Onbekend

Al de verhalen over zielsliefde gaan over mooie gedachten, fijne gevoelens en naar elkaar verlangen. Al die verhalen zijn zo prachtig als in een sprookje met een goed einde.

Maar mijn verhaal is tegenovergesteld. Ik ben beland in een sprookje met het slechtste scenario die er ooit maar kan bestaan. Eentje waarin ik beland ben in de hel en gevangen ben door de zoon van lucifer. Hij trekt me aan, ik word verliefd. Met mijn hoofd in de wolken leef ik mijn leven.
Mijn hart klopt sneller door de muziek die hij in mijn oor fluistert. Ik zweef in zijn dromen, luister naar zijn lieve woordjes, het voelt fijn, kus hem en wil alleen maar bij hem zijn. Liefde maakt blind en ik verlies de controle over alles waar ik mee bezig ben. Ik worstel om terug te komen naar de realiteit. Gek word ik ervan! Het put me uit. Zowel lichamelijk als geestelijk. Mijn hele lichaam doet pijn, behalve dan die pijnlijke arm met een open wond is aan het helen. Mijn hoofd is één grote chaos.

Ik wil dat het stopt. Maar het gaat niet, want alle puzzelstukjes uit het leven komen bij elkaar, waarin leermeesters wezen naar die ene man die voor mij bestemd zal zijn. Hoe lief hij voor me zou zijn, vol passie, hoe intelligent hij is, hoe romantisch, hoe briljant hij is, hoe veel verder hij is dan mij. Wie bepaald nu mijn lot? Dat ben ik toch?

Mijn leven was alweer op orde, maar nu zit ik hier weer gevangen. Het bederft mijn eetlust. Ik zit vast, maar ik wil gaan. Ik wou dat de eerste kus nooit is geweest.