Helen

Ik heb hem omtmoet op het werk. We moesten in een projcet samenwerken. Hij weet precies wat ik bedoel. Ik hoef maar een half woord te zeggen. Als we elkaar in groep aankijken weten we wat de ander denkt. Voor elkaar zijn we een open boek. Hij net zo voor mij als ik voor hem. Onze humor sluit vlekkeloos op elkaar aan. Ik voel me veilig bij hem. Hij bij mij en toch weet ik dat hij altijd voor zijn gezin zal kiezen en zijn kinderen. Dat zou ik ook doen. Ik vraag me nog altijd af hoe dat gevoel zo kan ontstaan. Al die datingspagina’s daar krijg je dat gevoel niet met iemand. Ik weet dat ik zo iemand zoek, maar waar vind ik hem? Het is zo moeilijk om hem te laten gaan. Ik weet niet wat ik ermee moet.Ik weet gewoon dat hij hetzelfde voelt. De manier waarop hij kijkt en zijn hoofd wegdraait. en toch is hij voor mij zo onbereikbaar. Op het werk nog een paar mailtjes vanwege het werk en als dat klaar is, is er geen reden meer om contact op te nemen en dan?

Antwoord
Ik herken mij helemaal in Helen. Ook wij hebben elkaar via het werk ontmoet. De klik was er niet direct omdat we niet dagelijks met elkaar te maken hadden, maar als we elkaar tegen kwamen, was er wel, bleek achteraf, wederzijdse herkenning. We voelen en vullen elkaar helemaal aan. Als we moe zijn en we spreken elkaar dan zijn we weer vol energie, zelfs zwijgend samen zeggen we elkaar nog onmetelijk veel. Ik sta op een kruispunt, zou alles opgeven als hij dat ook doet, maar hij blijft bij zijn gezin, vindt dat de kinderen het recht hebben op een vader en moeder. En zet daarmee zijn eigen geluk volledig opzij. Ik heb een groot respect voor zijn keuze en weet dat ik hem ook niet over de streep zal krijgen door als eerste de knoop door te hakken. Hij gaat zelfs trouwen omdat zijn vriendin dat nu wel eens verwacht. We zeggen allebei ‘als de kinderen groot zijn dan zijn wij aan de beurt’. Herhaaldelijk spreken we erover om maar platonisch verder te gaan, maar we zijn elkaars magneet en geven elkaar zoveel positieve energie op elk vlak dat dat keer op keer niet lukt. Moet ik hem proberen los te laten en te zien wat de toekomst nog voor ons in petto heeft? Zijn we nu bij elkaar om onszelf te doen beseffen dat we bepaalde keuzes verkeerd of niet hebben gemaakt en hebben we elkaar straks niet meer nodig? Het eerste kan ik begrijpen, maar van het tweede moet ik heel erg huilen, omdat ik me een leven zonder hem, hoe schaars (maar geweldig)de momenten ook, niet meer kan voorstellen.(Onbekend)

Antwoord
Zielsliefde en onbereikbaarheid lijken wel bij elkaar te horen. De kenmerken die je noemt horen bij zielsliefde. Het voelen en het weten. Dat gevoel wat je beschrijft ‘ontstaat’ ook niet a la minuut, dat is in vorige levens opgebouwd. Op het moment van je ontmoeting herinner je je dat weer als het ware. De ontmoeting triggert je ‘geheugen’. Meestal is het doel van je ontmoeting met je tweelingziel ook niet om bij elkaar te blijven maar om elkaar ‘wakker te maken’, om elkaar bewust te maken van hoe je zelf omgaat met belangrijke keuzes in je leven. Of om juist te laten beseffen dat je belangrijke keuzes ontwijkt. Het loslaten van je verwachtingen naar de ander toe lijkt ook bij zielsliefde te horen. Echte liefde kent geen verwachtingen. Dat zijn we niet gewend. Dat is vaak een moeilijk leerproces. Ook al heb je geen verwachtingen dan hoef je hem nog niet te laten gaan als je dat niet wilt. Praat er gewoon met hem over. Zeg hem bijvoorbeeld wat je in je in dit bericht schrijft. Vraag hem hoe hij jullie band ervaart. Als er sprake is van zielsliefde zal hij het ongetwijfeld begrijpen. Praat er met elkaar over, hoe het verder moet met jullie band. Je hoeft bij hem toch nergens bang voor te zijn.(Tiny)