Onbekend
Ik dacht dat ik het redelijk onder controle had, het verdriet over het niet bij je tweelingziel kunnen zijn. dan ineens steekt het de kop weer op. een gewone liefde verbleekt en het verlangen naar die ander is zo groot.. hoe kun je hier toch mee verder in je leven? blijf je dan altijd met dat verdriet verder gaan? wij zijn beiden getrouwd , dus kun je niet met elkaar verder want dan doe je teveel mensen verdriet, maar wat doe je dan met het verdriet wat je zelf hebt? dat is toch ook tegen je eigen zielewens ingaan. toch is het je ziel die je de weg wijst die negeer je dan toch met alle kracht omdat je verder gaat met een “gewone” liefde?…voel me soms zo lusteloos hierover, dat kan toch nooit goed zijn? heb van alles opgepakt, werkzaamheden die ik vanuit mijn gevoel(ziel) doe, maar het gemis blijft, hoe gaan jullie hiermee om?
Antwoord
Je vraag is zo herkenbaar,ook voor mij, het had mijn vraag kunnen zijn. De pijn…die voel je door merg en been, zo diep in je hart. Soms maakt het je gewoon ziek. Ik doe ook allerlei dingen om mijn ziel te voeden,het helpt mij door de dagen heen. Maar de terugval naar het verdiet, dat blijft. Ik geef er aan toe, maar blijf erin geloven, dat onze zielen ooit zullen herenigen,zelfs al is dit niet in dit leven.Sterkte…(Onbekend)
Antwoord
Het verdriet blijft net zolang als nodig voor het uitwerken van je (jullie?) karma. Ik had maar een week of twee verdriet.Echter, over mijn zielemaat,soulmate,had ik ruim 1 1/2 jaar verdriet,terwijl ik met die persoon toch decennia niet meer contact heb.En dat verdriet kwam voor het eerst(!) los een halfjaar nadat ik mijn tweelingziel ontmoet had,dat was veeel zwaarder en duurde minstens een jaar,en soms nog een beetje.Nu is dat karma ook afgewerkt.Het kan jaren lang duren maar ooit gaat het roer om, ook voor jou/jullie(Onbekend)
Antwoord
hoe het komt dat je steeds terugvalt in je verdriet, heel simpel je bent een deel van jezelf kwijt, je laat een stuk achter bij de ander, dat deel kan pas weer teruggevonden worden als je echt herenigd wordt met de ander. Het is je grootste en meest echte liefde, dat verdriet dat blijft, die gaat niet meer weg, je kunt het alleen accepteren, als je achter de beslissing staat om niet bij hem te zijn maar voor je gezin te kiezen. Diep in je hart weet je dat je liever bij de ander bent, ondanks alle moeilijkheden die die keuze met zich meebrengt, dus leef je niet meer naar je hart maar wat het beste is voor je omgeving, ook dat maakt je verdrietig. De ander is in feite altijd bij je ook al zie je hem niet, over een tijd zul je hem mischien niet eens meer missen dan weet je dat die ander altijd bij je is. Uiteindelijk slijt het, ook al lijkt het niet zo, loslaten ook al is het nog zo moeilijk.veel sterkte.(Onbekend)
Antwoord
Doordat je de dingen onder controle wilt houden.Het feit dat je de dingen onder controle wilt houden bewijst dat er nog een heleboel spanning op staat.Tweelingzielgedrag is toont zich juist door het NIET onder controle willen zijn.Het is toch juist mooi om verdriet te hebben?Je moet dingen accepteren zoals ze gaan dus geef je verdriet de kans er te zijn zo ben ik er ook mee omgegaan,je moet je dus zoveel mogelijk ontspannen en niet de baas proberen te zijn,want je emoties winnen het toch van je…slecht voor je hart bovendien en tweelingzielen moeten juist een sterk hart krijgen!Iedere keer als ik het verdriet voelde opkomen ging ik hardlopen daardoor ging ik lekker in mijn vel zitten ik kon mij erin verliezen en daardoor vergat ik mijn verdriet zelfs even en voelde ik mij steeds sterker worden,en begon ik te regenereren,nu ben ik blij met verdriet want ik zie wat voor nut het heeft gehad voor ons.Ik schaam me er ook niet voor,want het is voor een ander toch al niet! voor te stellen wat ons is overkomen,laat staan waar we allemaal doorheen moeten(Onbekend)
Antwoord
Het is heel erg herkenbaar wat je schrijft. Vooral het stukje dat het met vlagen terugkomt en dat eigenlijk je hele leven erdoor beheerst wordt. Wat mij heel erg heeft geholpen is dat het contact tussen ons beiden helemaal verbroken is, maar ook dat ging niet heel erg gemakkelijk. Zowel van mijn kant als van zijn kant bleven we iedere keer contact met elkaar opnemen (aantrekken), maar ook het afstoten bleef aanhouden. Op een gegeven ogenblik realiseerde ik me dat ik niet verder kon met mijn eigen leven, want hij zou altijd bij zijn gezin blijven en ik had geen zin om als tweede viool te blijven spelen. Ik nam nog een keer contact met hem op en ik vroeg of het echt niet iets kon worden tussen ons. Hij bevestigde dat. Ik zei hem dat ik zo niet verder kon met mijn leven en vroeg hem wat ik had betekend voor hem. Hij realiseerde zich dat als hij de waarheid zou zeggen, over wat hij voor me voelde, ik voor eeuwig aan hem zou blijven hangen. Toen heb ik hem bepaalde woord! en in z’n mond gelegd, die hij in feite herhaalde. Ik liet deze woorden (met zijn stem) in mijn hoofd steeds voorbij komen, en toen ik eenmaal realiseerde wat hij me zei werd ik vervuld van woede. Dit contact werd dus met een soort ruzie beëindigd en ik heb hem daarna ook nooit meer gezien of gehoord. Daarna kon ik hem pas loslaten. Het horen van zijn stem, met dié woorden waren mijn verlossing geweest. Het heeft jaren geduurd voordat ik over het verdriet heen was, maar ik kon wel de draad van mijn leven oppakken. Ik realiseerde me gewoon dat het niet voorbestemd was in dit leven. Hij is een verantwoordelijke vader en weet dat dat zijn hoofdtaak hier op aarde is, ook al kwam zijn tweelingziel voorbij. Ik heb me erbij neergelegd dat het nu nog niet de tijd is om samen te zijn, maar in een ander leven, hoe oneerlijk het ook is. En daar heb ik vertrouwen in. De tijd helpt om het leed te verzachten, maar de barst zal altijd blijven. Je hebt ook gelijk als je zegt dat de gewone ! liefde erbij verbleekt, maar als je probeert daar je lessen uit te hal en dan weet je waarom dat zo is. Ik heb nu een partner die perfect bij mijn (soms moeilijke) karakter aansluit, en ik weet zeker dat ik met mijn tweelingziel alleen maar zou botsen, omdat we zo op elkaar lijken! Met mijn huidige partner weet ik dat ik het leven samen heel lang kan volhouden en met mijn tweelingziel zou dat na een week weer op knappen staan. Het grote verschil is, de liefde voor mijn tweelingziel is onvoorwaardelijk en zal nooit overgaan. En als je je erin hebt leren berusten, dan merk je vanzelf dat je op andere manieren een “onzichtbaar lijntje” met je tweelingziel hebt, ook al zie je elkaar nooit meer. Dit lijntje leer je op den duur steeds meer ontwikkelen en dan kom je erachter dat de relatie vele malen bijzonderder is, dan als je een normale relatie met elkaar zou hebben. Hetcontact wat je in het verleden hebt gehad met je twin, diende voor een ander doel, dan als levenspartner met elkaar door te gaan. Het is een hoger doel, waarvan het nog niet helemaal duidelijk is wat dat is. Ik wens je veel sterkte met het verwerken van je verdriet, maar je bent een bijzonder mens, want de ontmoeting met je twin betekent dat jullie beide zielen afzonderlijk zijn geëvolueerd tot een bepaald niveau. Niet elk mens ontmoet z’n tweelingziel nl. in dit leven!(Soulsinger)
Reactie
bedankt voor jullie antwoorden. al heel lang worstel ik met mijn gevoelens, maar als god/liefde/je bron je iedere keer weer die kant op duwt hoe kun je dat dan negeren en mag je dat wel negeren? Het kan toch ook de bedoeling zijn dat je juist wel moet kiezen voor je andere helft (misschien wel omdat je nooit goed voor jezelf opkwam). zie nu ook dat mijn huidige relatie zo dubbel is, zo gebaseerd op materie en afhankelijke liefde, alles moet zo blijven als het is. Zielsliefde kun je niet negeren (het is als met een bal onder water, die komt een keer boven, ook al probeer je hem nog zo lang onder te houden, en dan met kracht!) volgens mij heeft het ook niet meer met karma te maken maar met goed overwogen beslissingen, wanneer de ‘aardse’ liefde verbleekt dan kun je volgens mij op een gegeven moment niet anders, tenzij je nog heel veel te verwerken hebt met je ‘aardse’ partner of dat je eerst wacht tot je kinderen zelfstandig zijn. Dit is een kracht, ook voor de wereld, die wij niet onder moeten duwen maar die je moet laten zien!! DAT IS VOLGENS MIJ WAAROM ZOVEEL TWEELINGZIELEN ELKAAR TEGENWOORDIG WEER HERKENNEN ; NODIG VOOR DE NIEUWE TIJD.(Onbekend)
Antwoord
Weet eindelijk hoe je hiermee om moet gaan, na een lange worsteling met mezelf kan ik eindelijk echt genieten van zielsliefde, ook heeft mijn aardse partner daar weer een plekje in gekregen. Alles voelt weer goed, geweldig! Zielsliefde is een gevecht als je lichamelijk bij elkaar wil zijn terwijl je allebei getrouwd bent. Je hoort wèl bij elkaar maar je kunt niet zoveel mensen zeer doen, dat voelt niet goed, dat is geen liefde. Nu kunnen we weer genieten en die liefde ook aan anderen laten voelen en aan elkaar. Als er nog een tijd mag komen dat je echt altijd bij elkaar zal zijn dan komt die wel. Dat is mijn geloof/vertrouwen in de goedheid van het universum/god en anders hebben we er beiden heel veel van geleerd en komt dat “later” wel goed. Hopelijk blijft dit heerlijke gevoel en kan ik er nu eindelijk vrede mee hebben.. Mijn vorige reactie was er één vanuit grote wanhoop en volgens mij zijn een heleboel mensen dat hier op deze site! (Onbekend)
Antwoord
Ook ik heb deze ervaring gehad. Een prachtige ervaring maar ook heel pijnlijk op het moment van loslaten. Persoonlijke groei van mijn kant ging heel snel. Door deze ervaring leerde ik van mijzelf houden en kon ik andere mensen lief hebben. En liefde kunnen ontvangen en geven is een groot geschenk. Hij heeft een speciale plek in mijn hart en zal daar altijd blijven. Ik heb nu een geweldige partner met dezelfde dubbele voornamen. Echt niet om gezocht. We zijn al 11 jaar zeer gelukkig getrouwd.Toeval? Ik kan alleen maar zeggen “Bedankt voor dit prachtige geschenk”. Zorg ook goed voor jezelf. Liefs(Maria)