P0037. Als alle woorden

Thomas

Alle woorden zijn even te veel.
Alleen wederzijds begrip kan ons redden, elkaar in ge-heel kunnen zien
Begrijpen vanuit liefde, want zo werkt het toch?
…………….een zwarte veer op het trottoir voor de bios………………
………………toe – val,…………waar twee dingen samen vallen;

een gezamenlijke godsaanraking als we dit tenminste verstaan.
We lachen erom en nemen elkaar welgemeend in onze armen. Voelen weer liefde.
Hoe wankel is ons evenwicht tot de dag dat ieder van ons zichzelf echt ziet.
Onze harten ontdaan van planken, degelijk Hollands eiken; ervoor gespijkerd uit bescherming tegen nog meer pijn.
Tot die tijd moeten we het doen met geloven dat de ander jou/mij lief heeft en oppassen voor verkeerde interpretatie.
Welk pad wordt zichtbaar?
Wat moeten wij toch in godsnaam leren bij elkaar?
Wat is mijn deel, wat is van jou?
Waardoor zo zwaar en onoverzichtelijk?
En de heftigheid waarmee!
We lopen hopeloos spartelend tegen elkaars pijn op; de jouwe doet niet ondervoor die van mij.
Vanavond dacht ik echt even van, “ik stik erin” en zocht naar woordenuit alle woorden………….
Maar woorden komen uit het hoofd, en wij moeten naar ons hart een paar etageslager en vele gebeurtenissen terug………………………
De planken van de pijnlijke herinneringen moeten er af.
Dan maken wij ook weer kans.
Verdraagzaamheid, vertrouwen,
onvoorwaardelijke liefde,
voor het zelf dan de ander………………………..
Ik zal je blijven liefhebben,
en van alle woorden werkt er telkens maar ééntje en dat is liefde………