg afstandelijk en gesloten, maar was bij mij juist altijd heel dichtbij en open. Alles wat ik wilde was een fijn contact houden. Ik heb hem uiteindelijk nog een keer gesproken en gezegd dat ik zijn wens om geen contact te hebben zou respecteren en “tot ooit” gezegd, omdat ik zeker weet dat we elkaar weer gaan tegenkomen, ooit…… Of misschien wel heel snel, wie zal het zeggen. Maar hoe ga je met dat verdriet om? Hij is degene waardoor ik bepaalde inzichten kreeg, het is zo jammer en onnodig dat ik hem op zo’n manier moest verliezen. In mijn gedachten zie ik hem nog steeds voor me staan…

Antwoord
accepteren lijkt me dat hij geen contact wil, het is het beste, wat hebben jullie verder als hij zich afsluit voor jou, je kunt wel gaan trekken maar dat helpt niets jammer maar hij zal ook wel gevoeld hebben dat dit té dichtbij is en dan weet je dat het een bedreiging kan worden voor een relatie..jij bent getrouwd, wat wil jij dan? als het je twin is dan kom je op een punt dat het ‘gewone’ contact erg moeilijk gaat worden en misschien heeft hij dat al lang door en jij nog niet..sterkte(Onbekend)

Antwoord
Heeft hij soms een tweelingbroertje of -zusje gehad die tijdens de zwangerschap is overleden, die hij heeft overleefd? Ben jij die Vanished Twin en is hij die Surviving Twin van weleer? Dat jij opnieuw bij een andere moeder gereïncarneerd bent? Ik weet jullie leeftijdsverschil niet, als die er al is. Het kan ook zijn dat jij hem moest ontmoeten om hem verder op weg te helpen. Of een soulmate.Geen tweelingziel, daar lijkt het m.i. niet op. Het komt zomaar bij mij op hoor. Ik ken nogal wat overlevenden van een tweeling-in-de-baarmoeder die Einzelgänger zijn, en vreemd in andermans beleving. Die niet “echt” leven. En die dan een nauwe zielsverwant ontmoeten en ineens kunnen ze volkomen zichzelf zijn.(Onbekend)

Antwoord
Dat is erg moeilijk maar toch moet je hem proberen te laten gaan. Onthoudt dat de verbinding tussen jullie nooit op zal houden te bestaan als dit je TZ is. En dat je hem op elk gewenst moment je liefde mag sturen en mag voelen. Als het zo moet zijn komen jullie ooit bij elkaar. Zou jij je man voor hem verlaten?(Onbekend)

Antwoord
Ja, als je zover gegroeid bent mede door je tweelingziel en je hebt het gevoel dat die ander niet meer meegroeit omdat dit zijn levensweg is, en jouw levensweg gaat verder(afgesproken hierboven waarschijnlijk, heb ik al heel jong geweten, dat mij iets te doen stond), een andere richting op dan blijf je niet zitten want je ziel zegt je; je moet verder! ja dan verlaat je je vrouw/man om te groeien, hoe moeilijk dat ook is. dat is spiritueel verantwoordelijk zijn voor de groei van je eigen ziel..in liefde/met liefde loslaten anders hou je elkaar tegen..zo voel/zie ik dat(Onbekend)