Lotje
Ik heb het erg moeilijk met het weten dat het zo is en niet weten wat ik ermee doen moet. Hoe houden jullie het vol? De emoties zitten zo diep en de omgeving snapt er zo weinig van… Waar halen jullie de rust vandaan om te vertrouwen in je gevoel? De dingen hun tijd te gunnen als je WEET dat er geen ontkomen aan is?
Antwoord
Ik heb net een antwoord verstuurd naar Jetteke van vraag 80. Aan jou wil ik precies hetzelfde mailen. Misschien is het niet een echt antwoord, maar meer even het laten weten dat je niet de enige bent die in zo’n moeilijke, onoverzichtelijke situatie zit. Het is eigenlijk niet vol te houden,maar mijn geloof in het feit dat we uiteindelijk toch weer samen zullen zijn, laat het me volhouden (maar dit geloof is op geen enkel aanwijsbaar feit gebaseerd…alleen op mijn gevoelens en het telepatische contact dat ik denk te hebben met de persoon, waarmee nu geen gewoon contact mogelijk is. Veel sterkte ermee!(Me)
Reactie
Dank je voor je reactie. Het is fijn dat er ook nog mensen zijn die dit wel begrijpen. Ook ik VOEL op een sorrt van telepatische manier zijn emoties… en dat is diepdiep van binnen prettig omdat het bevestigt dat we een band hebben die niet verdwijnen kan en hij dus eigenlijk altijd bij me is. Maar het is ook erg moeilijk omdat we verder (nog) geen contact hebben. Laatst dus voor het eerst het hier samen over gehad en ontdekt dat we beiden elkaar voelen…. Nu even bijkomen en verwerken wat dit is en wat het voor ons betekent. Ik word regelmatig GEK van verlangen naar meer praten meer bij hem zijn! Maar hij heeft zijn tijd nodig…. (denk ik) en ik moet geduld hebben en zorgen dat ik klaar ben als ONZE tijd gekomen is. Maar makkelijk is het niet. 😉 (Lotje)
Antwoord
Hiermee blijf ik ook sterk dank je Me, voor deze woorden. Alleen op mijn gevoelens en het telepatische contact dat houd je idd sterk, de liefde is jullie kracht en energie.(Onbekend)
Antwoord
Ik heb al ruim 5 jaar een zielsliefde, waarvan ook crisisjaren gehad, en elkaar ook lang niet gesproken. Ik moet wel zeggen dat we hierbij vaag mailcontact hadden soms. Maar onze liefde was onze kracht, en we hebben het gered, zielsliefde gaat niet over, dat is een eeuwige liefde, en als iemand zegt; ik hou niet meer van je, dan heeft ie een andere reden, het houden van blijft, en net zo heftig als toen je elkaar leerde kennen. Het brengt wel flinke crisissen met zich mee omdat het zo heftig is als je elkaar ontmoet. Maar zielsliefde overwint alles, probeer de kracht en energie uit jullie liefde te halen, en blijf in elkaar geloven, het komt allemaal goed.(Angel)
Reactie
Nou.. en wouw! Dat zijn nog eens opbeurende en positieve woorden, Angel! Ik denk en voel het ook al zo lang op die manier, maar heel vaak neemt mijn verstand het over en ben ik dat gevoel helemaal kwijt en val ik diep in verdriet en gevoel van gemis. Als ik het even niet meer zie zitten, ga ik je woorden nalezen. Ik hoop en denk dat veel andere mensen hier ook (weer) hoop en volharding uit kunnen putten.(Me)
Reactie
Lieve Me ,Ik ken jou gevoel precies, ik ben er al 5 jaar mee bezig, mocht je met me willen praten via msn of zo, dan hoor ik het wel, kom op he blijf in jullie liefde geloven, dan komt echt alles goed, meen het.(Angel)
Reactie
Bedankt voor de lieve woorden, Angel. Misschien dat ik (later) nog wel eens met je van gedachte wil wisselen, maar ik ben aan het proberen om het “enigszins” een btje los te laten {wat ik van alle kanten krijg geadviseerd: pas als ik loslaat kan hij weer komen}. Maar ik zou nog wel graag van je willen weten of jouw zielsliefde weer terug is in je leven en of dat veel moeilijkheden heeft gekost en of het nu allemaal goed is? (Ik heb er toch wel veel moeite mee dat er veel verdriet komt, natuurlijk bij jezelf maar ook bij je partner waar je bij bent en in je gezin. Ik denk/weet eigenlijk wel ongeveer zeker, dat dat bijvoorbeeld 1 van de dingen is waarom mijn zielsliefde is weggegaan bij mij. Maar zal uiteindelijk de zielsliefde toch winnen? Ook gezien het feit dat het veel verdriet veroorzaakt bij de “achterblijvers”?(Me)
Reactie
Lieve Me,mocht je maatje om die reden weg zijn, Hij denkt jou hiermee verdriet te besparen, uit respect voor je huwelijk maar weet niet hoe pijnlijk t in werkelijkheid voor je is. Zit hij ook in een relatie? Hij moet ook die pijn voele toch? Waarom stuur je hem niet een lange mail? Ik ben mijn maatje nooit echt kwijt geweest altijd hadden we “contact”. Door dingen die er gebeurde hadden we weinig tot geen contact (in ons hart zijn we altijd samen) we kunnen beiden niet zonder elkaar. En ik ga al dood bij de gedachte als ik hem ooit kwijtraak. Het gevoel is zo intens wat wij hebben maar op sommige momente verdrink je echt in verdriet. Als je dan weer effe een slechte dag hebt en elkaar mist. Ik zelf denk dat onze liefde alles overwint zoals we al vele dingen hebben overwonne. T leven is tekort, we moeten genieten, op t moment denk ik heel veel na over me leven. Als ik alles van tevoren had geweten, trouwen… Nooit meer. Maar zoals jij zelf al zegt en waar ik effe stil van was, wie doen we allemaal verdriet idd. Denken we aan ons zelf of?(Angel)
Reactie
Hallo Angel[ en iedereen] Wij zijn beiden gehuwd en ik voel dat hij idd om die reden is “weggegaan”. Al zegt hij heel iets anders..De gevoelens waren denk te heftig, te intens, dan kan je wegvluchten om dat te ontlopen. Toen we bij elkaar waren was er veel pijn en strijd en verdriet (omdat we allebei gebonden waren/zijn). Maar er was natuurlijk ook het hele intense zielsliefde-gevoel met alle mooie en fijne dingen en momenten van dien. Nu hij weg is is er alleen nog het verdriet en het gemis. Maar het gevoel dat we “samen zijn” en (later) weer echt samen komen is echt nooit weggeweest. Ik heb heel veel mails gestuurd, maar tot nu toe heeft dat geen goede uitwerking gehad. Ik zou zo graag een kijkje in de toekomst willen nemen, wanneer zullen we weer samen zijn? Er zijn een aantal helderzienden, die zeggen dat dit gaat gebeuren. Zijn er mensen onder jullie die daar ervaring mee hebben; dat dat inderdaad is gebeurd? Zelf voel ik het ook zo, maar iedereen zegd: geduld, geduld, geduld.. Ik heb nu al meer dan 11 maanden geduld (en ik vond 1 dag zonder elkaar al zo moeilijk..!) Het is erg zwaar en wisselend: de ene dag vol goede hoop en moed en vol “gevoel”. De andere dag alleen “verstand” en denken: dit komt niet meer goed (terwijl je met je hart beter weet).Maar ik begrijp dat jullie ook niet “gewoon” bij elkaar kunnen zijn?(Me)
Reactie
Hoi Lieve Me,sorry dat ik effe niks liet horen,ik was effe pc moe!, maar ben er weer even, En nee idd wij kunnen ook niet op een normale manier bij elkaar zijn, maar missen elkaar wel heel erg. Ik zelf ben ook getrouwd waardoor alles heel moeilijk is, en ik ken jou gevoel precies, het verdriet dat verscheurd je van binnen, (ik heb in die jaren echt veel geleden maar dat weegt niet op tegen het liefdesgevoel wat zo diep zit), wetende dat er ergens iemand is waar je meer van houd dan van wat dan ook,je voelt je niet heel van binnen,zonder die ander. Je word ouder en je denkt flink na over je leven,mijn grootste angst is,straks als ik weer wat ouder ben,dan krijg ik de spijt van me leven, waarom heb ik toen de knoop niet doorgezet,en alles achter me gelaten? om gelukkig te worden met me grote zielsliefde. Ik heb het net zo moeilijk als jij Me. Soms kan ik alles aan,en soms dan regent het tranen door het gemis wat je hebt.(Onbekend)