Onbekend

Mijn gevoel heeft me altijd gezegd dat ik mijn zielsverwant ontmoet heb maar de laatste 2 jaar vraag ik mezelf wel eens af of ik het mezelf aangepraat heb. Ik ben nu 31 en ik heb mijn zielsverwant ontmoet toen ik 21 was. Ik was uit dansen en hij stond aan de andere kant van de zaal. Onze ogen ontmoeten elkaar voor de 1e keer en gelijk gebeurde er iets in mij. Ik kan dat gevoel eigenlijk niet omschrijven in woorden maar als ik er woorden aan zou moeten geven dan was het een warm gevoel door mijn lijf, enorme kriebels in mijn buik alsof je zo ontzettend zenuwachtig bent, een intense blijheid en een enorm gevoel van onoverwinnelijkheid. Één seconde nadat onze ogen elkaar kruisten en ik al die gevoelens tegelijkertijd voelde zei ik tegen een vriend die naast me stond: ik ben verliefd. Ik schrok van mezelf dat ik dat zei want ik had die jongen nog nooit van mijn leven gezien… maar ik wist het gewoon zeker. Twee dagen later gingen we op date en vanaf dat moment waren ‘wij’ een feit. We zijn na 4 maanden al gaan samenwonen en helaas is dat na 4 maanden ook verkeerd gegaan. Hij heeft het uitgemaakt en ik was er echt hélemaal kapot va! n. Toen is er een periode van bijna een jaar geweest waarin hij mij het ene moment terug wilde en op het moment dat ik terug was hij weer aangaf te twijfelen. Op het ene moment gaf hij aan nog nooit zo diep van iemand gehouden te hebben en andere moment zei hij weer dat hij het niet kon en wijte het aan dit, en aan dat etc. Inmiddels was ik een wrak aan het worden van al het heen en weer gaan en ik begon raar gedrag te vertonen; ik was totaal onzeker en wist het allemaal niet meer. Toen is er een moment gekomen dat er geen contact meer was, in die tijd ben ik weer enigzins mezelf geworden. Na een tijdje is langzaam aan het contact weer gegroeid en uiteindelijk ben ik zelfs als huisgenoot weer bij hem ingetrokken. Anderhalf jaar heeft dat geduurd en toen ging het gewoon niet meer. Ik ben heel gevoelig, emotioneel en open over mijn gevoelens… hij is het tegenovergestelde. Ik kon daar moeilijk mee omgaan. Een tijd van minder contact brak aan maar op één of andere manier konden we ook niet zonder elkaar: 1 van ons zocht altijd wel weer even contact met de ander. Zo is er een periode van circa 4 jaar geweest waarin we we elkaar soms weken niet spraken en dan weer 2x in een week: het ging op en af. In die periode heb mijn gevoel voor hem een plekje kunnen geven waar het me niet meer zo raakte. Waarschijnlijk heeft het ook geholpen dat ik toen een relatie heb gehad van 1,5 jaar met iemand anders. Hij heeft trouwens na mij geen echte relatie meer gehad zoals ik die wel heb gehad. Zo ongeveer 3 jaar geleden is het contact heel langzaam aan weer gaan groeien. De emotionele spanning die er was (voornamelijk van mijn kant uit) was nagenoeg weg. Het was er nog wel, maar het zat op een andere plek. Ik had er bv geen moeite mee als hij me vertelde over dates die hij had, ik was juist blij voor hem. Maar als één van mijn vrienden me vroeg of ik hem ooit terug zou willen dan hoefde ik niet eens na te denken en zei ik direct ja. Dat voelde ik ook zo. Ik begreep mezelf niet want het raakte me allemaal niet meer maar ik wilde eigenlijk nog wel bij hem zijn… zo tegenstrijdig. Inmiddels zijn we dus 10 jaar verder na onze ontmoeting en hij is een heel erg goede vriend van me nu. Ik logeer wel eens bij hem en we gaan zelfs samen op reis met z’n 2en. We slapen in één bed en er gebeurd niets. Ik zou mijn leven niet kunnen voorstellen zonder hem, hij is speciaal… anders dan mijn andere vrienden. Wat ik voor hem voel gaat verder dan wat ik voor anderen voel. Ik denk regelmatig terug aan wat ik met hem op emotioneel gebied heb meegemaakt en we praten er soms ook over, dan lachen we zelfs om dingen die gebeurd zijn. Ik weet zeker dat ik dat nooit meer zal meemaken met een ander, vooral ook omdat ik geleerd heb er van. Maar ik heb ook niet het gevoel dat ik ooit nog zo van iemand zal gaan houden. Dat klinkt misschien raar want wie kan de toekomst voorspellen, het is dan ook alleen maar wat mijn gevoel me zegt. Ik heb hier veel gelezen over het loslaten, en ik geloof dat ik daarin geslaagd ben omdat ik echt voor mezelf weet dat ik hem liefde gun zelfs al ben ik niet diegene. Het is het moeilijkste wat ik ooit heb moeten overkomen maar ik voel me zo gezegend dat hij actief in mijn leven is. Ik geloof heel sterk dat hij mijn grote liefde en zielsverwant is en dat het ‘meant to be’ is dat hij in mijn leven is. De afgelopen 2 jaar vraag ik me steeds vaker af of ik het me allemaal zelf aangepraat heb. Is hij wel mijn grote liefde en zielsverwant? Want waarom zijn we niet ‘samen’ dan? En waarom zijn we dan wel zo close met elkaar? Het is heel tegenstrijdig hoe ik denk daarover, maar ik heb er zelf gewoon geen antwoord op. Ik heb wel eens gedacht om hem dat allemaal te vertellen. Onlangs las ik iets over tweelingzielen en zielsverwanten en werd er verteld dat dit eigenlijk zelden 2 mannen betreft. Nou, ik ben een man en ‘hij’ dus ook.

Antwoord
Het is wat moeilijk te bepalen om wat het hier juist gaat, maar het feit dat je na 10 jaar nog evenveel houd van die persoon is een goede indicatie naar tweelingzielliefde, ook het aantrekken en afstoten die je benoemd hebt is opmerkelijk en wat ik van mezelf ook herken is het feit dat je die persoon geluk gunt of het nu met jou is of met iemand anders, zolang hij maar gelukkig is , dat gevoel had ik ook.. Loslaten is wel goed maar vergeet niet om niet teveel los te laten, je mag de emoties en pijn loslaten maar hou de herinneringen en koester deze, dat kan helemaal geen kwaad, ik ben ook van de overtuiging doorzettingsvermogen word beloond, dus geloof altijd in een periode dat jullie samen zullen zijn, hou dat in je achterhoofd maar laat voor de rest los, snap je ?? Ik herken bij mij ook het getwijfel, das normaal, na een tijdje weet je het allemaal effe niet meer, das volgens mij een periode waar je door moet om te leren van God je eigen beslissingen te nemen en m ! eer besluitvaardig te worden, en krachtiger. De twijfel is een fase van angst een leerproces, daar kom je wel door en bij de 1 duurt dat al wat langer dan bij de ander.(Onbekend)