Onbekend

Sinds maart kwam ik via Internet in contact met mijn huidige vriend en vanaf het eerste contact (we hadden elkaar nog nooit gezien) wist ik gewoon dat het goed zat. Dat gevoel had hij ook. Het “probleem” was echter dat ik in een (doodgebloeide) relatie zat en hij vrijgezel was. Misschien klinkt het stom maar ik heb gewoon met hem afgesproken. Ik wist gewoon dat als ik dat niet zou doen, ik nooit compleet zou worden en dat ik eeuwig spijt zou hebben. Onze 1e date was bijna magisch, het voelde als thuiskomen, we hoefden niets uit te leggen maar begrepen elkaar direct door elkaar alleen maar aan te kijken. We hebben dezelfde interesses, visie, humor, als de één verdriet heeft lijdt de ander net zo hard mee en ga zo maar door. Hij was direct zo vertrouwd en ik kon gelijk compleet mezelf zijn bij hem. Hij heeft hetzelfde ervaren en nog steeds ervaren we hetzelfde iedere dag met elkaar. Als we niet bij elkaar zijn voelen we ons leeg en incompleet en sms’sen of bellen elkaar. Dit heb ik nooit eerder ervaren in een relatie, die intensiteit, die diepte, het gevoel dat alles klopt en dat we elkaars “evenbeeld” zijn qua ziel. Voor hem heb ik zelfs mijn relatie beeïndigd want ik wist dat als ik hem zou laten gaan omwille van mijn ex, ik hier niet gelukkig van zou worden. Hij heeft mij en mijn zoon nadat mijn relatie was beeïndigd perfect opgevangen, hij heeft me erdoor heen gesleurd..onvoorwaardelijk en met zoveel liefde dat ik hier soms nog van sta te kijken. Eigenlijk al vanaf het begin hadden we beiden zoiets van “met hem/haar wil ik oud worden, hij/zij is het gewoon helemaal!”. En de emoties die ik ervaar, ervaart hij precies op dezelfde manier. Als ik aan hem denk, belt hij of sms’t hij mij even later (en bij hem is het precies hetzelfde).
Is hij mijn tweelingziel of mijn zielsverwant? Aangezien beiden begrippen nogal veel van elkaar weg hebben, is het voor mij niet echt duidelijk wat we nou precies van elkaar zijn. Hoop dat iemand een antwoord hierop kan geven. Alvast bedankt!