Onbekend
Het begon allemaal met een kaartje. Op een dag had ik het gevoel dat ik een oud-docent van het middelbaar een kaartje moest sturen om te laten weten dat het goed gaat en dat ik zijn steun van toen ontzettend kon waarderen. Hij stuurde een kaartje terug en zodoende leek het ons wel leuk om een keer af te spreken.
We spraken af bij hem thuis in de omgeving van Tilburg. Het begin was wat onwennig, maar er was meteen al zoveel te vertellen. We dronken thee en voerden intellectuele gesprekken. Op een gegeven moment had hij het idee mij terug te rijden naar Antwerpen, waar ik woon, en daar wat te gaan eten. Vanaf toen waren we vertrokken. Er ontstond een ongelooflijk intense maar hele liefdevolle energie tussen ons, we bleven maar praten, we hielden elkaars handen vast, we hielden elkaar vast… Het voelde zo warm en vertrouwd. Hij zei dat we op de zelfde golflengte zitten.
Eerder, toen hij nog mijn leraar was, had ik dit intense warme gevoel ook al. Ik wist niet wat het was, ik vond het vreemd. Ik droomde er van in zijn armen in slaap te vallen en nooit meer wakker te worden. Hij heeft in die tijd veel voor mij betekend, maar op een dag moest hij afstand van mij nemen. Ik moest zelf op eigen benen staan. Dat deed pijn. Ik was zo blij dat ik hem terug had gevonden.
Van het begin af aan heb ik aan mijn partner verteld wat ik voel. Hij aanvaardt het, ziet het niet als concurrentiestrijd. Hij helpt me er bij, het verwerken, het een plaats te geven. Ik besef dat het hel bijzonder is dat iemand je deze ruimte geeft….
Het gevoel was zuiver en puur. Absoluut ver weg van aardse verliefdheid. De liefde zit in het hart en alleen daar, niet in mijn buik. Ik voel geen vlinders in mijn buik, maar een heel warm hart.
Na onze ontmoeting was ik er van overtuigd dat we elkaar snel weer zouden zien, maar dat was helaas niet zo. Ik kon mijn oud-leraar niet meer bereiken. Ik vertelde hem wat ik voelde door een brief te schrijven. Hij antwoordde dat hij het heel mooi, prachtig zelfs vond. Hij zou terugschrijven, maar dat gebeurde niet. Ik wachtte op zijn antwoord, op enig teken van hem. Aan de telefoon zei hij dat het te intens was om op korte termijn af te spreken. Ik voelde me gebroken, maar bleef hoop houden. Ik bleef wachten op antwoord en ik voelde me verscheurd diep van binnen. Iedere dag dat ik niets van hem hoorde was het alsof ik mezelf te pletter liet vallen. Bloedend, vol blauwe plekken. Ik was op sterven na dood, at nauwelijks meer. Ik wilde alleen nog maar slapen, want als ik sliep was hij dicht bij me. Op een gegeven moment begon ik te schrijven, als ik hem schreef, of over hem schreef was hij dicht bij me.
Op een dag kon ik niet meer langer wachten. Ik wilde weten wat hij te zeggen had. Ik weet dat hij iets te zeggen had. Ik belde op. Het was een moeilijk en stuntelig gesprek, maar vanaf toen, toen hij me uitlegde dat we waarschijnlijk zielsverwanten zijn, misschien zelfs tweelingzielen, kon ik verder. Ik ben niet vertrouwd met deze termen, ik ben er over gaan lezen. Voor hem, hij is 25 jaar ouder dan ik, 53 jaar, is het misschien wat duidelijker. Mogelijk is hij er van uit gegaan dat ik wel wist wat zielsverwantschap is. Er gaat een nieuwe wereld voor me open.
Ik mis hem nu minder, ik voel hem dicht bij me zonder dat hij bij me hoeft te zijn. Ik wil dat hij heel gelukkig is. Ik voel zoveel energie en warmte in mij. De mensen om me hen zeggen dat ik straal. Het lijkt alsof ik veel beter met de mensen overeen kom…
Hij was mijn docent op de middelbare school, maar hij heeft me daar ook bijgestaan op momenten dat ik niets meer van de wereld begreep. Ik voelde me destijds een alien, niet begrepen. Hij durfde me wat troost te geven. Soms liet hij me gewoon werken op zijn kamer. Hij werkte dan zelf verder aan zijn eigen taken en ik maakte mijn huiswerk. Hij hoefde verder niets te zeggen of te doen, bij hem zijn was genoeg. Op een gegeven moment moest hij afstand van mij nemen. Hij kon me niet verder helpen, ik moest het nu alleen doen. Dat deed heel veel pijn, maar het moest en het lukte me.
Nu heeft hij schrik van de intensiteit, terwijl ik in staat ben in deze vriendschap in te vliegen.
Onze levensritmes zijn zo verschillend. Buiten ons verschil van leeftijd, hij is ontzettend op zijn rust gesteld, terwijl ik niet genoeg kan krijgen van bepaalde momenten. Hij is veel bezig met spiritualiteit terwijl voor mij de wetenschap mijn religie is. We zijn erg verschillend en ook weer niet. Het is verwarrend.
We willen geen liefdesrelatie. Dat zou niet werken. Er is en groot verschil van leeftijd en levensritme. Bovendien zou het verstikkend zijn denk ik… Het zou teveel van het goede zijn. Vergelijk het maar met een avond stappen: een avond pinten drinken is vaak geen probleem, maar een hele avond wiskey drinken… Het zou teveel van het goede zijn. We zouden elkaar denk ik letterlijk dood knuffelen.
We zien elkaar af en toe. Hij laat mij eerst alles een beetje op zijn plaats zetten en hij is dat ongetwijfeld ook aan het doen. Hij is wel veel vertrouwder in de wereld van spiritualiteit, maar hij vindt ook vooral dat ik zelf moet zoeken, hij wil me niks opleggen.
We spreken binnenkort weer af. Hij heeft een cd voor mij gemaakt en ik heb een boek voor hem geschreven.
Wat het mij heeft gebracht dat zal de tijd nog moeten leren. Maar er is afgelopen maanden, na de ontmoeting al zo ontzettend veel gebeurd! Ik ben terecht gekomen in een stroomversnelling. Ik leer veel over mij zelf, over hoe ik beter in het leven kan staan. Over hoe ik liefde kan voelen. Ik vind energie terug, ik ben nog zoekende waar in ik die kan uiten. Ik heb nog geen manier gevonden om mijn talenten goed tot uiting te brengen. Ik heb veel gestudeerd, 3 diploma’s, maar een goede job die bij mij past heb ik nog niet kunnen vinden. Ik kan er niet eens mee zitten met alles wat ik in mij voel. Het zal wel komen zeker? Ik voel me minder eenzaam.
Het meest bijzondere vond ik dat we twaalf uren aan een stuk hebben gepraat en nog waren we niet uitgepraat. Uren lang hielden we elkaars handen vast. Het voelde zo warm, zo zuiver.
Erotiek is niet van toepassing. We zijn in elkaars armen op de bank in slaap gevallen.
Ik denk niet dat ik met hem erotiek zou kunnen beleven. daar stijgt wat ik voel ver boven uit.