Onbekend

Ik heb op mijn 15e mijn grote liefde leren kennen…ik zag hem op een avond bij hem thuis en we keken elkaar in de ogen en ik was op slag verkocht..die avond hebben we elkaar verder niet gesproken en onder tussen ging ons leventje gewoon verder ik hoorde dat hij toen een vriendin had ik voelde me zo verdrietig maar kon het maar beter naast me neer leggen…zo op een dag hoorde ik dat hij een erg bedrijfsongeluk had gehad en lag in het ziekenhuis dit deed me enorm pijn van binnen nog iets later hoorde ik dat de verkering met zn vriendin uit was en kreeg ik weer enorm hoop en kroop er een rare maar fijne kriebel door mn buik..toen op een weekend was ik bij een familielid van hem aan het logeren en moest ik die avond weg gebracht worden toen kwam hij even later binnen en werd er gevraagd of hij mij dan wel even wilde weg brengen en dat heeft ie gedaan toen ie mij thuis had afgezet keken we elkaar in de ogen en kreeg ik mn 1e zoen van hem vanaf die tijd hadden we dus ve! rkering….we hadden een tijdje verkering met elkaar maar op 1 of andere rare reden is het uit gekomen tussen ons niet door ons zelf maar door zijn moeder die alles er aan deed om ons uit elkaar te krijgen ik heb daar zo enorm veel verdriet van gehad dat heeft nog een hele tijd geduurd…vele jaren had ik altijd iets van nee mn leven is niet compleet ik mis iets in mijn leven en af en toe kwam die jongen in mijn gedachten me afvragend hoe het met hem zou gaan ik heb na hem een relatie weer gekregen en dat was een geweldadige relatie waar vaak rake klappen vielen en voelde me vaak zo enorm ongelukkig en heb toen de knoop door gehakt om uit die relatie te stappen….maar zo af en toe kwam mijn 1e liefde weer voorbij flitsen in mijn gedachten en 1 keer kwamen we elkaar weer tegen ergens en hebben we even met elkaar gepraat weer was meteen die vonk er maar het is alleen bij praten gebleven en gingen we weer ieders ons eigen weg…en kreeg ik weer een nieuwe relatie die nu zo,n ! 7 jaar aan is.nu 20 jaar nadien heeft mijn jeugdliefde vorig jaar zo i n eens weer contact met mij opgenomen in een periode wat voor mij een enorme moeilijke tijd was en het soms niet meer zag zitten toen ik zijn email las werd ik op eens weer erg blij en kreeg weer die onbeschrijfelijke kriebel in mijn buik en wist ik meteen..jij was het stukje in mijn leven die ik zo ontzettend had gemist..we hebben over en weer gemaild naar elkaar en ondertussen weten we van elkaar dat we in al die jaren steeds aan elkaar hebben gedacht en ook hij zat vorig jaar en voorbij gaande maanden in een zeer moeilijk iets en voelde zich net als mij enorm eenzaam en alleen…het duurde voor mij even voor dat het kwartje viel maar door dat we hele gesprekken hebben gehad wist ik het zeker hij is mijn zielsmaatje we delen zoveel dingen samen die we gemeen hebben zelfs ons uiterlijk lijken we veel op elkaar ook onze gedachten zijn haast het zelfde en lijkt het vaak alsof we telepatisch met elkaar verbonden zijn zodra ik iets denk van bel,sms,mail laat iets van je horen d! an prompt gaat de telefoon,of msn even later en is het. hij is mijn ware liefde en ik ben voor hem zijn ware liefde alleen we hebben beiden een relatie en kinderen en dat maakt het er zo enorm moeilijk op maar we weten het komt zo zoals het moet komen we zijn voor elkaar bestemd en zullen echt dan ook wel bij elkaar komen waneer de tijd er rijp voor is…de liefde en aantrekkingskracht is te sterk wat vinden jullie is hij mijn zielsmaatje?

Reactie
Dit stukje had ik dus pas geleden geschreven en de bom is nu gebarsten…..mijn zielsliefde ligt in een echtscheiding en ik heb mijn man verteld wat ik voor mijn zielsliefde voel hij wil me niet loslaten en dreigt met alles en nog wat dus ik geef het nog een kans al weet ik nu al dat het een gemiste kans is want ik ga hoe dan ook voor mijn zielsliefde samen met onze kids alleen het is wachten op het juiste moment er is geen tegen houden meer aan we hebben elkaar herkend en het is niet meer te houden(Onbekend)

Antwoord
Waarom geef jij je huwelijk nog een kans dan? Omdat je echtgenoot dreigt met van alles en nog wat? Alsof het om miljoenenbedragen gaat….doe net als de banken, wees niet chantabel. De ziel gaat voor ZUIVERHEID en voor niks anders. En voor tweelingzielen geldt dit helemaal. (Onbekend)

Antwoord
Je echtgenoot dreigt?? Nou ik zou gauw weggaan bij zo één. dat is zeker weten geen liefde! Dat haalt je naar beneden, dat is zware energie waar je moe en beroerd van wordt en misschien weet je zelf wel dat die therapie niets uit maakt.(therapie = zonde van je energie!)het is uitstel van executie vind ik! (Onbekend)

Antwoord
Dacht aan therapie maar dat was mijn eigen fantasie(heb je verhaal nog eens gelezen, sorry)(Onbekend)

Antwoord
Dit laatste antwoord van mij is natuurlijk wel een beetje hard ,probeer in liefde toch naar de ander te blijven kijken ook al doet ie nog zo vervelend , uit ervaring weet ik dat het werkt..zo af en toe de minste zijn is niet erg,maar je ook niet laten chanteren. blijf sterk bij jezelf en dreigen heeft niks met liefde te maken. ik kijk er ,soms met humor, naar en zie hoe die ander vast zit in materie, in controle en dat is zó NIET belangrijk. iemand willen vasthouden terwijl die dat niet meer wil, wat heb je eraan? ook jouw echtgenoot doet zichzelf hiermee tekort, maar dat wil ie nog niet zien, komt nog wel.. (Onbekend)