S242. Denk je eens in: het begraven van mijn eigen kindje had minder pijn gedaan dan de afwijzing door mijn tweelingziel

Onbekend

Vervolg van verhaal S061

De ontmoeting met mijn zielsliefde heb ik beschreven op deze site. Het is verhaal 061, geschreven in de zomer van 2006. Mijn zielemaatje was toen leerkracht op de school van mijn zoontje. Hoe diep het spirituele contact me ook heeft geraakt, tot een persoonlijk of intiem contact tussen ons was het nog niet gekomen. Mijn verhaal eindigde met: ‘We wonen niet ver bij elkaar vandaan. Hij heeft mijn adres, ik het zijne. Het is vakantie. Straks begint de school weer. Ik ben benieuwd of en hoe we elkaar dan zullen begroeten. Kan best zijn dat we elkaar niet eens aankijken… ‘ Lees hier het vervolg.

We hebben elkaar na die vakantie braaf een hand gegeven en hij heeft gezegd: ‘van harte welkom’. Wat volgde voor mij was een moeizaam echtscheidingproces, moeizaam omdat mijn man, nadat het ‘uit’ was, naar zijn geboorteland vertrok en nergens meer op reageerde. In die tijd verlangde ik hevig naar mijn zielsmaatje, maar de scheiding trok me omlaag. Ik was niet in staat uiting te geven aan mijn liefde. Ik was ook bang, bang voor mijn ex om ‘vreemd te gaan’ terwijl ik officieel nog getrouwd was. Pas in april 2007 was ik officieel gescheiden.

Nou moet je niet denken dat ik naar hem toesnelde. Op het schoolplein hield ik juist afstand, vreemd genoeg. Steeds hamerde zijn woorden ‘het is niet wederzijds’ door mijn hoofd als ik hem wilde bellen of langsgaan. Die woorden, uitgesproken in december 2005, hadden me zo vreselijk veel pijn gedaan. Meer pijn dan het verlies van mijn eerstgeborene, een jongetje dat na 18 dagen was overleden, 11 jaar eerder. Denk je eens in: het begraven van mijn eigen kindje had minder pijn gedaan dan de afwijzing door mijn tweelingziel..!
Ik durfde mijn liefde nog steeds niet te uiten, bang dat de afwijzing zich zou herhalen en ik het dit keer niet zou overleven, wat de eerste keer maar ternauwernood was gelukt.

Uiteindelijk belde ik hem op Paas-maandag. ‘Ga je mee wandelen?’ vroeg ik hem. het antwoord was ‘Nee, ik moet binnenblijven van mezelf’. En het was 28 graden, een ware zomerdag in april! Twee dagen later trof ik een stoeptegel aan, in mijn straat, daar waar ik altijd langskwam op mijn wandelingetjes door de wijk, met de tekst: ‘Het bekort een lang verhaal, liefde moeten we allemaal’. Ik verdenk hem ervan die gemaakt te hebben.. Hij had namelijk iets met spreuken, hij schreef er regelmatig een op zijn schoolbord, ‘ter lering ende vermaeck’ voor collega’s, ouders en leerlingen. En voor mij natuurlijk, dacht ik.
Hoewel ik dus dacht dat die stoeptegel voor mij bestemd was, durfde ik daar toch niet naar te refereren als ik hem zag.

Ik weet inmiddels van mezelf dat ik moeite heb om liefde te ontvangen. Al had hij gewild, hij had mijn hart niet kunnen bereiken, want het zat op slot, uit angst. Bang voor de liefde, dat was ik. Ik durfde niet te geloven dat hij van mij hield zoals ik van hem.

Het lukte dus niet om elkaar te vinden, elkaar aan te raken en vast te houden, lief te hebben.

Een paar weken later had ik een oudergesprek met hem. Hij vertelde dat hij naar Afrika ging verhuizen, iets dat hij al lang wilde. Zijn afscheidsbrief aan de klas was gedateerd 20-07-2007. En dat vind ik nou zo’n mooie datum: een dubbeling, net als het getal 11 en alle veelvouden daarvan. Sinds mijn ontmoeting met hem lijken die getallen bij me te horen. Kijk ik op de display van mijn wekker of een ander digitaal uurwerk, dan zie ik vaak (een veelvoud van) het getal 11. Is dat het symbool van de twinsouls?!

vraag07_Relatiesoort: Het nieuwe schooljaar startte hij niet meer op de school waar ik hem had ontmoet. Hij bereidde zich voor op zijn reis en vertrok in november 2007 naar Afrika.

Ik wandel nog regelmatig langs zijn oude huis, om te zien of ik misschien zijn lamp weer zie hangen, maar nee. Hij is weg en nog niet terug gekomen.

De afgelopen jaren heb ik besteed aan mezelf beter leren kennen en langzaam, heel langzaam begint het ijzerwerk om mijn hart zacht te worden. Voor 2011 (inderdaad ’11’) heb ik mezelf toegewenst mijn hart te kunnen openen voor liefde en weer te kunnen voelen, zonder angst, zonder pijn!