Onbekend
Volgens mij broeit er in zijn onbewuste wel iets, maar bewust is hij er volgens mij niet mee bezig. Omdat hij actief is op internet kan ik hem volgen. Maar elke keer dat ik dat doe, maakt mij dat vreselijk onzeker en ga ik twijfelen aan ons hele tweelingzielenverhaal. Als ik weinig info opzoek via internet en alleen naar mijn gevoel luister is dat rustiger voor mij en krijg ik soms ‘weetjes’ door. Zoals laatst als ik met de hond wandel en onze ontmoetingen en gesprekken terug haal; dan komt er ineens in mijn hoofd: “hij neemt nog wel contact met jou op, misschien wel eerder dan jij denkt”. Ik denk dat dit echt weten is, maar verifiëren kan ik het niet omdat wij geen contact meer hebben. Als ik hem echter via internet opzoek en lees wat hij heeft geschreven of wat hij doet, dan schiet de adrenaline door me heen, ik schrik, word vaak! verdrietig en word dan ook heel erg onzeker omdat ik me dan afvraag of ik het wel goed gevoeld heb al die maanden. Ik voel me dan zo afgewezen dat hij mij kennelijk niet nodig heeft. Mijn vertrouwen is op zo’n moment dan volledig weg. Dan word ik heel verdrietig en denk ik dat dit prachtige onvoorwaardelijke houden van niet verder uit mag groeien om samen te gebruiken in onze beider levens. Komt het ooit nog zover dat je bevestiging krijgt van je vertrouwen en dat je dat ook kunt behouden? Kon ik het toch in vredesnaam maar aan hem vragen. Dit is zo slopend. Wie herkent dit?
Antwoord
Ja ikke, ik wist ook zo zeker dat het allemaal goed zou komen, maar de laatste brief die ik van hem kreeg is zo tegenstrijdig dat ik het moeilijk vind om het te blijven geloven, dan lees ik ,hij wil wel maar hij kan het niet en ja daar word je wel eens moe en verdrietig dat snap ik niet helemaal geloof ik.dan mis ik de passie om met volle overtuiging te gaan voor dat wat je zo lief is,maar misschien mag dat wel niet hoor als tweelingzielen is dat te aards of zo.het ene moment dit en dan weer dat.ik kijk wel eens expres niet meer naar die brieven want ze doen zeer, ook al zijn ze misschien nodig op dit moment soms weet ik dat ook wel. toch heb ik dan op momenten dat ik even ontspan toch een goed gevoel maar ben ook wel eens teleurgesteld misschien wel onterecht want ik weet dat hij een geweldige lieverd is,en dat is misschien ook wel zijn valkuil, maar het is soms zo moeilijk want ik mis hem en dan zeggen ze hier dat dat niet hoeft omdat je altijd bij elkaar bent, laat me niet lachen,dat spirituele contact is fijn maar echt contact wie wil dat nou niet.lieve groetjes een soms beetje verdrietige halve soul.(Onbekend)
Antwoord
Beste twijfelaar. twijfel vooral niet aan je eigen gevoel. ieder gaat er anders mee om. je kunt in een diep spiritueel proces komen door het tegenkomen van zielsliefde, terwijl je overdag gewoon nuchter je werk doet. ik heb gemerkt dat dat , hoewel t in t begin 2 werelden lijkt, mij goed doet… zielsliefde is heftig maar jij weet zelf wat je voelt, blijf daarbij, maar ga ook mee met de verandering ervan. succes.(Onbekend)
Antwoord
Over internet: Zie mijn antwoord bij vraag 522(Onbekend)
Antwoord
Ik herken dit. Ik kan je dit advies geven; kijk niet meer op internet wat hij allemaal uitspookt en schrijft. Ik heb dat ook een tijdje gedaan, het leek wel alsof ik het moest doen, bijna een verslaving om te weten waar hij mee bezig was en met wie. Ik heb dit bewust losgelaten omdat het mij soms kwetste wat ik zag maar vooral omdat ik heel duidelijk wist en voelde dat dit zijn buitenkant was. Dit is maar een facade van wat hij echt is. Ik ben in mijn gevoel zeer goed verbonden met mijn TZ en hij is totaal anders dan hij zich op bepaalde sites (facebook en hyves o.a.) voordoet. Dat is ook een kant van hem ja, maar daaronder zit zoveel meer. Maar zelf dringt hij nog niet door tot die kern. Ik kan het wel zien en voelen, maar hij zelf nog niet. Ik wist op een gegeven moment dat ik hem moest loslaten, zijn leven laten leiden en zijn fouten laten maken. Als hij is uitgeraasd komt hij vanzelf aan zijn werkelijke ik toe. En dat kan lang duren. Ik bespeur inmiddels kleine! veranderingen in zijn leven en denken. Maar nog lang niet genoeg. Ik denk elke avond aan hem waarbij ik hem kracht en liefde toestuur om zichzelf te vinden, om zonder omhaal naar zijn ware ik te kijken. Op zielsniveau spelen al die dingen niet, is hij wijs en zuiver. En dat contact koester ik ten zeerste. In het echte leven wordt dit vertroebelt door het bewuste denken, gedragspatronen, en oordelen van het ego en anderen. Eens komt de tijd dat hij zichzelf en mij ook op die zuivere manier kan zien. Hij moet eerst “ontwaken” lijkt het wel. En daar kan ik helaas niets aan versnellen.(Onbekend)
Antwoord
Op internet raas ik er flink op los,meestal met voornaam en achternaam erbij.Mijn tweelingziel doet dat sporadisch, en dan alleen nog in zijn vak, voor onderzoek e.d. op fora waar ik niet bij kan. Zo gaat dat helemaal in de praktijk: hij ziet alles van mij,ik zie slechts weinig van hem: motorhelm,spiegelende ramen en vitrage waarbij je wel van binnen naar buiten kunt kijken (medisch centrum) maar andersom niet,etc. Hij kijkt van binnen naar buiten naar mij,ik ben een “open boek” voor hem. Ik zie niks of mistig (niet fysiek hoor!), en kan niet observeren.Hier kan ik misschien de volgende conclusie uittrekken: hij moet mij nog observeren/bestuderen?(Onbekend)
Antwoord
Aan degene van het 4e antwoord. Kijk jij nu nooit meer op zijn sites dan? Ik kan het nog steeds niet laten, doe het wel veel en veel minder dan eerder maar merk nog steeds dat alles waaruit blijkt dat hij een eigen leven heeft (ja…. duh…!!) dat me dat raakt. Dom he? Gewoon niet kijken. Ik herken zo duidelijk wat je zegt over zijn ziel; zuiver en puur. Hij voelt heel anders dan dat hij zich laat zien naar buiten toe. Ik koester ook het feit dat ik mijn tweelingziel heb ontmoet en soms misschien telepatisch contact kan maken. Maar soms grijpt het me naar de keel als ik bijv. op zijn site heb gekeken en bedenk hoe lang het nog zal duren voordat hij weet heeft van mijn bestaan. Misschien wel nooit. Auw…… pijn…(Onbekend)
Antwoord
Ja dat doet pijn he (laatste reactie). Ik ken het maar al te goed. Ook dat twin zo anders aanvoelt dan hij zich naar buiten toe voordoet. Ik las eerst ook nogal eens via internet over zijn leven en liefdes. Maar ik merkte dat dat me te veel pijn deed en ben mezelf een tijdje gaan afsluiten voor hem. Elke keer als hij in mijn hoofd kwam, stuurde ik hem weg. En het leek alsof hij het voelde want juist toen kwam hij dichterbij. Nu kijk ik niet meer op internet naar zijn handel en wandel en voel gewoon wat hij allemaal aan het doen is. En dat is veel beter. Zuiverder ook. Want wat ik voel is zijn ware ik. En die ik weet dat ik degene die bij hem hoort. Ik weet dat hij dat vanuit zijn hart zo voelt. Maar wanneer hij er voor uit durft te komen weet ik niet. Het voelt alsof ik een beetje zorg moet dragen voor hem, hem op zijn pad moet gaan helpen en dat wil ik graag gaan doen. Maar eerst moet hij daar een opening voor geven.(Onbekend)