S379. Een worsteling

Onbekend

Ik ontmoette hem op mijn 22e op een feestje waar ik me aan hem voorstelde. Wat er gebeurde weet ik niet maar het was overweldigend. Ik draaide mij nog een keer om en hij keek ook op. De weken erna kwam hij regelmatig ‘toevallig’ langs omdat zijn zus bij mij in huis woonde. Uren zaten we op mijn bankje, soms drukke gesprekken, soms uren niets zeggen en alleen elkaar maar aankijken. Hij had een vriendin die voor mij niet goed voelde, dit heb ik nooit laten blijken. Op het moment dat hij het uitmaakte met haar, had ik weer iemand ontmoet. Dit ging tussen ons 22e en 24e jaar zo door. Ik maakte een rigoureuze keuze, waarom weet ik tot de dag van vandaag niet. Ik ervoer hem zo intens dat ik er bang van werd. Jaren lang hebben we elkaar niet gesproken tot dat ik een coach had via mijn werk. Toen het aan de orde kwam zei hij:”nou, dan bel je hem toch op?”Ik heb het gedaan en we ontmoetten hem bij mij thuis. Inmiddels waren we 31. Daar hebben we elkaar voor het eerst
gekust. Toen wisten we het: wij zouden samen verder leven. Hij ging op vakantie met zijn vriendin en daarna zouden we onze partners inlichten. Ik woonde inmiddels ook alweer 6 jaar samen. De dag dat hij in het vliegtuig zat ontdekte ik dat ik zwanger was van mijn partner. Mijn hart was gebroken, zeker toen hij 4 weken later, terug van vakantie zei dat hij mij met kind en al zou willen. Dit is het meest intense wat iemand ooit tegen mij had gezegd. Het onvoorwaardelijke..

Ik kon er niet mee omgaan en nam afstand. Na de bevalling ontmoetten we elkaar nog een keer met een kopje koffie waarbij ik ook afstand hield. We namen weer afstand, maar eigenlijk was hij er altijd in mijn hoofd. Tot 2012. Ik ontving een mail van hem waarin hij vroeg hoe het met mij ging. We hebben elkaar ontmoet en toen wist ik het heel zeker: Wij komen nooit meer los van elkaar…

Ter plekke heb ik mijn hart opengezet en mij er aan over gegeven. Kennelijk hoorden wij bij elkaar. Dit was wederzijds alleen spraken we het niet uit. Pas na een half jaar hebben we gevreeën en alles was bespreekbaar. Dit was erg overweldigend. Er was alleen een punt: beiden hadden we een gezin. Hij twee kinderen, ik een kind. We vroegen ons af of ons geluk meer waard was dan het verdriet dat we alle anderen zouden aandoen. Het gevoel van geluk, verdriet, schuld, spijt wisselden elkaar af.

Het werd een worsteling. Hij bleef maar aangeven dat hij bij zijn vriendin bleef en dat niet zou veranderen. Bij elke geschreven zin of gesproken woorden kromp mijn hart in een. De stiekeme ontmoetingen, heftige vrijpartijen werden me teveel. Waar mijn gevoel steeds intenser werd, verdween hij achter glas. Ik drong niet meer door. Ik ging er aan onderdoor. Het moest een plek krijgen en omdat hij niet met mij verder wilde moest het stoppen. Ik zette er een punt achter, de dag erna rende ik terug omdat het helemaal niet kon. Twee dagen later was het klaar. Mijn hart stierf een stukje af..Ik heb nog nooit zoveel in mijn leven gehuild en leeg gevoeld.

En nu een half jaar later. Het onvoorwaardelijke, ondanks dat we een partner hebben, blijft. Dus eigenlijk al 25 jaar lang. Ik heb het altijd zo gevoeld, zelfs nu ook voor zijn kinderen, maar zelfs ook zijn vrouw. Die zou ik nooit pijn kunnen doen. Dus als we samen verder zouden zijn gegaan zou ik er altijd voor ze zijn. We hebben elkaar bijna een half jaar niet gezien en afgesproken dat we elkaar bij belangrijke zaken op de hoogte zullen stellen. Dit ging sneller dan ik dacht,en was weer volledig van slag. Hij schreef gisteren ‘Wat het is tussen ons daar zal ik wel nooit achter komen, in ieder geval iets heel bijzonders wat ik in mijn hart zal bewaren en beschermen’

Lieve Rob, weet dat we voor eeuwig aan elkaar verbonden zijn. Zo intens houden van is ook loslaten. Ik draag je in mijn hart en draag deze liefde uit naar anderen in mijn omgeving. Het is goed…x