Ruud

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen.. Ik vraag me af of mijn ex-vriend een zielsliefde is, ik weet het niet. Het enige wat ik weet is dat wat wij samen hadden en nog steeds hebben heel bijzonder was en dat ik nooit meer voor minder wil gaan dan dat. Het voelt alsof mijn liefde voor hem is wie ik ben. Ik heb er geen controle over en wil dat ook niet hebben, ik hou van hem en dat is het enige dat telt….dat gevoel heeft mij geholpen om in onze relatie alle barrieres en verdedigingen overboord te gooien omdat het enige wat telde onze liefde was. Onze relatie is eigenlijk altijd moeizaam geweest. Op bepaalde vlakken lijken we totaal niet op elkaar en het heeft dan ook lang geduurd voordat het echt vertrouwd voelde. Tegelijkertijd is er altijd een soort herkenning geweest die ik niet in woorden uit kan drukken. Alsof hij me in contact brengt met datgene wat ik ten diepste ben. Ik ‘weet’ in zijn aanwezigheid. Het gekke is, en dat kan ik aan bijna niemand uitleggen, dat ik ‘weet’ dat hij op een zelfde manier van mij houdt. Hij heeft ook altijd gezegd dat ik zijn grote liefde ben, maar heeft het uitgemaakt omdat hij niet weet wat hij met zijn leven wil, of dat verenigbaar met ons is en niet eens meer weet of ik de juiste voor hem ben. Dat brengt me wel aan het twijfelen, maar tegelijkertijd weet ik wat het is dat we gehad hebben en dat dat zich onttrekt aan de tijd. Ik ‘weet’ ook dat ik goed voor hem ben, dat hij het niet alleen voor mij waard is om offers voor te brengen, maar dat ik het ook voor hem waard ben om offers voor te brengen….tenzij zijn diepste verlangens (misschien wel voorgoed rondzwerven over de wereld) niet verenigbaar met met mij samen zijn zijn. In het begin van onze relatie heb ik de meest intense angsten moeten doorstaan om bij hem te kunnen blijven. Dat had te maken met verlatingsangst vanwege een traumatische jeugd, maar ik vraag me ook af of die bijna ondraaglijke angsten ook zo heftig waren omdat hij zoveel in mij losmaakte. het enige wat ik toen wist was dat ik niet wist hoe ik verder zou moeten leven als ik hem los moest laten omdat de angsten mijn functioneren duurzaam onmogelijk zouden maken. Gelukkig is het in de loop der tijd steeds beter gegaan en bij het eind van onze relatie waren ze al een hele tijd weg.
Wat is mijn vraag…is het mogelijk dat iemand je herkent op zielsniveau en daar later aan gaat twijfelen door persoonlijke problemen?
Kan je elkaars zielspartners zijn terwijl je ook op sommige vlakken niet zo goed matcht? Ik heb het idee dat wij elkaar juist heel erg aanvulden op sommige vlakken door onze verschillen, terwijl ons basale levensgevoel wel hetzelfde was. Maar er waren ook aspecten van mijn persoonlijkheid die echt bij mij horen die ik niet met hem kon delen. Dat vond ik jammer, maar dat maakte niet uit, dat viel in het niet bij wat wij hadden. Ons sexleven is nooit zo bijzonder geweest…ik denk omdat we allebei emotionele blokkades hadden tijdens onze relatie, maar ook omdat hij door continue werkstress niet in contact stond met zijn lichaam. Ergens ben ik ervan overtuigd dat we veel meer hadden kunnen beleven en veel beter hadden kunnen klikken op dat gebied als de omstandigheden anders waren geweest, maar soms twijfel ik er ook aan.
Ik zou het fijn vinden antwoord te krijgen op mijn vragen, maar tegelijk maakt het ook niet uit. Ik weet wat hadden en hebben en dat het uiteindelijk gaat zoals het moet gaan.(Ruud)

Antwoord
Als je twijfelt of iemand je zielsliefde is, dan is hij het niet, zielsliefde maakt gevoelens los, die je nooit gekend hebt! Iets wat uniek is…..ware liefde daar moet je niet naar zoeken, want die vind je niet…dat overkomt je… en het kan zijn op een moment dat het jouw helemaal niet uitkomt….dat je al een relatie hebt…..ware liefde voel je….dan is alles goed en blijft ook goed, dan accepteer je elkaar volledig en kun je totaal jezelf zijn bijelkaar, je hoeft je nergens voor te schamen werkelijk voor niets want van elkaar houden is bij ware liefde totaal van elkaar houden…..zoek dus maar niet verder…. ware liefde vindt jou …..of misschien ook wel niet of nooit…..(Onbekend)

Antwoord
Hallo Ruud, In alles wat jij verteld herken ik mijn eigen verhaal, het is zelfs eng vergelijkbaar. Ik heb mijn verhaal net zelf ook gedaan met als vraag dat ik me de laatste tijd soms afvraag of ik het mezelf aanpraat… dat mijn ex mijn zielsverwant/zielsliefde. Jij hebt je verhaal heel erg mooi verteld, ik ben daar niet zo goed in. Maar ik herken het dus helemaal. Ook mijn ex en ik matchen op bepaalde vlakken niet, ook ons sexleven was niet heel bijzonder en ook ik denk dat mijn ex en ik veel meer hadden kunnen beleven en kunnen klikken als de omstandigheden anders waren geweest. Ik kan geen antwoord op je vraag geven aangezien ik eigenlijk met dezelfde vraag zit. Het enige wat ik weet is wat ik voel en wat ik voor hem gevoeld heb en nog steeds voel is heel bijzonder, in welke vorm dan dan. Het is anders dan al het andere wat ik ooit voor iemand gevoeld heb. Zelfs nu, nu hij en ik alleen maar een vriendschappelijke relatie hebben is mijn gevoel voor hem anders dan voor welke andere vriend van mij dan ook. Uiteraard omdat ik met hem een verleden heb maar mijn gevoel nu is ook niet meer het gevoel zoals ik die voelde toen we nog samen waren. Soms kan ik mijn gevoel voor hem ook niet plaatsen: wat is het nou, denk ik dan. Ik weet het niet… het is heel speciaal, dat is wat ik wel weet. Maar is het ook niet zo dat we onze levens leiden naar de keuzes die we maken. Misschien voelt hij ook wel wat jij voelt maar kiest hij iets anders dan wat jij zou kiezen. Ik weet niet hoor, maar mijn gevoel zegt me echt dat onze verhalen hetzelfde zijn. Mijn ex heeft mij altijd gezegd dat hij zielsveel van me houd en dat nog nooit voor iemand zo diep heeft gevoeld maar het heeft uitgemaakt omdat hij vond dat hij te weinig gaf. Ik verdien meer heeft hij altijd gezegd. Hij worstelde toen met verschillende persoonlijke issues waardoor hij er niet voor kon gaan zoals hij wilde en wat hij vond dat ik verdien. Ik snap dat elk persoon zegt dat dat een zwak excuus is maar ik geloof hem 100% omdat ik zijn liefde voel. Het is wat jij ook zegt dat je het bijna niemand kan uitleggen dat jij ‘weet’ dat hij op eenzelfde manier van jou houd. Met vrienden praten we over liefde en ik praat eigenlijk altijd over mijn ex in die gesprekken. Ik probeer hen uit te leggen dat ik zijn liefde voel, ik weet het. Maar het uitleggen lukt niet omdat ik de woorden niet kan vinden om dat gevoel te beschrijven. Je zegt dat een antwoord niet hoeft want je weet wat jullie hadden en dat het uiteindelijk gaat zoals het moet gaan en ik denk dat het daar om gaat. Ik denk niet dat jij (en ik) ons constant moeten afvragen hoe of wat. Ik begrijp uit je verhaal dat jij en hij nog steeds actief contact hebben, net zoals mijn ex en ik. Als je met hem kan omgaan op die manier zonder dat het je leven negatief beinvloed omhels dat dan en dan komt het als het komen moet. Dat is in ieder geval hoe ik er mee omga. Ik twijfel vaak om, na 9 jaar, hem mijn gevoelens nu te vertellen… maar dat laat ik over aan het moment.(Onbekend)