Onbekend

Jij bent het ontbrekende deel in mijn leven.
Jij geeft me zoveel rust,
rust die ik broodnodig heb om het vuur in mij te blussen.
Je kent me, impulsief en vurig.

Jij wikt en weegt, jij brengt me tot rust.
Ik de vurige ram, jij de rustige weegschaal.
Wat mis ik onze vriendschap …

Onze wegen scheidden zich begin september.
Ik was er rotsvast van overtuigd dat het allemaal goed zou komen.
Jij dacht dat ik een nieuwe liefde gevonden had.
Maar dit was niet zo,
ik kreeg de kans niet meer om je uit te leggen dat die “nieuwe liefde” een schijngevoel was.

Dit speciale allesoverheersende gevoel voor jou, dat me dag in dag uit in de greep houdt,
kan door niets overtroffen worden,
geen enkele andere liefde kan hieraan tippen.

Jij deed me lachen en stralen,
jij zorgde er voor dat ik mezelf tegenkwam.
We maakten elkaar gelukkig,
ook al konden we niet samenzijn.
Toch zorgden onze dagelijkse mopjes en spreuken ervoor dat we elkaar gelukkig maakten.

Ach wat mis ik dit allemaal!
Waarom ben je volledig uit mijn leven verdwenen?
Waarom kunnen we niet proberen om gewoon
terug vrienden te worden?
Waarom toch al die pijn en die afstand