Onbekend
soms..
ben je opeens weer in mijn gedachten;.
ook al klopt het niet,
we zijn niet bij elkaar,
niet als geliefden,maar als “vrienden”,
ziele familie?
zeg jij het maar.
ik weet het nog niet,hoe ik dit moet rijmen,
mijn ogen draaien vaak naar je gezicht
als we rijden in de auto,
en jij niks zegt,je ogen op de weg gericht.
je gunt het me het allermooiste,en fijnste,
het liefste,en al wat mijn hartje begeert
maar ik weet nu na bijna 4 jaar wel,
dat dat “geluk”niet op ons samenzijn teert.
het zou anders allang gebeurt zijn,dat is duidelijk,
of weet je nog steeds niet wat houden van is,
en zoek je ,net als ik,naar wegen en woorden
is er in jou ook nog steeds dat gemis?
je droomde vannacht ,van mij,en haar,
dat wij 3en tesamen leefden,
dat wilt dus zeggen,dat ze nog in je leeft,
en je ons beide geen plaats weet te geven.
je bent soms zoo eigenwijs,en afwezig,
soms avonden,buiten bereik voor mij
Toch denk ik dan,zou hij bij haar zijn,
de liefde bedrijvend,wild en vrij.
ik weet dat het “jij en ik”,een bizar iets is,
omgaan als vrienden,met dat beetje meer,
maar ook juist Niet dat beetje ,wat ons een stel maakt,
en ondanks alles,doet het mij zeer.
ja,ondanks je zwijgen,en je rare gedrag,
je “verdwijnen”plots,en je afstand naar mij toe,
je nukkige buien,en onredelijk redeneren,
weet ik je geen plaats te geevn,wat ik ook doe.
soms dacht ik
beter dat ik verdwijn,
en gelukkig en vrij mijn weg vervolg,
maar dan komt er van jou kant een kado,zo fijn,
dat ik moeilijk kan vluchten,en blijven hangen is het gevolg.
je kent mij beter,dan wie dan ook,
en ik ken jou,met je nukken en kuren,
toch zijn we als broer en zus,gebonden,
en kunnen we elkaar niet helemaal weg sturen.
weet er iemand wat dit kan zijn ,
waarom dit “rare” omgaan met elkaar,
waarom samen,en toch apart,
waarom komen we niet compleet thuis bij elkaar?
heeft iemand een antwoord voor ons beide,
want ik ben het denken moe van al die tijd,
dat ik probeerde het te verklaren,
verdriet had,tranen,wantrouwen en nijd.
soms…