S373. Explosieve liefde

Onbekend

Na dik twee jaar zagen we elkaar vorige week 10 minuten. Zonder dat hij het wist was ik naar zijn stad gevlogen. Voor een koffie met hem. Gewoon een koffie. Ik moest weten hoe het met hem is. En hoopte stiekem dat er iets zou gebeuren waardoor ik hem zou kunnen loslaten. Zodat ik me volledig kan overgeven aan mijn leven hier in Nederland.

Hij liet weten een drukke dag te hebben en smste een locatie. In die vreemde, inmiddels bekende stad die een beetje als thuis voelt omdat hij er woont, vond ik mijn weg. Ik probeerde me voor te bereiden op onze ontmoeting. Tevergeefs. Hij kwam binnen en ik verdronk. Ons oogcontact moet me meteen verraden hebben. De begroeting was kouder dan we allebei wilden. Hij leidde me zachtjes aan mijn arm naar een tafeltje. Vroeg zodra we zaten waarom ik koffie met hem wilde drinken. Ik loog over een vriendenbezoekje en dat ik, als ik er toch was, graag een koffie met hem dronk. Hij zei dat hij daarvoor niet in de stemming was. Dat hij heeft aangegeven dat af en toe contact voor hem te pijnlijk is. “You know what I want. I would love to sit here and talk with you for hours.” Hij wil wat ik wil. Een leven samen. Gewoon koffie drinken is 100 stappen terug.

We hebben niet eens besteld. Hij pakt zijn helm en samen liepen we de 200 m naar zijn motor. “Are you happy?” vroeg hij. Ik loog. “I’m glad to hear that, you deserve it”. Voor het zebrapad keken we elkaar aan zolang het stoplicht op rood stond. Zijn ogen staan nog gebrand op mijn netvlies. We knuffelden kort en onhandig en hij zette zijn helm op. “Please don’t call me.” Nog geen 10 minuten na het weerzin voegde hij zich in het lawaaiige verkeer. Ik kreeg het niet voor elkaar hem na te kijken.

Ik dronk mijn koffie met tranen. Zat uren op de plek waar we elkaar ontmoeten. Hopend dat hij dat zou voelen en naar me toe zou komen.

Nog drie sms-jes volgden. Ik liet weten niet om te kunnen gaan met onze explosieve liefde. Hij liet weten voor altijd van me te zullen houden.

Alles is gezegd. Als wij elkaar weer zien, leven we vanaf dat moment onze levens met elkaar. De enige andere optie is nooit meer contact.

Ik ben er stuk van. Echt stuk, alsof mijn hart aan flarden is gespat en hulpeloos in mijn borstkas hangt. Het klopt nog steeds van liefde. Wat een taak om vanuit hier in te zien dat het mogelijk is los te laten, dat het mogelijk is te helen, dat het mogelijk is rust te vinden.