Onbekend

Zo’n 2 jaar geleden hebben mijn tz en ik elkaar ontmoet. Toen ik haar zag zag ik zoveel herkenning. Het contact met haar was overweldigend en ze vulde me zo geweldig goed aan. We verdronken in elkaars ogen. We konden elkaar aan blijven kijken. Ik kreeg helderziende, heldervoelende en helderhorende ervaringen waarvoor ik ondersteuning gevraagd heb bij diverse spirituele begeleiders. Ik weet niet of zij dit ook had, maar het was wonderlijk dat we elkaar feilloos aanvoelden. Ik had het gevoel dat ik langzaam gek aan het worden was, kon het niet plaatsen en had het gevoel dit met niemand te kunnen delen. Ze zat en zit continu in mijn systeem. Naast de samenwerking op het werk, startten we ook een samenwerking privé. Dit liep fantastisch, totdat de gevoelens die ik voor haar had ontwikkeld haar kenbaar maakte. Ze stopte prompt de samenwerking en begon me te negeren. Ik heb via de mail en op haar werkplek een paar pogingen gewaagd om weer met haar in contact gekomen en mijn excuses aan te bieden. Steevast werd me de deur gewezen en kreeg ik als beloning voor het genomen initiatief mijn baas op bezoek. Ik ben hiervoor gestraft met een officiële waarschuwing en ben binnen dezelfde locatie overgeplaatst naar een ander team. We hebben alleen nog vaak genoeg met elkaar te maken. We negeren elkaar nu dus maar, al voelt dit als een ware marteling. Toen ze een keer voor mijn werkplek heeft gestaan heb ik de vertrouwenspersoon benaderd of zij niet kon helpen met bemiddeling. Mijn tz staat er niet voor open. Mijn werkgever heeft hier een bureau voor ingeschakeld, alleen zij wilde niet praten, zodat er voor een vorm is gekozen waarin we apart ons verhaal konden doen. Ze ziet mijn genomen initiatieven als crimineel, egoïstisch. Het heeft haar angst ingeboezemd en haar angst is vanaf moment leidend geweest. Ze geeft aan altijd gewacht te hebben op een gesprek, maar dit is strijdig met mijn ondernomen pogingen. Er is niets wat ik hierin kan doen, dan haar de ruimtebte geven. Mijn vrouw, soulmate, kon zich lang inleven, maar toen dit maar voortduurde begon het voor haar te voelen als verraad. We hebben hulp gezocht, dingen uitgezocht, maar raakten verder in de stress. We zijn een half jaar uit elkaar geweest en hadden het gevoel elkaar niet meer te begrijpen. De kinderen snapten er ook niets meer van en begonnen ook te stuiteren. Op het moment dat ik echt dacht dat het niet meer goed kwam sprong er weer een vonk over tussen mijn vrouw en ik. We zijn weer geruime tijd bij elkaar en het voelt goed. We kunnen ons beter in elkaar verplaatsen, geven elkaar de ruimte en zoeken elkaar ook vaker op. We steunen elkaar veel meer dan voorheen. Mijn tz en ik negeren elkaar nog steeds. Het blijft ongemakkelijk voelen, maar door haar weet ik nu dat het leven voor mij draait om verbindingen te maken en te behouden. Het stemt mij gelukkig om te weten dat ze aan zichzelf werkt. Ik weet niet hoe ik met haar in contact kan komen, maar ik accepteer de situatie zoals die is. Ik zie haar sterker worden, ze pakt meer op en kiest af en toe weer voor het licht, waardoor ze af en toe weer straalt! Ze heelt zichzelf en dat is goed. Kennelijk heb ik het toch allemaal niet zo goed aangevoeld als ik dacht; zijn mijn acties onnozel geweest, maar kiest het leven voor ons allebei haar pad… Afzonderlijk van elkaar, dat dan weer wel. Ik blijf me voor altijd met haar verbonden voelen: op afstand!