Onbekend
Ik heb me nog nooit zo leeg van binnen gevoeld, mijn leven heeft geen waarde meer, ik herken mezelf niet eens meer als ik in de spiegel kijk, ik huil bijna elke nacht, kan me nergens op concentreren, en ben veel te gevoelig geworden voor alles. er is maar 1 persoon die in 1 keer alle verdriet kan wegnemen, maar die lijkt mij in de steek te hebben gelaten. mijn tweelingziel heeft sinds kort een vriendin en hij gaat daarmee trouwen. ik ben single, maar hij heeft niet voor mij gekozen, ik heb geen idee waarom, ben er zo onzeker door geworden, misschien ben ik gewoon veel te lelijk ofzo. hij ontwijkt mij de hele tijd als we elkaar ergens tegenkomen, terwijl het een paar jaar geleden er nog op leek dat hij voor mij wilde gaan. ik weet niet meer wat ik moet denken, ik blijf de rest van mijn leven wel single(ben 23 jaar), ik kan mn hart voor niemand meer openen, ik heb zon pijn. ik wou dat ik nooit van zijn bestaan af wist, op dit moment ben ik het spuugzat me steeds zo te voelen. als ik hem nooit had ontmoet zou het veel beter met me gaan, dan had ik me kunnen concentreren op mn studie en had ik nu al het een en ander bereikt. mijn tweelingziel heeft mijn leven verpest door niet voor mij te kiezen terwijl er geen hindernissen waren(ben al die tijd single geweest) dit is het hardste wat je kunt meemaken, en nu hoef ik geen reacties ! van ”ooh misschien is hij je TZ niet blabla” jawel dat is hij wel, dat wist ik al vanaf het eerste moment dat ik hem zag, we lijken qua uiterlijk ook sprekend op elkaar, we hebben zelfs dezelfde trekjes, kenmerken alles. mijn conclusie is; ik wou dat ik hem nooit had ontmoet, want hoe ongelukkig ik me nu voel is het grootste dieptepunt wat een mens in zijn leven kan bereiken, en ik kan het niet meer aan. ik zie het nut er ook niet van in, door dit verdriet heb ik last van een stofwisselingsziekte gekregen, haaruitval, plotselinge acne, extreme vermoeidheid, depressies en een koud leeg hart. op dit moment lijkt het erop dat ik nooit blij zal zijn met het ontmoeten van mijn TZ, dus mensen die dit nog niet hebben meegemaakt, bespaar je zelf de spitituele moeite, het enige wat je ervoor terugkrijgt is diepe verdriet die niet weg lijkt te gaan. is er iemand die dit met mij deelt? of ben ik nou gek aan het worden?
Antwoord
Hey, ik voel ontzettend met je mee, ik begrijp je al helemaal, het brengt inderdaad een enorme pijn met je mee en we gaan hier zeker niet zeggen dat hij jou twin niet is , dat is niet aan ons om te zeggen daarbij de enige die dat kan weten ben jij en hem, als je er zeker van bent is hij ook gewoon jou twin laat je niet twijfelen door andere mensen. Meisje, ik hoop dat je het niet kwalijk opvat maar ik denk dat het gewoon een periode is waar je door moet komen, hij zit nog in de ontkenings fase , maar op een dag zal hij beseffen dat Jij het al heel de tijd was voor hem, de vraag is wanneer en zal hij dan bereid zijn uit het huwelijk te stappen? Dat weet ik allemaal niet, dat moet je eigenlijk afwacfhten!! Al wat ik wil zeggen is er waren toch ook mooie tijden?? Of heeft hij jou al heel de tijd genegeerd en ontkend?? Als er mooie tijden waren, koester die dan voor de moment, maar geef de hoop niet op hé echt niet, dat kan nog wel goed komen, ik geloof wel dat twins ge! maakt zijn om samen tze zijn maar dat ze daarvoor eerst door aantal fases doormoeten gaan en nu zit hij in zijn ontkenningsfase!! Soms kan dat wel enige tijd duren, maar heb geduld , bij mij ist juist tzelfde ik moet ook veel geduld hebben, maar je moet er echt in geloven want iets waar je niet in gelooft kan je ook niet overkomen. Richt je aandacht en liefde op deze moment vooral op jezelf, dat doe je veel te weinig het zou je echt goed doen, je moet sterker worden, geloven en ook bidden(zelf al ben je niet gelovig) een kracht in een positief ding plaatsen helpt om de postieve kracht nog sterker en krachtiger te maken!!!Laat je kop niet hangen heb het ook supermoeilijk gehad en gedacht dat ik gek werd en geobsedeerd en ik krijg hartproblemen en hoofdpijnen en depressies ik wil zelf bijna niet meer buitenkomen en voel me een ander mens van binnen herken me ook niet meer in de spiegel, hou vol lmeid ,je zal zien dat moeite en ijver beloond word, maar forceer ook niets want das! niet natuurlijk en goed om dingen te forceren!!Omring u met mensen di e het goed bedoelen en probeer heel veel te doen zodat je niet moet denken aan je verdriet , het komt wel weer naar boven maar als je druk bezig bent dat helpt enorm!!Praat er enkel over met mensen die je begrijpen!! als je contact wilt met mag je me mailen(andere mensen ook) claudiake1@hotmail.com Vriendelijke groeten , veel liefs en veel liefde gewenst!(Claudia)
Antwoord
Als ik je verhaal zo lees heeft je tweelingziel het nog niet zo door wat jullie voor elkaar betekenen.. hij kiest voor een ander leven wat op dit moment voor hem misschien beter voelt, maar als hij gegroeid is en hij doorziet de relatie waarin hij nu zit dan ontdekt hij dat dat het niet is, op den duur zal hem dat niet meer genoeg voldoening geven,dat heb ik ook gehad, en pas dan kun je kiezen voor die enige Echte Liefde, laat hem zijn eigen weg vinden, die kun jij niet voor hem uitstippelen. Ga van jezelf houden, van wie jij wil zijn, doe ik ook, ik heb voor mezelf gekozen en hoop dat mijn Grote Liefde de moed oppakt om dat ook te doen. Kies je niet voor jeZelf dan kies je ook niet voor die ander, want je bènt elkaar.(Onbekend)
Antwoord
Ik begrijp u volledig wat je wilt zeggen, ik kan dat gevoel maar al te goed!! ik ben zelfs bang geworden van de mannen daar voor omdat ik denk dat ei der altijd aanwezig is, die van mij vind ik zelfs gevaarlijk….dus loop ik altijd weg van mannen!!! nu dacht ik ook dat ik heel mijn leven aan het wacht op de ware liefde…alleen begin ik het op te geven …ik denk dat ze gewoon liefde te kort komen en dat ze genieten van het verdriet van hun ander helft om te bekomen aan een balans ik heb t al opgegeven jong!! tis me beu, iemand die geniet van mijn verdriet om hem zelf gelukkig te voelen, serieus!!! ik noem da bijna vampirisme of zo….maar als liefde ook leiden is, of balans zoeken tussen ego en geest!!! das wel een vraag om over na te denken….ik denk dat we minder aan hun moeten denken, en ons zelf leren graag zien, we op de eerst plaats, tis toen dat ons haar zal groeien ik heb dat ook dat is complex op zich.veel sterkt (Onbekend)