Steven

Ik voel Intense maar vooral onvoorwaardelijke liefde, af en toe zie ik beelden van haar wat ze aan het doen is (zoals op haar werk, terwijl ik eigenlijk niet weet wat voor werk ze doe). Ik voel haar gevoelens. Ik heb het idee dat ik straks ook nog zal voelen waar ze is en dat ik dan in mijn auto stap en zo naar haar toe kan rijden zonder navigatiesysteem. 2 jaar geleden is onze relatie beëindigd en ik vond het heel erg moeilijk om haar los te laten. Maar ik dacht ‘het doet in het begin altijd pijn, maar tijd heelt alles’. Maar nu ik sinds een paar maanden geleden ‘Bewust’ ben geworden (op een spirituele manier). Begrijp ik nu ook heel veel gevoelens die ik toen niet begreep. Vooral de gevoelens die ik had naar haar toe toen ik haar tegenkwam. En velen hebben het al beschreven(herkenning van jezelf alleen in een andere persoon, vele gelijkenissen enz.). Ik kon die gevoelen toen nog geen plaats geven. Het was iets bizar aparts. Maar nu ik ‘bewust’ ben geworden, is mijn liefde voor die persoon weer heeeeel erg intens gegroeid, en heb nu ook geen idee hoe ik hiermee moet omgaan. Ik heb nagedacht om maar therapie te gaan volgen, maar ik denk niet dat een hersendokter mij hiermee kan helpen. Ik wil nog wel even kwijt dat ik af en toe dagen heb dat ik het echt super vind om deze gevoelens voor die persoon te hebben, om te weten dat je iemand op een afstand kunt voelen en die intense en onvoorwaardelijke liefde, Wauw!! t’is net een soort van drugs. Maar de dagen dat je er niet mee kunt omgaan die halen me echt naar beneden…vreselijk. Ik zal niet vragen of zij een zielsverwant van mij is, want dat is mij nu wel duidelijk. Maar als iemand nog wat tips heeft hoe je door de moeilijke dagen heen kunt gaan(zonder verschijnselen van uitdroging omdat je weer aan het huilen bent als een fontein. En het aanvoelt of er een stukje uit je lichaam is gescheurd).

Antwoord
Het makkelijste kom je door deze dagen heen als je ze leert te Accepteren. Ook de mindere en moeilijke dagen horen bij het leven en je proces. Laat alle gevoelens die juist op dit soort dagen naar boven komen gewoon toe en vecht er niet tegen. Gewoon meegaan met de Stroom dan blijf je in Beweging. Een andere optie is je Innerlijk Kind te omarmen en het Liefde te schenken. Het is je Innerlijk Kind nl dat Aandacht, Troost, Steun, Liefde en Kracht etc vraagt. Geef jezelf wat je misschien stiekem van een ander verwacht. Als je dit al doet, leer dan gewoon te accepteren dat je juist door die mindere dagen juist meer leert te genieten van de fijne dagen. De mindere dagen zijn de andere kant van de Medaille, ze horen bij het leven en er zitten altijd verborgen lessen in dat soort momenten. Een mindere dag trekt je misschien voor even uit je kracht maar juist die mindere dag laat je later als je weer een betere dag hebt zien hoe sterk je in wezen bent. (ChildofGod)

Antwoord
Ik denk dat dit een punt is waar we allemaal mee zitten ,iemand loslaten die alles voor je betekend, dat lukt nooit, of je moet je verdere leven met verdriet willen leven.(Onbekend)
AntwoordSteven jij hebt 2 jaar geleden iemand proberen los te laten, waar veel mensen op deze site mee zitten omdat ze dat niet kunnen, en je zegt nu zelf, na 2 jaar,loslaten word steeds moeilijker, want je gaat steeds meer voor die ene voelen, hoe meer je loslaat, hoe meer gevoelens komen er los, een bewijs dat loslaten niet gelukkig maakt, zoals sommigen hier beweren.(Onbekend)

Antwoord
Ik denk ook niet dat het loslaten gelukkig maakt maar wel noodzakelijk is, soms. Liefde is loslaten. Je kunt wel koste wat het kost willen hebben maar dat maakt zeker niet gelukkig. Ik heb zelf jarenlang de deur dicht gehouden omdat ik wist dat ik me op andere dingen moest richten. Ik heb mijn gevoelens opzij gezet en dat ging eigenlijk best makkelijk omdat ik wist dat het beter was voor ons allebei. Nu is het andersom en vind ik het een stuk moeilijker terwijl ik nu ook weet dat het beter is. Accepteren is het misschien wel het sleutelwoord. Ik heb ook intens verdriet om het gemis maar moet daar ook eerlijk bij vermelden dat ik daar geen last van had toen ik er zelf voor koos geen contact te hebben.Ik ben echter nooit minder van hem gaan houden. T stond gewoon even (ruim 7 jaar ;)) op een laag pitje voor me, zo voelde dat, en de jaren vlogen voor bij. Omdat ik weet wat ik voelde en waarom ik deed wat ik deed begrijp ik ook waarom hij nu doet wat hij doet. Ik kan ni! et anders dan dat respecteren. Dat is onvoorwaardelijke liefde en staat los van het idee dat we samen moeten zijn om van elkaar te houden. Ik weet ook niet altijd hoe om te gaan met het verdriet maar weet dat dit iets is waar ik doorheen moet en mee moet leren dealen. Ik probeer ervan te leren en er zo een positieve draai aan te geven. Ik wens je sterkte toe Steven! Liefz(I)