Julia
Een man en zijn vrouw komen voor het eerst op bezoek op openbedrijvendag. Die dag komen meer dan 1800 mensen, ik spreek maar met 1 onbekende, of beter, hij met mij want ik herinnerde me niet zo veel. Blijkt dat hij mijn naam had onthouden en hij zei aan zijn vrouw om zeker bij mij te solliciteren. 2007. Zijn vrouw komt solliciteren en het is raak. Zij start bij mij. 2008. Personeelsfeestje en hij en zijn vrouw zijn er, ik ook, zoals altijd zonder mijn partner (ik ben erg gesteld op mijn vrijheid en hij niet zo op personeelsfeestjes). We raken deze keer in een persoonlijk gesprek, van meer dan 3 uur, zijn vrouw staat gewoon naast hem. Ik moet door en we gaan samen even naar buiten, waar hij me zegt:” Ik wou dat ik meer tijd met je kon doorbrengen.” Voor mij hetzelfde gevoel. 2011, januari, huwelijk van een collega en ik ga er heen. Blijkt dat die collega gezien had dat ik goed met hem overweg kon drie jaar eerder en ze heeft de tafelzetting zo geregeld (zonder mijn medeweten ) dat ik naast hem kom te zitten, zijn vrouw aan de andere kant. Mijn partner is thuis met ons eerste kindje en ik ben dan 6 maand zwanger van ons tweede kindje. We hebben weer een aangenaam persoonlijk gesprek. Later dat jaar is er weer een vacature bij mijn afdeling. Ik wil een man aanwerven. De eerste twee ronden komen er geen kandidaten uit. Bij de derde ronde zegt zijn vrouw dat ze iemand heeft die wil komen: hij! Ik weet op dat moment al dat hij heel speciaal is voor mij en dat het niet gemakkelijk gaat zijn. Augustus 2011 komt hij persoonlijk bij mij voor een werk gesprek. December 2011 start hij. In de loop van 2012 blijkt hij interesse te hebben in mij persoonlijk, in wat ik doe. Er is een klik van samenwerken, we vullen elkaar aan, hij doet voorstellen en ik creëer het draagvlak. Het gaat super. 2013 krijg ik een kans om een cursus te volgen. Hij is enthousiast voor mij en wil heel graag mee. Ik krijg dat gedaan. Ik wist toen dat ik het niet langer kon dragen om zo veel voor hem te voelen zonder dat te delen. Zijn vrouw voert ons en dan zijn we voor het eerst alleen. Het is alsof we al heel lang samen reizen. Hij vindt het spijtig dat we geen plaats naast elkaar hebben bij de heenreis. Tijdens de cursus gaat alles vanzelfsprekend, zie je hem dan zag je mij en omgekeerd. Mensen die ons niet kennen, spreken ons alsof we twee heel goeie vrienden zijn. En dan komt het moment dat ik mijn hart lucht en wat blijkt, hij had hetzelfde gevoel! Maar hoe daar mee omgaan, want hij is gelukkig getrouwd en ik heb een gezin en wil dat zeker houden. Terug van de cursus start hij met mijn hobby om zo contact te kunnen hebben.
De eerste maanden waren heel turbulent. Elkaar elke werkdag zien was zalig, maar elke dag afscheid moeten nemen was hartverscheurend. We mailden erg veel om die connectie te voelen en de pijn van het niet samen zijn niet te hoeven voelen. Ik kon mijn gevoelens ook niet voor mezelf houden thuis dus vertelde ik alles aan mijn partner. Die reageerde in eerste instantie matig. Pas later toen ik mijn tweelingziel ook buiten het werk zag en ik stralend van geluk terug thuiskwam, startte de jaloezie. Ik zocht hulp in polyamorie sites en wou zo tot compromis komen met mijn partner, maar die gunde mij mijn geluk niet en had het heel zwaar. Toch deed hij zijn best om te leren omgaan met de situatie en hij ging zelf praten met mijn tweelingziel. Die antwoordde echter niet alles oprecht en dat had mijn partner door. Echt vertrouwen is er nooit gekomen. Zijn vrouw was zo mogelijk nog een grotere hindernis: zij praat niet. Hij kon weinig kwijt thuis dus koos hij om me
zo veel mogelijk achter haar rug te zien. En na een tijd werd de tol hiervoor betaald: achterdocht en wantrouwen. Toen hij uiteindelijk probeerde wel openlijker te zijn, waren er al veel grenzen opgelegd door zijn vrouw: hij mocht me niet meer zien na de werkuren etc. Voor mij spijtig, wat ik thuis met veel gesprekken mocht, kon weer niet aan zijn kant.
Vlak na de herkenning, waren we eerder twee geliefden, super verliefd op elkaar. Na een tijdje probeerden we af te kicken van het gemail. Hij kreeg angst van zo’n sterke gevoelens en lag er ‘s nachts wakker van. Stilaan werd onze relatie eerder vriendschappelijk. Op het werk waren we maatjes. Na een tijd wou zijn vrouw terug meer aandacht van hem krijgen op het werk, en dus moest ik afstand nemen voor zijn geluk ( hij was overtuigd dat hij zijn vrouw zou verliezen als zij te veel stress bleef ondervinden en die stress kon hij niet verlichten door met haar te praten ). Nog een half jaar verder besloot hij dat ik nog wat meer afstand moest nemen, gezien hij zijn vrouw een stressloos jaar wou geven. Ik respecteerde dat en nam afstand. De vriendschapsband was er nog, we wisselden nog veel persoonlijke info en we zagen elkaar nog in het zwart af en toe ( met hulp van mijn partner! ). En nu heeft hij beslist nog verder afstand te doen, zelfs geen vriendschap m
eer maar iets tussen vriendschap en collega. Alleen zo is zijn vrouw gelukkig en hij voelt zich er beter bij. Ik kon niet anders dan hem loslaten.
Mijn partner had veel last van jaloezie en voelde zich te kort gedaan. Ik kon veel praten met mijn partner en begreep zo wat zijn vrouw meemaakte, altijd een half jaar later ongeveer dan mijn partner. Uiteindelijk kwam er rust doordat er afstand kwam tussen mijn zielsliefde en mezelf. Toch bleef hij altijd een soort van bedreiging, want ik hervatte mijn leven met hem ipv met mijn partner, na jaren borstvoeding en kiezen voor de kinderen deed ik dus de leuke dingen met iemand anders en dat deed pijn.
Ik ben altijd bij mijn partner terecht gekund, zowel met de grote blijheid als met de diepe pijn die er later kwam door het verplicht moeten loslaten. Mijn relatie is in die zin verdiept, hoewel alle evidenties zijn weggevallen.
Het was alsof we in een andere dimensie even leefden samen. Terug in de werkelijkheid leek het alsof we geen plaats kregen. Professioneel was het moeilijk om openlijk vrienden te zijn, wegens zijn eerder moeilijk karakter en vele botsingen met anderen waar ik nog wel mee overeen moest komen, of zelfs bij hen voor hem opkomen. Privé waren er de partners die tegenspartelden op hun manier. Stilzwijgend of heel veel gesprekken.
Kort na het bekennen van onze gevoelens voor elkaar, twijfelde hij of hij zijn vrouw zou verlaten voor mij. Ik wist van in het begin dat dat niet de bedoeling kon zijn. Ik geloofde in een vorm van polyamorie eerder. Een zomer nodigde hij me uit naar een festival waar hij zijn twijfels ivm mij als de liefde van zijn leven vertelde. Achteraf kwam ik te weten dat hij zijn vrouw daar 11 jaar geleden had ontmoet. Ikzelf was al jaren naar dat festival gegaan maar steeds ‘op zoek’ en had nooit gevonden wat ik zocht. Ik wou minstens een vriendschap houden, maar blijkbaar kan hij dat zelfs nu niet opbrengen. Raar voor mij, en keihard.
Voor hem is het voldoende dat hij me ziet op het werk, hij komt soms iets vertellen van zijn leven en aanvaard nog graag mijn affectie in de vorm van kleine attenties of een mail. Maar voor mij is het geven en geven zonder echt iets terug te krijgen dodelijk en dus moet ik ermee stoppen. Onthechten. Hij voelde aan mijn mails of ik hem nodig had, en dan mailde hij niet terug. Enkel als ik mentaal echt loslaat, krijg ik soms een teken van leven van onze vriendschapsband die er was. Voor mij dus niet bevredigend, vooral omdat hij vooruitzichten had om mij meer in zijn leven te proberen krijgen voor zijn beslissing om me te weren.
Door de diepe pijn van het moeten loslaten, viel de puzzel in elkaar. Ik kreeg inzicht in mijn hechting aan mensen, de linken met andere relaties die ik heb gehad oa met mijn moeder. Ik leerde uit mezelf geluk te voelen, en leer nog verder hoe ik detached kan zijn. Door hem heb ik mijn leven weer in handen genomen en neem ik weer bewuste keuzes. Ik was even de spiritualiteit kwijt, nu ga ik weer die weg op.
Het bijzonderste aan de ontmoeting is dat ik in heel mijn leven niemand ben tegengekomen waar ik een bepaalde angst niet bij voel. Zelfs mijn eigen kinderen, die ik echt onvoorwaardelijk graag zie, kunnen die angst niet wegnemen bij mij.
En hoewel we zware conflicten ook gehad hebben, waarbij hij normaal de deur dicht doet bij anderen, herstellen we telkens weer.
Alles van intimiteit was hemels, als de harten konden open gaan, was het pure liefde. Zulke connectie zal ik met niemand anders kunnen voelen.
Weten dat hij mijn tweelingziel is, voelen wat het aantrekken en afstoten is, aanvoelen wat hij wil en hem alle geluk gunnen zelfs bij persoonlijke pijn om zo ver te komen.
Zijn breken voelde als een leegte. Ik heb zelf moeten leren dat gat terug te laten volstromen en meer te ontdekken in het leven dan hem.
Hij ondervond dat zijn vrouw voor hem het grote geluk is en haar kwijtspelen kon niet. Dus moest hij wel afstand nemen hoewel hij liever anders had gezien.
Ik weet dat ik zulke connectie niet meer ga vinden. Wel zoek ik terug contact met andere mensen, groepen om de leegte op te vullen. Mijn partner is er ook nog en met hem doe ik ook mijn best om commitment te voelen, wat lukt totdat hij blijk geeft van jaloezie of me niet mijn geluk gunt. Dan knap ik af.
Mijn tip: Bleef het ten volle, voel en weet je dat je je zielsliefde hebt gevonden en je hebt partners, probeer het wat rustiger aan. Voor hen is het een hel.
Komt mijn zielsliefde ooit terug als vriend? Hij houdt een dun lijntje contact maar met de voorwaarde dat ik mijn gevoelens onder controle houdt … Loslaten of toch dat lijntje houden?
Op dit moment worstel ik met mijn eigen leven terug op de rails te zetten zonder hem, om de pijn te verdringen en een balans te vinden in hem nog elke dag tegenkomen maar niet echt meer de connectie mogen beleven.