S295. Ik heb alle uithoeken van mezelf gezien

A.

Kon hem wel schieten toen ik hem tegenkwam. Wat een bloedirritante kerel. Meteen van die brutale vragen stellen. Ik dacht wat heb ik hier dan aan mijn fiets hangen. Maar ik werd ontzettend verliefd op hem.

Het idiote is dat ik twee maanden ervoor een verhaal had opgeschreven over een vrouw die verwikkeld was in een relatie met een man die een hele reeks aannames deed over haar toekomstwensen, zonder van tevoren ook maar iets met haar te overleggen. Hij confronteerde haar met samenwoonplannen zonder te toetsen of zij dat ook wilde. Iets wat mij ook overkwam. Zodra ik aangaf dat ik dat geen vanzelfsprekendheid vond, stapte ik op lange tenen en dreigde de ander de stekker eruit te trekken. Daar begrijp ik niks van. Wat heeft dat met liefde te maken? In de de relaties die ik had gebeurde het ook steeds dat de man in kwestie zich aanvankelijk heel charmant en zelfstandig voordeed, maar zodra ‘de buit’ binnen was ongelooflijk ouderwets bleek te zijn en ook nog eens achterover ging leunen. En vanaf het moment dat er een gezamenlijke woning in het spel was werd het helemaal bont, dan was ik opeens moeder de vrouw, moesten de aardappelen om 7 uur op tafel, het huis aan kant, bleven de lege koffiekopjes op tafel staan (voor jou schat) en mocht ik zijn vuile was van de grond oprapen. Gewoon respectloos, ik kan niet anders zeggen. Over het huishouden werd mij niets gevraagd, er werd vanuit gegaan dat ik dat er wel even bijdeed, ondanks het feit dat ik net als hen ook fulltime werkte en zelfs een tijdlang studeerde. Ik moest zowat hemel en aarde bewegen om duidelijk te maken dat het normaal is dat je eerlijk de taken verdeelt. En als meneer dan een keer een boekenkastje opgehangen had dan moest zowat de hele wereld dat weten. Pffff. Kan niet anders zeggen dan dat ze zich gedroegen als verwende prinsjes die het normaal vonden om alles aangedragen te krijgen. Het zegt natuurlijk alles over mijzelf dat me dat steeds overkwam. Maar ik was het helemaal zat en nam me voor nooit meer in die valkuil te trappen. Ik had ook helemaal geen zin meer in een relatie. Eerlijk gezegd geloofde ik ook niet meer in de liefde. Ik vond het maar een hoop aanstellerij.

En toen kwam ik hem tegen. Soms hoor ik van tevoren letterlijk wat hij gaat zeggen en voel ik precies wat hij voelt. Ook zonder dat we bij elkaar zijn. Ik heb geen flauw idee of dat andersom ook zo is maar dat maakt eigenlijk niet uit en misschien verbeeld ik het me allemaal wel. Maar ik voel me verbonden met hem op een manier die ik nooit gekend heb. Aanvankelijk werd ik er gierend gek van en probeerde ik steeds controle over de situatie te krijgen maar dat lukte niet. Stap voor stap liet ik de controle los en leerde mezelf helemaal kennen. Achteraf bezien stond ik gedeeltelijk ‘uit’ voordat ik hem tegenkwam. Ik leefde bijna helemaal vanuit mijn verstand. Was al wel bezig om me niet zoveel meer aan te trekken van wat anderen van me vonden maar nadat ik hem tegenkwam werd ik emotioneel zo hard heen en weer geslingerd dat ik alle uithoeken van mezelf heb gezien. Ik weet nu precies wat ik aan mezelf heb. Het was ook ongelooflijk vermoeiend al die emoties, je weet gewoon niet wat je overkomt. Ik zat ook nog met een hoop oud zeer in mijn maag dat ik door moest werken. Omdat ik mezelf nu goed ken weet ik ook waar mijn grenzen liggen. Geen gemakkelijk proces, het kostte me heel veel energie en tranen, maar ik ben blij dat ik me eraan overgegeven heb. Ik weet nu wie ik ben en heb er vertrouwen in dat het mij nooit meer overkomt dat een man zich anders voordoet dan hij is en dat ik daar (weer) intrap.