Onbekend
We hebben elkaar ontdekt via internet. Ik had een oproep intuïtief geschreven aan mijn ware, nog onbekende liefde. Hij bleek er helemaal van overdonderd te zijn en mijn internet oproep constant bij zich te dragen en al zijn vrienden er gek mee te maken (met zijn gevoel en wat ik met hem deed). We kwamen samen en meteen werd het een joyride. Ik was gewaarschuwd rustig aan te doen door een paranormale vriendin van mij, maar nee dus. Binnen een half jaar was ik zwanger en kwamen we voor keuzes te staan. We waren er niet klaar voor.. We kwamen in een neerwaartse spiraal van angst en negativiteit. Na 4 jaar gingen we uit elkaar, allebei waren we onszelf compleet verloren. De confrontaties met onszelf zagen we niet en ik maakte er resoluut een einde aan. Ik moest eerst mezelf vinden, ik ben moeder van twee kinderen en ik was alleen nog maar een schaduw van mezelf. 1 Blik van hem en ik was helemaal niets meer.. Ongelooflijk veel pijnen aan beide kanten…
We kijken nu of we, rustig, opnieuw beginnen.
De aantrekkingskracht van ons op elkaar zou een halfdode nog tot leven wekken.
Wat het mij heeft gebracht is dat veel oude pijnen zijn opgelost. Ik nam hem mijn wonden kwalijk, tot ik inzag dat het MIJN wonden waren die door de liefde naar boven kwamen. Vanavond heb ik hem dit verteld, hij begrijpt alles en het is voor hem precies hetzelfde.
Het meest bijzondere voor mij was dat onze intimiteit altijd nieuw en geweldig was, maar het mooiste is de geboorte van onze zoon Lorenzo. Onbeschrijfelijk, we hebben het samen (de geboorte), in liefde, gedaan terwijl ik van mijn eerste kind een hele vervelende ervaring had (28 uur baren). Hij (mijn zielmaatje) was er helemaal voor me en geen seconde van mijn zij. Maar ja, ook de conceptie van Lorenzo was wonderbaarlijk. God had er aandeel in… ik wist dat ik een eisprong had etc., maar ik kon niet op tegen energieën die het overnamen. (Sorry voor mijn openhartigheid maar zo is het nu eenmaal.)
Onze erotiek was helemaal en onbeschrijfelijk. Ik begin er niet aan om het te proberen want het is niet te beschrijven en zou het zo’n tekort doen dat ik het niet eens probeer… Echt niet te beschrijven…
Ik zal altijd van hem houden, ik haatte hem door de pijn, ik ging dood als ik dacht dat hij niet net zoveel van me hield, ik werd gek als ik dacht aan een leven zonder hem, ik kon niet tegen hem op omdat ik mijn grenzen niet kon aangeven en nu begrijp ik dat ik merendeel tegen mijzelf vocht… Ik hou van Mario zoals ik nooit zal kunnen beschrijven, met elke cel, met elk auradeel en met het hele universum en misschien kom je dan in de buurt…
De relatie is beëindigd omdat ik bij mijzelf moest terugkomen. We gaan weer samenkomen. Eerder probeerden we dat en was ik niet klaar. Nu kan ik wachten op hem. Nu ben ik rustig. Ik blijf bij mezelf en dat kan hij weten nu. Hij kan zijn dingen doen en ik ga NOOIT meer ontrouw zijn aan mijzelf… Maar we komen samen, ik zag het aan hem vanavond en hij heeft nog tijd nodig. Maar de vlammen slaan uit en we zullen weer samen zijn… Ik ga heel sterk zijn in mezelf en dan kan hij zich aan me vasthouden totdat hij sterk genoeg is om op zichzelf te vertrouwen..
Als je je zielsliefde tegenkomt dan ontmoet je je eigen wonden… Wees er op voorbereid… wij gingen door meervoudige hellen… allebei en onze kinderen gedeeltelijk ook (mijn oudste zoon noemt Mario nog steeds papa, het zijn onze kinderen en de oudste heeft 2 papa’s)
Mijn tips: Als je je tweelingziel ontmoet, laat alles los behalve jezelf… Neem van me aan dat je bij jezelf moet komen, anders gaat het niet goed. Doet die ander je pijn? Hij/zij spiegelt je wond… keer in jezelf, zoek hulp en leg de wond bloot en heal…
Praat, blijf praten… Blijf in je eigen energie en communiceer echt! Neem de tijd, probeer het te laten zakken. Ik weet het, de emoties zijn niet te beschrijven, probeer rust en tijd te nemen… En als je breekt met elkaar… voel… Wij zijn uit elkaar gegaan (eerst bijna en daarna “definitief”). Ik heb mezelf teruggevonden, neem nu verantwoordelijkheid voor mijn wonden en accepteer hoeveel pijn hij geleden heeft van mijn “stoppen”. Hij is door een hel gegaan, voelt zich geamputeerd etc. Maar hij houdt nog steeds onverminderd van me en ik ben eerlijk met mezelf; ik kon toen niet verder; ik moest mezelf vinden, maar dat maakt het voor hem niet makkelijk want hij wilde niet stoppen!!! Respecteer!!! respecteer dat die ander soms 180 graden tegenovergesteld is… Wij zijn in de valkuil van duwen en trekken gekomen; vreselijk… Ik hoop dat jullie sneller doorhebben wat jullie overkomt. Ik weet nu pas (sinds twee dagen) dat het tweelingzielen betreft want ik geloofde er niet in. Maar ik hou nog steeds van Mario als van dag 1 en het is alleen maar voller en rijper geworden… En nooit zal het minderen, alleen maar vermeerderen. Vertel elkaar alles, ook al reageert de ander raar, BEN JEZELF!!!!!!