Onbekend

Lieve mensen. Graag wil ik even mijn verhaal doen. Ik voel me namelijk letterlijk sterven.Jaren ben ik al bezig met mn spirituele zelfontplooiïng.Toch blijft ‘angst’ de leidraad in mn leven en heb ik geleerd mezelf niet meer zo kwetsbaar op te stellen. Dat is aardig gelukt.De angst om mij te hechten,en de angst om te verliezen zijn constant onderhuids aanwezig.Ik maak mezelf soms afhankelijk van de ander. Ik ben er nooit in geslaagd om van mezelf te houden.Een jaar en half geleden kwam ik een zielsverwant tegen, die herkenning was er één dag.Daarna ontkende ze alles en sindsdien zijn we enkel kenissen.Ze stootte me zo af…Het heeft me geraakt tot in mn diepste maar ik heb er wel heel belangrijke stappen door gezet in mn leven. Nooit wou ik nog geconfronteerd worden met zoiets diep op zielsniveau.Vanaf dat ik deze belangrijke stappen in mn leven heb gezet, kwam er nog meer ellende en verdriet op mijn pad. Een relatie (mijn huidige nog) met iemand met een persoonlijkheidsstoornis, die nu gelukkig in een goede behandeling zit en de goede richting uitgaat.Zo kwam ik bij mijn huidige allesoverheersende pijn en liefde.Mijn partner (een meisje want ikzelf ben lesbisch), had heel wat verdriet om een schoolvriendin die ze ooit kwijt was geraakt.Op een dag kwam dat meisje online, maar ik voelde meteen dat dit geen toeval was.Om mn meisje te helpen met haar verdriet,stuurde ik het gesprek dat ze had met deze schoolvriendin.Het kwam allemaal in orde voor haar.Beiden besloten dat deze vriendschap een nieuwe kans zou krijgen. Doch,ik voelde dit meisje zo goed aan,alsof ze een stuk van mij was.Ik voelde haar aantrekken en afstoten en haar strijd met zichzelf,maar kon dit niet plaatsen.Tot het moment dat ze eindelijk uitsprak naar mij toe,dat ze hetzelfde ervaarde en dit eveneens niet kon plaatsen,en daarom zo moeilijk deed.Maar we vonden elkaar even.Het was zo prachtig,zo diep,geen woorden voor. De dingen die ze uitsprak,die ze me liet zien.Dit was echte diepe liefde.Een niet-aardse liefde.De herkenning was er, geen twijfel mogelijk.We waren constant bij elkaar,ookal hoorden of zagen we elkaar niet.Dit was het mooiste,maar meteen ook het pijnlijkste wat ik in mn hele leven heb ervaren.Vanaf dit moment,kreeg ik een soort helderziende gave.Ik wist meteen toen ik haar ontmoette,dat ik haar zo weer zou moeten loslaten.Het was geen angst.Ik gaf niet toe aan dit gevoel,ookal wist ik de uitkomst.Ik vertelde mn zieltje erover,en ze pakte me vast en zei dat we voor altijd bij elkaar zouden zijn, dat ik me !echt geen zorgen mocht maken en dat ik van dit moois moest genieten.Dat probeerde ik ook,en ik bloeide open als nooit tevoren,ondanks mn gevoel dat dit maar heel eventjes zou duren.Twee dagen later, werd het uiteindelijk uitgesproken door haar. Ik stuurde een smsje met de woorden “ik ben nog niet klaar om jou nu al te laten gaan”.en ik kreeg terug “en ik ben hier nog niet klaar voor”.Vanaf dit moment,voelde ik me sterven.Het gevoel bekroop me,dat ik mn tweelingziel verloor.Vanaf dat moment begon het aantrekken en afstoten.Ze wou zo graag een vriendschap met me,maar het was mijn fout dat dit niet kon.Ik maakte het onmogelijk volgens haar.Ik was er altijd,en dat kon ze niet verdragen.Ze wou dit gevoel kwijt,want ze werd er ziek van.Dit pastte niet in haar leven.Ze gaat trouwen met de liefde van haar leven binnekort. Ik pas daar niet in.Ookal liet ik haar vrij en beklemde ik haar niet.Toch kreeg ze dit gevoel.Ze wil vrij zijn.In haar relatie en haar vriendschappen is ze een ‘v!rij’ persoon. Door mij niet. Al geef ik het mooiste van mezelf,maak ikmezelf niet afhankelijk van haar, en gun ik haar die relatie en een mooi leven met haar man.. Ze wou vriendschap omdat ze me niet wil opgeven,maar heel diep weet ze dat ze dat niet kan. Ze liet me enkel in haar hart kijken, niet in hoe ze in het leven staat ‘bewust’ en haar noden als ‘aardse mens’.Dus ik kon hier ook niet aan tegemoetkomen,hoezeer me dat ook spijt en het haar ook spijt.Ik was er in geslaagd om haar in mn leven in te passen.Een aardse liefde,en tegelijkertijd ook een ‘zielsliefde’.Mijn partner begreep dit alles,waardoor ik mezelf ook niet schuldig voelde. Ze was er altijd,in alles.Ik moest het wel vertellen om er mee te kunnen leven in mn huidige relatie.Maar zij… zij kan hier niet mee leven.Gisteren kwam ze afscheid nemen.Ze kan zich niet splitsen.Ze kan deze twee liefdes niet toelaten.Het maakt haar ziek, ze verliest zichzelf.Ze wil vrij zijn,vrij van dat gevoel.Ookal weet ze dat ik er altijd zal zijn, het zal draaglijker zijn als we nooit meer contact hebben in dit leven.Ik heb uit liefde losgelaten. De zwaarste beproeving in mn leven.Ik ga dood vanbinnen.Ik voel mezelf als een engel,die haar laatste taak heeft volbracht in dit leven.Al mn liefde weggegeven.Voor het eerst gaf ik echt alles van mezelf,tegen mn angsten in,tegen de uitkomst in… Het afscheid was mooi en pijnlijk.Bij het begin van het gesprek deed ze me verschrikkelijk pijn met al haar verwijten.Ik was de grote schuld.Al wat ze tegen mij zei,ging over zichzelf.De ontmoeting had haar leven eigenlijk stukgemaakt.Toen het afscheid naderde, zag ik haar ziel,haar verdriet,haar diepe liefde.We spraken uit dat we van elkaar hielden,dat dat altijd zo zou zijn en dat we in een volgend leven niet meer zouden moeten vechten voor elkaar.Dat ze dan zou klaar zijn hiervoor,maar nu wil ze oud worden met haar toekomstige man.Ze wil dat ik ook ga v!oor mijn meisje en gelukkig wordt.Ze zou het nooit ontkennen en als ze er ooit wel klaar voor zou zijn, zou ik het horen.Maar ik mag er niet op hopen,want ze zegt ergens te weten dat het niet zal gebeuren.Ze smeekte me op geen enkele andere manier aanwezig te zijn.Geen mails,geen smsjes,geen contacten, want ik ben er zoiezo al altijd.Ze zou ook nooit reageren op eender welke vorm van contact.Maar,ik kan niet meer,ik ben op.Ik weet dat het beter is voor haar, maar voor mij is het dat niet.Toch moet ik loslaten,dat doe ik ook,uit liefde.Maar ik denk dat ik het niet kan.Hoe moet ik dat kunnen?Onvoorwaardelijkheid, ik heb het al voor een heel stukje geleerd…Maar mijn angst komt weer boven, mn ziel is gekwetst.Ik wil het liefst van al snel sterven.K heb mezelf gevonden.Maar dit zo duidelijke vaarwel,met geen enkele hoop op morgen…dit kan ik niet.Ik ben daar niet klaar voor.De angst bekruipt me dat ze het ooit zal ontkennen, voor zichzelf,om het draaglijker te maken.Dit gevoel breekt me.En toch weet ik, ik moet haar loslaten.Met het weten,dat we van elkaar houden.Dat waren de laatste woorden die we diep gemeend tegen elkaar zeiden. Maar mijn partner verliest haar teruggevonden vriendin ook. Weer bevestigd in haar angsten. Wij zijn twee gebroken mensen bij elkaar, die nu de liefde bij elkaar moeten vinden, beiden geraakt in onze diepste angsten.Komt ze ooit in dit leven terug een stapje dichterbij? Ik wil de gehechtheid aan de uitkomst kunnen loslaten. Ik hoop dat ze haar hartje terugvindt.Ik hoop dat ze ooit voor zichzelf er in slaagt,om deze twee liefdes (zo verschillend) in haar leven een plaatsje te geven en het niet zo af te stoten.Want elk afstoten voelt mn ziel,ongeacht waar ze is en wat ze doet.Onderhuids voelbaar. Ik voel haar in alles,gewoon in alles,24 uur op 24.Hoe moet ik verder? Kan ze echt zo goed zonder mij? HEb ik echt zo’n zware fouten gemaakt? Ik was zo graag een gewone simpele vrienden geweest, haar vrijheid respecterend, voor altijd…Gewoon voor altijd ergens samen zijn in dit leven, al was het een vriendschap met regels, omdat ze zich anders onveilig voelt en zo graag die controle verwerft, uit angst om zich te binden en te verliezen tegelijkertijd. Maar ik kan dat niet zijn, en als zij eerlijk is, dan moet ze toegeven dit ook niet te kunnen. Die schuld ligt niet bij ons.Dit is een beproeving!, dit gebeurt niet zomaar. DE herinneringen zal ik koesteren. Ik weet dat ik van haar hield,voordat ik haar ontmoette.En ik zal altijd van haar houden en we zullen altijd bij elkaar zijn, door de afstand van de tijd heen.AL sterf ik binnenin.Ik wil haar nog zoveel zeggen…ik voel me niet klaar hiervoor…

Antwoord
Wat ongelofelijk moedig dat je hier je verhaal kwijt wilt. Dit moet je jezelf maar voorhouden: je hebt LEF!! Er valt jezelf niets te verwijten.Er valt ook niets te projecteren want op de toekomst kun je geen invloed uitoefenen. Het lijkt er inderdaad op dat je zwaar op de proef wordt gesteld. Dat sterven van binnen dat heb ik in ons vorige leven ook meegemaakt en de angst daar ben ik nog lang van aan het opruimen geweest. Nu is mijn twin met een aardse partner , maar hij (zijn ziel dus) raakt erg overstuur als ik alleen al het (goedbedoelde) advies krijg met een andere partner in zee te gaan.Dat kost wel een week om het weer goed te krijgen. Het gaat over absolute en onvoorwaardelijke trouw,voorbij alle andere drijfveren. Vlak voor mijn twin terug kwam in deze dimensie was ik 14 jaar en suicidaal, daarna kreeg ik een boodschap dat ik ons kind uit ons vorige leven, opnieuw zou krijgen . De gelukkigste dag van mijn leven, juist na de donkerste periode uit mijn leven. ! Ik kan me voorstellen dat je denkt “zal ik maar helemaal weggaan”? Misschien denk je je twin er zelfs een plezier mee te doen, door definitief afstand te doen. Doe het niet. Want een tweelingzielrelatie dat zijn er niet twee maar DRIE zijn erbij betrokken. Jij , je tweelingpartner EN de hogere ziel die men wel God noemt. Een tweelingzielverbintenis is ALTIJD een driehoeksverbintenis, dat mis ik vaak in de verhalen, men lijkt zich niet bewust te zijn dat er altijd ook een derde entiteit zit in het verhaal. Je hogere zelf is een schakel tussen jou en die entiteit, hogere macht ,God of hoe je noemen wilt. Je staat dus nooit alleen. Misschien helpt dit besef in het verwerken en het afstand nemen. En bij mij was het, raar maar waar, de domste gewoonste routineklussen doen, dat hielp mij enorm.(Onbekend)