Onbekend

We ontmoetten elkaar zo’n 20 jaar geleden voor het eerst. Op dat moment hadden we beiden niet door dat er een meer dan bijzondere band tussen ons was. Dat kwam pas jaren later. Plotseling ontdekte ik dat ik me ontzettend aangetrokken voelde tot hem. Ik was jong en erg verliefd. Dat was niet wederzijds. Hij was nog jonger dan ik en had op dat moment geen oog voor mij op die manier. Had talloze vriendinnetjes zoals dat normaal is op die leeftijd.

Het waren roerige tijden waarin veel gebeurde. Ik ging studeren en in een andere stad wonen, hij woonde nog thuis. We bleven elkaar regelmatig zien over en weer, en wat bleef was mijn intense verliefdheid. Die werd niet minder ondanks de jaren die verstreken. Steeds als ik hem zag, bloeide ze opnieuw op. Al die tijd had ik zelf ook een relatie waarin het dan weer goed en dan weer minder goed ging. Maar deze hield stand en later zijn we zelfs getrouwd en zijn er ook kinderen gekomen. Ik voelde me ook oprecht gelukkig met dit alles. Maar daarnaast bleef er altijd dat bijzondere gevoel voor wat ik mijn TweelingZiel noem.
Ook hij maakte in die jaren nogal wat mee en ging het huis uit. Had talloze vriendinnen met wie het nooit voor altijd was. Sommigen bleven langer en anderen kort. Altijd was er bij die meiden een overeenkomst te zien met mij, qua uiterlijk, type. In de loop der jaren begon ik steeds meer te voelen wat hij voelde, ik werd spiritueler en merkte dat er een soort band was tussen ons. Telepathische voorvallen, dromen, veel dromen over ons, beiden onafhankelijk van elkaar dezelfde uitspraken doen. Name it.

We hebben nooit een fysieke aardse relatie gehad tot nu toe. Wel een vriendschappelijke relatie waarin we ons heel vertrouwd voelen bij elkaar. Bij hem kan ik mezelf zijn, hij haalt het beste in mij naar boven. Hij vertrouwt me ook veel toe en durft zich te laten zien. Er is een grote aantrekkingskracht tussen ons maar we kunnen er niets mee. Omdat ik een relatie heb, en ervoor kies om mijn man trouw te zijn. Ik voel wel dat de aantrekking wederzijds is.

Ik heb mijn partner er nooit over verteld. Om hem geen pijn te doen en ook omdat ik heel zeker weet dat hij het niet kan begrijpen. Het is iets dat ik zelf moet oplossen, hij heeft daar part noch deel aan.
Natuurlijk komt er wel eens wat frustratie naar buiten op momenten dat ik Tweelingziel mis of naar hem verlang. Dan word ik kortaf, prikkelbaar en chagrijnig. Hij denkt dat dit door mijn hormonen komt maar dat is maar deels waar.

We kunnen geen relatie hebben in de zin van een echte liefdesrelatie. Dat is haast uitgesloten. Verder zijn er altijd mensen om ons heen, dus vrijuit spreken samen is meestal ook onmogelijk. Heel af en toe is er die kans wel, en dat is dan ook geweldig. Op die momenten zou ik de wereld even willen laten bevriezen behalve ons.

Ik denk dat we dat beiden graag een liefdesrelatie zouden willen als er niet zoveel obstakels waren. Het zou zeker hemels zijn en we zouden elkaar heel positief versterken. Maar praktisch gezien zouden er een heleboel grote problemen van komen. Er zouden heel veel mensen erg gekwetst worden. Dat is het me niet waard en hem ook niet.

We zien elkaar regelmatig. Dat is gezellig maar niet bevredigend. Ik zou veel meer willen, en dan bedoel ik meer contact, diepe gesprekken, filosoferen samen, misschien een arm om me heen, een gebaar van vriendschap. Meer niet. Alles binnen de grenzen van wat mag als je getrouwd bent.

De zielsliefde heeft mij in een versnelde spirituele ontwikkeling geplaatst. Ik ervaar nu zoveel wat ik vroeger niet eens kon bedenken. Het heeft me gelukkiger gemaakt, vrijer van gedachten, heler en sterker. Maar het heeft me ook diep in mezelf laten kijken. Me schuldgevoel gegeven wat heel zwaar op mijn hart woog. Zo erg dat ik mezelf niet meer durfde aan te kijken in de spiegel. Tot ik op een dag kon zeggen dat het goed was, ik mocht zijn wie ik ben met al mijn gevoelens, dus ook deze.
Tot op de dag van vandaag ben ik hier intens gelukkig mee.

Voor is het meest bijzondere alle dromen over hem die zo bijzonder waren dat ze me voor altijd zullen bij blijven.
De keren dat we een sterke telepathie hadden. De keren dat we elkaar in de ogen keken en daarin het verlangen van beide kanten zagen. De keren dat hij me per ongeluk of expres aanraakte en er een elektrische rilling door me heen ging. De keren dat ik een klein cadeautje van hem kreeg, ik koester ze allemaal.
De keren dat ik zijn stem aan de telefoon hoorde, mijn hart opsprong en zich er een leuk gesprek ontrafelde.
Maar het mooist zijn de dingen die hij zegt die ik van te voren al wist. Dat doet me beseffen dat ik hem echt ken vanuit mijn hart.

We hebben nooit fysiek contact gehad op wat beleefdheidszoenen na en een enkele aanraking die per ongeluk was.
Maar ik ben er zeker van dat het vuurwerk zou zijn als we met elkaar zouden zoenen of meer.

Het zielsliefdegevoel is voor mij allesomvattend, mooi, moeilijk en zwaar op zijn tijd, het laat je alle hoeken van jezelf zien. Ook die waarvan je het bestaan nooit vermoed had.

Onze relatie zal nooit eindigen, hij is voor altijd. Ik weet dat er maar 1 zielsliefde is en dat is hij. Elke andere man valt bij hem in het niet.

Ik hoop dat ons contact ooit intenser zal worden, dat we elkaars beste vrienden worden die open en eerlijk tegen elkaar durven en mogen zijn. Dat we geen angst meer zullen hebben om elkaar in de armen te nemen, en onze genegenheid te tonen. Dat ik mijn hoofd op zijn schouder mag leggen zoals ik in mijn dromen vaak doe. Ik hoop dat we elkaar vaak blijven zien en dat hij me op een dag zal vertellen dat hij droomt wat ik droom.

Mijn tips: Voel je niet schuldig over gevoelens voor een tweelingziel. Ze zijn zuiver en komen vanuit een zuivere bron. Het is de intentie die ze onzuiver kan maken. Als je voor jezelf weet dat je er goed mee bezig bent, is het ook goed. Laat hem of haar los zoveel je kunt, laat ieder zijn eigen pad gaan. Ook als het erop lijkt dat dit pad van jou af lijkt te lopen. Uiteindelijk komt er een moment dat de ander ook zal gaan zien en weten hoe het zit. Kan lang duren, dat wel.

Reactie
Beste onbekende, Ik las je verhaal en dat greep me nogal aan. Ik MOET er dan ook even op reageren. Jouw verhaal greep me aan omdat het ook mijn verhaal is. Bijna identiek! Het enige verschil is dat mijn soulmate W. mijn zwager is en dan ook nog eens de ééneiige tweelingbroer van mijn man E. Ik heb W. en E. bijna tegelijkertijd ontmoet. Dit is nu zo’n 19 jaar geleden. Er ontstond onmiddellijk een intense band tussen ons en we konden over alles praten. Toch kreeg ik een liefdesrelatie met E. en ben later ook met hem getrouwd. Maar de band tussen W. en mij bleef. Ik heb weleens gedacht dat ik in een “verkeerde”relatie zat en dat ik de “verkeerde”keuze had gemaakt. Nu weet ik dat dat niet zo is want hou ontieglijk veel van mijn man. Maar na al die jaren is de band tussen W. en mij er nog steeds. Het speciale gevoel blijft en gaat niet weg. Ondanks dat we een aantal jaren geen contact hebben gehad. Nu is dat contact zich gelukkig aan het herstellen. Hier ben ik superblij mee. Vooral voor mijn man is het fijn natuurlijk en ook ik krijg hem zo langzamerhand weer terug in mijn le! ven, al gaat dat erg langzaam. Ik moet maar geduld hebben, denk ik dan maar toch hoop ik dat hij ooit (net als toen) weer dichterbij komt. Ook hij weet net zo goed als ik dat er meer is tussen ons dan alleen maar zwager en schoonzus zijn. Alleen loopt hij er ook voor weg. Die goede gesprekken waren opeens verdwenen en onlangs ben ik weer zo’n gesprek begonnen waar hij gelukkig niet afwijzend tegenover stond. Dus een klein beetje hoop kreeg ik wel daardoor. Nu kan ik alleen maar afwachten. Hoe frustrerend dat ook is. Ik wil hem zo graag weer dichterbij. Gewoon dat ik hem af en toe eens kan bellen… zomaar…. Ik zou hier ook nog heel lang over door kunnen schrijven maar dan word het een heel lang verhaal. Wat ik me nu afvraag is hoe JIJ er nu mee omgaat. Ikzelf voel me in ieder geval onrustig en weet niet wat ik nu moet doen. Moet ik opnieuw met hem gaan praten of juist niet of … nou ja ik weet het niet. Weet alleen dat ik me erg verloren voel op het moment dat hij na een bezoekje of zo weer naar huis gaat…. Hoop dat je even wilt laten weten hoe jij dat doet. Misschien kan ik er ook iets mee. Ik wil je in ieder geval bedanken voor het schrijven van je verhaal op deze site. Zeer herkenbaar… (voor mij althans)…
(Een schoonzus)

Bookmark