Onbekend
Na de eerste echte ontmoeting konden we elkaar niet meer loslaten. Het was heel heftig we gingen in 2 dagen van een normaal gesprek naar, we zijn elkaar misgelopen, had mij kinderen gegeven ipv je man. Waar was je al die tijd etc.
Alles was heel erg intens. Onze gesprekken gingen heel snel heel diep. We voelde alletwee een ongelooflijke connectie, alhoewel hij ondanks de dingen die hij zei niet aan wilde toegeven. Ik had een relatie. Hij wilde niet dat ik alles opgaf. Uiteindelijk hadden we afgesproken alleen over sex te praten. De rest was te moeilijk. Maar de oerdrang om bij elkaar te zijn was er en ging niet weg.
Uiteindelijk hadden we toch afgesproken. Puur voor sex, dachten we. De eerste keer dat ik binnen kwam bij hem voelde ik me direct thuis. Het voelde of ik daar hoorde. Ik was totaal op mijn gemak. Ik kon hem alleen niet aankijken, dat deed pijn. Als ik hem wel aankeek werd ik overspoeld door gevoel en emotie. De sex was overweldigend. We voelden elkaar precies aan, alles ging vanzelf. Het ergste was het niet bij elkaar zijn. We gingen alletwee van zielsgelukkig naar zwaar depressief. Heel heftig want hij ging mij afstoten. Hij wilde meer.
Mijn partner weet van niets…
Wij wilden elkaar, heel graag. Maar ik wilde niet uit mijn relatie en hij wilde vastigheid.
We charter, omdat ik hem aanspreek. Hij reageert altijd maar begint nooit het gesprek. Hij heeft nu een relatie en is gelukkig. Elke zin die hij tegen me zegt maakt me zielsgelukkig. Als we elkaar niet spreken ben ik depressief. Het rare is dat ondanks dat ik eigenlijk heel jaloers ben, ik dat niet heb bij zijn vriendin. Ik gun hem geluk, ondanks de pijn. Ik hou van hem.
Mijn gevoel van leegte is weg. Ik zocht iets en heb dat gevonden. Alleen nu heb ik pijn. Misschien had ik het beter niet kunnen vinden..