J.

Ineens stond je weer voor me, jij met je te intense blik en al die kracht zo ontzettend onverwacht.
Mijn zo’n sterk gebouwde muren om me heen verdwenen als sneeuw voor de zon meteen. Alles op de achtergrond vervaagde en het enige wat overbleef was
die verscheurende, te warme liefdes energie die me al
jaren lang belaagde.
Weer gevangen in de eeuwige tijd met jou verbonden aan elkaar door het lijkt wel
een onverbrekelijk touw.
In natuurlijke extase schrok ik wakker uit deze voor mij alarmerende fase.
Met jouw ogen nog op mijn netvlies gebrand verliet ik met gemengde gevoelens dromenland.
De hitte in mijn buik bleef nog even na beven maar begon langzaam aan weg te zweven.
Shit hoe lang zal dit nog gaan duren en wanneer kan ik deze gevoelens voor altijd weg sturen.
Wat een rust zal het geven om niet steeds
weer geconfronteerd te worden dat jij bestaat in mijn leven.
Nu al bijna twee jaar houd ik voet bij stuk
dat jij niks toevoegt aan mijn geluk.
Ben met iemand anders verder gegaan en dat maakt het alleen nog maar meer dat ik jou niet uit kan staan.
Vervloekt omdat ik weet dat niks dit zal evenaren en stiekem ook dankbaar dat ik dit ooit heb mogen ervaren.
Alles zou ik willen opgeven om nog een keer een real live moment met jou te mogen beleven.
Maar ik zal niet toegeven aan mijn verlangen ook al ben ik samen met jou eeuwig in de tijd gevangen.

Antwoord
Waarom zou je niet toegeven aan -ook jouw- verlangen?? Groetjes..
(Onbekend)