Hannibal
Mijn zielsverwant kwam ik 11 maanden geleden tegen in het hospice, waar ik als vrijwilliger werk. Zijn moeder woonde daar tot ze zou overlijden en hij had hiervoor zorgverlof opgenomen.
Ik ben een vrouw van 52 jaar, getrouwd en heb drie kinderen. Ik was iemand die zich altijd probeerde te verplaatsen in anderen en het iedereen naar de zin probeerde te maken. Het geluk van een ander was voor mij belangrijker dan mijn eigen geluk. Mijn jeugd heb ik niet echt cadeau gekregen en ook de rest van mijn leven ging niet helemaal van een ‘leien dakje’.
Hij is een spirituele man van 53 jaar, getrouwd en ook drie kinderen. (hierna noem ik hem Piet)
Spiritueel was ik totaal niet, ik was een ‘nuchter kalf’ maar wel een gevoelsmens. Tijdens mijn functioneren in het hospice kwam ik meer en meer mijn ‘voelen’ tegen en verbaasde mij daar erg over…Ik voelde feilloos dingen aan, voorzag dingen die niet te verklaren waren.
Mijn eerste twee diensten, samen met hem, was er bij mij weinig aan de hand. (bij hem sloeg de vlam direct in de pan, vertelde hij me later)
Ik vond hem sympathiek en lief, maar dat was dan ook alles van mijn kant. Fysiek vond ik hem totaal niet aantrekkelijk. Zijn onbaatzuchtige houding, naar zijn moeder toe, viel mij wel direct op. (herkenning)
Tijdens mijn derde dienst, samen met hem, sloeg de vlam over, een vederlichte hand van hem op mijn rug was hiervoor voldoende.
De diensten hierna werd ik een expert in tijd rekken en ik probeerde zoveel mogelijk gezamenlijke diensten te plannen.
Er ontstond een band tussen ons, een oogopslag – muzieksmaak -humor – bepaalde opmerkingen, ik voelde veel overeenkomsten in karakter en er was gewoon een ‘klik’.
Ik voelde meer naar hem toe, maar mocht dit niet van mezelf. Ik was daar voor zijn moeder en niet voor mezelf.
De dag dat zijn moeder overleed ging ik richting hospice met een smoes, ik was van plan met hem een terrasje te pikken om hem beter te leren kennen. Helaas voor mij, hij was er toen niet, hij was naar huis gegaan omdat zijn dochter hem nodig had.
Wel heb ik afscheid van Piet’s moeder kunnen nemen, dit voelde heel bijzonder.
De dag erna werd zijn moeder uitgedragen,……Ik had het gevoel dat, tijdens het condoleren, Piet zich aan me vast klampte, toen kreeg ik mijn eerste zoen. (wel keurig) Om het niet op te laten vallen heb ik de rest van zijn familie ook maar gezoend.
Na het wegdragen ging de familie naar de aula, er was oogcontact, ik kreeg een verontschuldigende blik van hem….Ik ging met een goed gevoel naar huis…… maar ‘het was nog niet af’.
Zwaar tegen mijn principes in ben ik naar de begrafenis gegaan, ook hier was er ‘iets’ tussen ons en ik kreeg daar van hem de kracht om hem een briefje met mijn mailadres te geven. Nog steeds voelde het voor mij niet af, we waren nog niet klaar.
Bij het ‘afscheid’ nemen ging ik aardig de mist in; ik zei tegen zijn kinderen ‘tot ziens’ en uiteraard naar hem toe weer de drie fatsoens zoenen, wel mikten we aardig op elkaars mond.
Twee dagen later had ik zijn eerste mailtje binnen, toen begon er een complete ‘soap’ en een intensieve, loodzware maar ook goede periode.
We begonnen voorzichtig; aftastend, heel veel herkenning qua karakter en ik probeerde hem te helpen in zijn rouwproces. Hij bouwde websites en ik bood aan om hem te helpen met de teksten, zodoende ontstond er een intensief mailcontact.
De volgende stap was voorzichtig aftasten hoe we in ons huwelijk stonden. Dat het bij hem niet helemaal lekker zat had ik al gezien/gevoeld, maar van mijn kant wist hij niks.
Ik had mij jarenlang volledig weggecijferd, dus ook bij mij zat het totaal niet lekker.
Mijn man en ik waren een weekendje weg (25 jaar getrouwd) en ik wist dat er op woensdag of donderdag een laaiende liefdesverklaring van zijn kant zou komen.
Dat klopte en hierna was het hek totaal van de dam. Laaiende mails vlogen er over en weer en ik kon dit totaal niet aan. Het beheerste mijn hele leven, ik kon niet meer eten en slapen, ik functioneerde uitsluitend op de automatische piloot, zo’n impact had het op mij.
Toch kon ik er ook niet mee stoppen; ‘het was sterker dan ik’…… Kilo’s ben ik afgevallen in die tijd.
Al vrij snel begon het aantrekken en afstoten. Eerst noodgedwongen, want onze partners kwamen er achter dat het finaal uit de klauw was gelopen.
Toch konden wij niet zonder elkaar en we werden erg creatief om elkaar te bereiken. (helaas voor mij was mijn man nog creatiever en kon zodoende alles volgen)
Ik ben inmiddels met mijn zesde mailadres bezig en Piet volgens mij ook.
Piet heeft ook nog een tijdlang via zijn werk gemaild, maar toen zijn superieuren erachter kwamen bleek dit niet zo’n succes te zijn geweest…….Ik denk dat er daar mensen hebben ‘gesmuld’ van onze mails.
Piet maakte op een gegeven moment een privé babbelbox aan, we hebben gechat en er is een periode geweest dat we elkaar via zijn website konden bereiken.
Veel heb ik van hem geleerd. Hij was erg spiritueel en Zen Boeddhist. Ik functioneerde verstandelijk en wilde alles kunnen beredeneren.
Dankzij hem heb ik geleerd feilloos op mijn gevoel te vertrouwen.
Het spiegelen, wat we over en weer doen, voelt voor mij goed maar ook confronterend.
We hebben diverse keren gebeld en elkaar een paar keer gezien. Hij woont in het westen en ik in het oosten van het land.
Nu (ongeveer 400 mails later in 9 maanden tijd) hebben we ongeveer 40 keer geprobeerd het contact te verbreken. (het leeuwendeel van de stopmails kwam van zijn kant) Het lukte tot nu toe iedere keer eventjes en vervolgens ‘laaide’ het van weerskanten weer op.
Iedere keer, als het contact verbrak, voelde ik opluchting, intense opluchting want het stiekeme gedoe was weer afgelopen, maar al vrij snel overheerste het gevoel van gemis en brak er weer een periode aan van intensief contact.
De ene keer zocht hij mij op, de andere keer begon ik weer.
Het bijzondere vind ik dat wij geen van beiden er op uit waren om huwelijken kapot te maken. Iedere keer weer wezen wij elkaar op de ‘valkuilen’ in ons karakter en vroegen elkaar om begrip voor de houding van onze partners.
Recent wees ik hem op deze site en hier vinden wij allebei veel herkenning.
Hij heeft mij gezegd dat ook hij zijn verhaal gaat insturen….ik ben benieuwd.
Of we zielsverwanten of tweelingzielen zijn weet ik niet, bij mij voelt het als tweelingzielen.
We zijn allebei nog steeds bij onze partners en het voelt voor mij heel bijzonder dat mijn man mij nog steeds niet de deur heeft gewezen.
Nu ga ik even in de verleden tijd zitten want recent is het contact weer eens verbroken.
We hadden voornamelijk een mail relatie, (ik heb hem dingen verteld uit mijn verleden, die ik altijd had verzwegen en waar ik mij voor schaamde) af en toe sms-en en bellen en tot nu toe hebben we elkaar een paar keer gezien. Mailen op zich voelde al bijzonder, het gebeurde nog al eens dat we tegelijkertijd achter de pc zaten en dit van elkaar voelden. Mail-chatten is door ons uitgevonden. Ik ‘wist’ vaak dat er een mail binnen was en werd dan, als een magneet, naar de pc getrokken.
Bellen voelde als een cadeautje, het was heerlijk om zijn stem te horen. Blijkbaar voor hem ook want hij heeft de afgelopen periode vier telefoonnummers versleten.
Elkaar zien is niet in woorden uit te leggen.
Eén dag zijn we samen geweest en ook intiem. Het was voor mij een hemelse/goddelijke ervaring, niet te vergelijken met iets anders/aards.
Volledig in elkaar opgaan, niet van elkaar af kunnen blijven, we bleven praten. Al mijn zintuigen waren er bij betrokken. Ik voelde me één met hem. In alle opzichten een intense dag, een tantra dag.
Het deed mij letterlijk pijn toen wij weer uit elkaar gingen.
We wilden, diep in ons hart, allebei dolgraag een liefdes relatie in de periodes dat wij elkaar aantrokken, maar het verstand heeft mij tot nu toe hiervan weerhouden. We hebben allebei een gezin met inwonende kinderen, verantwoordelijkheden dus.
Het voelt voor mij niet goed om van de ene relatie in een andere te duiken.
Het spiegelen zou ook in een relatie tussen Piet en mij gewoon doorgaan en ik denk dat dit tot heftige confrontaties kan leiden.
Als ik hem zie, zie ik mezelf met al mijn zwakke kanten.
Tegenpolen trekken elkaar aan, gelijkgestemden stoten elkaar vaak af.
Ik weet dat het een moeizame relatie zou worden.
Ik realiseer mij ook terdege dat een hemelse/goddelijke ervaring niet vergelijkbaar is met
het aardse.
Er op terug kijkend was het bittere noodzaak en de hoogste tijd dat ik Piet tegenkwam.
Ik was niet gelukkig met mijn leven, maar niet bij machte om er iets aan te veranderen.
Met dank aan hem zijn er veel dingen in mij naar boven gekomen waarvan ik niet wist dat ik ze in mij had. (in allerlei opzichten)
Ik zat in een slachtoffer rol en meer en meer kan ik mezelf hier uit worstelen.
Nu sta ik veel meer stil bij mezelf, ik houd van mezelf en dit draag ik ook uit.
Ik heb een stuk rust in mezelf gevonden die ik voor die tijd niet had.
Ik pik niet alles meer, cijfer mezelf niet meer weg en wil dat er rekening met mij wordt gehouden.
Spiritueel ontwikkel ik mij en dit voelt goed, wel realiseer ik mij dat ik hierin nog veel van hem kan leren en het voelt bij mij als ‘geamputeerd’ dat er nu geen contact meer is.
Ik voel me niet compleet zonder hem……We zijn een eenheid en we blijven één…..
Ik voel en voelde hem geregeld in me, ik weet dat hij bij me is en mij bijstaat/steunt…… Dit is wederzijds……..ook al zitten er honderden kilometers tussen ons en is er nu geen contact.
De boodschap die ik graag aan anderen mee wil geven is deze.
Leef zoveel mogelijk in het heden, geniet van datgene wat er op je pad komt, leer ervan en kijk niet naar de toekomst.
Kijk naar de positieve dingen die het je oplevert en sta niet teveel stil bij het gemis.
Blijf nuchter kijken en zie er de humor van in – hoe moeilijk dit soms ook is.
Weet ook dat je niet de enige bent met zo’n ervaring. (gedeelde smart is halve smart)
Probeer niet alles verstandelijk te beredeneren (niet alles is te verklaren) Ervaar hoe het bij je voelt en aanvaardt het, verzet je er niet tegen want het is onmogelijk om je hier tegen te verzetten. (het onoverkomelijke)
Verklaar jezelf niet voor gek als dit je overkomt, er is een gezamenlijk doel. Pas achteraf kun je zien waarvoor deze ervaring nodig was.
Betrek je eventuele partner er zoveel mogelijk bij en vraag om begrip en steun. (wijs hem/haar op deze website)
Probeer niet deze ‘goddelijke’ ervaring met iets anders te vergelijken.
Hoe het nu verder gaat?……is het nu af?
Ik heb geen idee en maak me er ook niet druk om, ik leef in het heden en dat is het enige wat er nu toe doet.
Ik heb de afgelopen periode veel geleerd over mezelf en ben Piet er dankbaar voor.
Ik hoop dat mijn echtgenoot kan omgaan met een vrouw die, voor het eerst in 25 jaar huwelijk, aan zichzelf denkt en eisen stelt. Ik hoop dat hij dit honoreert.
Ik voel me zonder Piet niet compleet, maar weet dat ik nu completer ben dan ik mijn hele leven ben geweest.
Dus……..bedankt Piet.
Met dank aan jou mocht ik dit alles ‘zelf ervaren’