S350. Het heeft mij geleerd dat ik niet kan weglopen voor mijn kwetsbaarheid

Onbekend

Ik leerde hem ruim 25 jaar geleden kennen. Zag hem staan en wilde dat hij mij zou zien omdat ik werd overvallen door een ongekende aantrekkingskracht. Hij zag mij niet, keek me niet eens aan en ik weet nog dat me dat frustreerde, wat ik toen al een vreemde reactie vond van mezelf. Een week later zagen we elkaar weer, nu waren de rollen omgedraaid, hij zag mij en ik hem niet…Hij begon een gesprek en dat was het begin van… Pas sinds kort besef ik dat hij mijn zielsliefde zou kunnen zijn. Eerder dacht ik altijd dat ik gewoon belachelijk verliefd op hem was, meestal wilde ik van dat gevoel af en vocht ik er tegen…

Ik kende hem al voordat ik hem kende…Ik weet niet zo goed hoe ik uit moet leggen waarom dat zo was. De aantrekkingskracht was altijd enorm, irritant bijna…Pas nu begrijp ik dat hier altijd tegen vocht, ik wilde mezelf beschermen tegen mijn eigen kwetsbaarheid en zocht altijd naar een reden om er van weg te lopen, van hem weg te lopen.

Hij is de rode draad in mijn leven. We hebben een relatie gehad als we beiden vrijgezel waren maar ook als we in een relatie waren. In elke relatie die we hadden gingen we vreemd met elkaar. Soms met enkele jaren ertussen waarin we vrijwel geen contact hadden. Ik besef nu dat we in ons leven keuzes hebben gemaakt die ons nu achtervolgen. Eigenlijk waren we beide te laf om voor elkaar te kiezen of misschien wisten we instinctief dat we een andere weg hadden te gaan. Vaak was het ook een wisselwerking, of hij was bereid voor ons te kiezen en ik was het niet, of andersom. Die wisselwerking is ook een rode draad tussen ons. Het aantrekken, afstoten, we wisselen elkaar af, nog steeds. We hebben hele mooie harmonieuze tijden beleefd samen maar elkaar ook heel vaak gekwetst. Maar altijd bleven we van elkaar houden, elkaar begrijpen zelfs als het verstand dat niet deed.

Ik heb het hier met mijn (ex)partners nooit op deze manier over gehad en ik denk dat hij dat ook niet gedaan heeft. Zij kenden hem wel, en zijn partners wisten ook altijd wie ik was. We waren wel altijd een bedreiging voor de relaties die we hadden.

Karma heeft ons vaak belemmerd voor elkaar te kiezen. Er waren vaak obstakels, situaties waardoor we met onze ruggen tegen de muur stonden.

Nu pas blijkt dat we alles met elkaar wilden maar op de één of andere manier was er altijd een obstakel of in ieder geval iets dat ons tegen hield of belemmerde. Op cruciale kruispunten in ons leven hebben we soms beslissingen genomen die ons veroordeeld hebben tot de situatie zoals die nu is maar misschien was dat ook wel de bedoeling. Kinderen staan centraal in ons verhaal, ons lot. Ik kan hier niet te veel over uitweiden, maar laat ik het er op houden dat we beiden onze verantwoordelijkheden kennen en nemen. Onbesproken hebben we altijd begrepen en elkaar los gelaten als dat nodig was, hoeveel pijn dat soms ook deed.

We zijn elkaar redelijk recent weer tegengekomen na een pauze van zeven jaar waarin ik hem niet wilde in mijn leven. Niet ivm een partner maar omdat ik wist dat we beide onze eigen missies hadden te volbrengen. Gek genoeg ging me dat makkelijk af, iets wat voor hem onbegrijpelijk was en enorm gekwetst heeft. Al die tijd wist ik dat hij van me hield en misschien heeft dat me onbewust ondersteund. Nu is het weer andersom, zijn missie is nog niet volbracht en met mij in zijn leven zal hij dat ook niet naar behoren kunnen doen. Na een enorme gevoelsexplosie door het weerzien is er nu dus stilte. Uiteindelijk wil ik alleen maar dat hij gelukkig is, ik ben trots op de weerstand die hij kan bieden aan de aantrekkingskracht tussen ons, de verantwoordelijkheden die hij neemt.Ik probeer boven het verdriet wat ik voel te staan en hem te geven wat hij me ook gaf, mijn onvoorwaardelijke liefde op afstand.

Het heeft mij geleerd dat ik niet kan weglopen voor mijn kwetsbaarheid.

De onvoorwaardelijke liefde tussen ons is zo puur, zo belangeloos dat het soms gewoon pijn doet. Dat was altijd al zo maar jarenlang wist ik niet waarom. Hij is mijn man, ik zijn vrouw, dat voelde van dag 1 al zo en dat is nooit veranderd. De spiegel die we elkaar steeds voorhouden kan een intens verdriet veroorzaken maar geeft ook antwoorden op mijn vragen. We ontmoeten elkaar niet in dromen, ik heb het gevoel dat we dat nu aan het ontwikkelen zijn. We hebben wel een telepathische connectie. Ik voelde het vaak als ik hem (onverwacht) ging zien en hij voelt mij ook. De laatste ontmoetingen waren mooi, heel warm maar soms ook zo beladen dat ik er akelig van werd. Een elektrisch geladen spanning van ongekende hoogte. Te veel gevoelens zodat je weer weg wil rennen omdat je jezelf niet herkent, of juist wel. De confrontatie met de onvoorwaardelijke liefde die je ziet in zijn ogen, maar ook de wanhoop en de angst terwijl je weet dat je eigen ogen hetzelfde zeggen. Uitspraken doen die je zelf verbazen, hem op zijn verantwoordelijkheden wijzen terwijl alles in je roept IK wil jou!!! Onbewust met grote innerlijke wijsheid handelen, los kunnen laten wat je eigenlijk zo graag wil vasthouden. We hebben nooit over zielsliefde gesproken maar we “weten” allebei, daar ben ik zeker van.

Onze erotiek kende enorme aantrekkingskracht maar geen samensmeltingen waaraan je een zweverig tintje zou kunnen geven. Ongeremde keiharde seks, ik kan er geen mooiere benaming aan geven. We zijn beide hele onafhankelijke types en ik denk dat we onbewust op dat gebied heel veel tederheid hebben gemeden, om een stukje afstand te bewaren of misschien omdat hetgeen er was al meer dan genoeg was. Wel anders dan in andere relaties, een passie waaraan ik geen naam kan geven. Vroeger al kon ik ongekend naar hem verlangen. Onze eerste keer kan ik nog steeds voelen. Ik kan daar, wat hem betreft, geen uitspraken over doen. Hij zou sowieso al niet pleased zijn als hij zou weten dat ik hier schrijf over ons. Ik wil zijn privacy respecteren en geen uitspraken van hem openbaren.

De enorme liefde tussen ons is mooi maar vooral moeilijk. Ik wilde er nu niet meer van weg lopen. Voor het eerst sinds al die jaren geef ik het aan mezelf toe maar kan er niets mee. Ik denk dat ik nu heel veel aan het leren ben, ben gaan begrijpen. Het is zoals het is en zo zal het ook wel moeten zijn. Daar moet ik op vertrouwen. Onze recente ontmoetingen hebben me veel laten inzien.

We zijn nog niet zo lang geleden weer iets begonnen wat meteen aan alle kanten werd tegengewerkt, kennelijk was dit niet het moment om samen door te gaan. Tijd zal ons leren wat er nog geschreven staat. Nu kan ik hem alleen in liefde los laten. Het zou niet in zijn belang zijn na te jagen wat ik graag zou willen. Hij laat dat ook niet toe, op dit moment laat hij me niet binnen en loopt hij voor me weg. Ik begrijp waarom en het is goed zo, voor nu…

Ik ben zeker niet op zoek naar soortgelijke liefde. Die is er ook niet.

Update:

We zijn inmiddels zo’n anderhalf verder en we hebben de afgelopen 10 maanden regelmatig contact gehad. Bij ons betekent contact dat we ook intiem zijn met elkaar… het lijkt onmogelijk te zijn platonisch met elkaar om te gaan. Ik ben ontzettend dankbaar voor de tijd die we met elkaar hebben mogen doorbrengen. We zijn beide gegroeid, meer bewust, en onze band is alleen maar mooier en dieper geworden. Nog steeds belemmert de “grote boze wereld” ons om de bubble waarin wij samen zijn, niet meer te verlaten…. We zijn nog niet zover dat we voor elkaar kunnen kiezen maar hebben aan elkaar wel toegegeven dat we dat in ons hart vanaf het eerste moment hebben gedaan. We zullen zien wat de toekomst brengt.

Onze ontmoetingen hebben de diepste crap in me boven gehaald, ik ben overal door heen gegaan en nog steeds…Hij haalt in alles het diepste in me boven en hoe moeilijk het soms ook is, ik probeer te genieten van deze bijzondere ervaring!