Edith
k zat al anderhalf jaar heel slecht in mijn vel,doordat ik altijd anders was als de rest en niemand mij begreep, alleen mijn moeder, maar die is al heel lang dood.
Tot eind 2007, ik een berichtje op een forum kreeg,omdat iemand merkte dat het niet goed ging,later nog wat gehoord en zo kwam er een mooi e-mail contact, waar bij van mijn kant al na de derde keer een enorme liefde me overspoelde. Ik heb nu ook van dit soort contacten, maar voel daar geen liefde bij, wel warmte.
In februari hebben we elkaar ontmoet, en bij het zien van elkaar,was het goed, en hebben we het heerlijk gehad, niet nerveus niet verlegen gewoon heel fijn.
Ik ben een heel eerlijk en open persoon,dus mijn partner hoorde alles, zag ook dat het mij goed deed. En doordat ik zo eerlijk ben en we een fijne relatie hadden, was hij er niet bang voor. Soms was het wel moeilijk, maar ook daar praten we over. Mijn twin was minder open omdat ze dat niet waren gewend en hij niet wist hoe uit te leggen, zijn partner dacht dat ze ook zo’n vriendschap had gehad, maar wij wisten beter.
Zoals ik het ervaren heb? Pfffff heb je even? Prachtig, appart, mooi, diep, intens, zeer zwaar en pijnlijk. Het gevoel dat je overspoelt, ik wou ooit tegen hem zeggen, je lijkt mijn tweelingziel wel, maar wilde eerst weten voordat ik wat tik, wat het echt betekent en mijn ogen rolde uit hun kassen, dat was precies wat ik voelde!!!
De liefde ging zo diep, zo niet aards als ik gewend ben! Terwijl ik echt niet op hem viel/val, want het is totaal mijn type niet. Bij ons was het meer bipolair, het aantrekken en afstoten, maar dat kwam hoofdzakelijk door zijn zware blokkades, want ik heb en had er altijd vertrouwen in. Immers, als de liefde zo diep gaat, hoe kan het dan anders dan niet goed komen? We merkten dat we samen verder wilden! Ook al haden we een goede relatie, ik persoonlijk vind het niet eerlijk naar je partner toe als je zo veel meer om de ander geeft, om dan te blijven,en daarom zijn mijn partner en ik uit elkaar, respect voor elkaar, mij laten kijken wat ik nodig heb. Waardoor mijn twin ook weg wilde, maar er duidelijk niet aan toe was, maar uit angst mij te verliezen werden er dingen gezegd die hij dacht dat ik wou horen.
Onze relatie is hele diepe intense relatie, mooi, liefdevol, elkaar begrijpen elkaar vooruit helpen, voorzover dat kon bij hem. Van mijn kant 100% vertrouwen in elkaar, het “weten” dat het zo goed is. Het “weten” dat je samen bent gekomen om elkaar te helpen. Als we bij elkaar waren was alles perfect, voelde ik me beter dan zonder hem, ik voelde mijn eigen zieltje helemaal heel zijn. Ondanks de botsingen, die kwamen door onbegrip, en blokkades bleef ik zelf het vertrouwen hebben, omdat ik mijn diepste gevoel ken.
Het grootste obstakel noem ik maar, de op een of andere manier lichamelijke aantrekkingskracht waar ik geen vat op had, hij werd verliefd op mij, dus logisch dat het erbij komt, maar ik ben en was niet verliefd en mijn lijf gaf me toch dingen aan! Heel raar en nog niet te bevatten. Zijn blokkades vormden voor de rest de obstakels en daar zitten we nu nog mee, het geen vertrouwen in zichzelf hebben, maar ook niet in mijn kunnen, het niet herkennen dat je ego ook dingen doet en laat voelen, het niet in balans zijn van het ego.
Een liefdesrelatiewens hadden we echt wel! Ook al hadden we beide een goede relatie, dit ging zo diep en we voelde ons zo compleet bij elkaar, hij omschreef het, als wel gelukkig zijn, maar geestelijk iets missen, ik miste gewoon iets in mijn ziel. Het was “goed” het hoorde zo als we bij elkaar waren. En dat maakt het juist zo moeilijk, waarom nu, waarom als je op zich allebei gelukkig bent?
We hebben er tegen gevochten, dat we dit niet wilde, een waanzinnig mooie vriendschap en ook met de partners een fijn contact. Maar dit was niet tegen te houden.
Er is geen relatie nu meer, door zijn angsten zijn onzekerheid, zijn geen geloof in mijn kunnen en volhouden hebben, ik weet dat het zwaar zou zijn, maar we weten ook dat ik beresterk ben, en met zo’n ervaring zeker, je WEET toch waar je het voor doet?Dus nee, bevrediging, absoluut niet.
Het heeft mij gebracht dat ik me zelf meer accepteer. Mezelf meer liefheb.
Het heeft me meer liefdevolle contacten gebracht, er komen steeds meer mensen terug uit mijn verleden en nieuwe mooie contacten. Maar het heeft ook iets afgenomen, het weten dat een normale relatie niet meer hoeft.
Het meest bijzondere was toch wel, tijdens een knuffel, dat ik die kosmische ervaring had van het klaar komen. Mijn god, ik had echt zo iets van wat gebeurd er met me? En dat was eigenlijk al toen we elkaar pas drie keer hadden gezien.
En, ik heb een soort misbruik meegemaakt, maar daar nooit over gesproken, omdat ik het eigenlijk niet zo erg vond, dus uit dat schuldgevoel nooit iets gezegd.
Tot ik bij hem was, ik zou mijn geheimpje vertellen als ik bij hem was, en het wilde vertellen,en toen dacht, nee, wat maakt het uit, en mijn lijf zo gek ging doen,en ik weer dacht, doeniet zo gek, straks voelt hij zich rot omdat ik dat heb meegemaakt, terwijl ik er niet mee zit, en weer deed mijn lijf zo raar, dat ik het eruit gooide! Heel raar, en vanaf toen is het schuldgevoel wel weg!
In onze vakantie, zei mijn man, dat het beter was uit elkaar te gaan nu het nog goed was, hij sms’te me twee dagen later dat hij tegen zijn vrouw gezegd had weg te gaan. Al trok hij dat weer in.
Het zielsliefdegevoel is een zeer diep intens gevoel van liefde, wat de ander ook doet, je weet hoe zijn zieltje is, dus je hoeft hem niks te vergeven, alleen soms vol te houden. Nu er geen contact meer is en zal zijn, ervaar ik een intense zielenpijn, die ik niet zomaar kan stop zetten, zoals je doet bij een normale verbroken vriendschap/relatie.
Hij koos half december voor mij, en twee dagen later was het over! Snap er nog niks van. Ik denk soms, ik weet dat we bij elkaar horen,maar hoe kan het dan, dat je beide niet op het zelfde niveau zit? Te veel blokkades,van zijn kant, het geen geloof en vertrouwen hebben in mij.
Ik snap het niet.
Wat doet het met je? Intense pijn, het weten dat een gewone liefdes relatie er niet meer tot doet, omdat dit gewoon simpel weg nergens mee te evenaren is.
Dit maak je geen twee keer mee, dat geloof ik niet, immers je heb maar 1 tweelingziel en het is verdorie al zo bijzonder dat je die ontmoet, en ook daarom begrijp ik het werkelijk niet. Dat was ook een angst, dan zei hij vaak, als we geen contact hadden even, ben je nu op zoek naar een andere liefde???? Mocht je dit twee keer meemaken heb je volgens mij niet je twin ontmoet. Nee, ik hoef niet meer.
Ik weet nog niet of ik er blij mee moet zijn dat ik dit heb meegemaakt, het was gruwelijk mooi, maar ik heb veel meegemaakt in mijn leven, maar dit is ook iets wat zo’n ongelofelijke gruwelijke pijn doet, dat ik dat liever niet had ervaren. Want hoe kun je nu nog door?
Alleen, als de een beduidend sneller is dan de ander, hou je stil, forceer niets, houd sommige dingen in, al zal dat moeilijk zijn.
Heb veel respect voor elkaar. Als dat en geloof in elkaar er bij ons was geweest, was er geen breuk. En GENIET. En laat iedereen het maar er het zijne over denken, als je dit meemaakt, WEET je wat je voelt.