Onbekend
Ik ontdekte mijn zielsliefde bij de allereerste blik. Ik keek hem aan en ik wist dat bij hem wilde zijn. Het leek alsof ik dwars door hem heen kon kijken. Of hij het ook zo ervaart weet ik niet precies. Ik weet wel dat hij regelmatig aan mij denkt en dat hij me mist, maar ik denk ook dat hij niet doorheeft wat er gaande is. Het is moeilijk uit te leggen wat er gebeurde. en wat ik voelde. Als ik bij hem ben lijkt de tijd voor mij stil te staan. Ook als ik hem in zijn ogen kijk is het net of ik meer zie dan bij andere mensen. Soms voel ik zijn gezicht heel dicht bij de mijne terwijl hij helemaal niet fysiek in de buurt is. Ook ruik ik hem soms. Vaak krijg ik een “aankondiging” wanneer ik hem weer ga zien. Soms via gedachten, soms via gevoelens en soms denk ik dat ik hem zie lopen en dan kom ik hem een paar uur later tegen (per toeval). Ik heb al vaak meegemaakt dat hij een zin gebruikte die ik letterlijk! Een paar dagen daarvoor gebruikte tegen iemand anders. Oja en de “toevallige” ontmoetingen, onder de meest rare omstandigheden.
We hebben een soort van bij elkaar zijn gehad van een maand. Toen kwam de dag dat zijn vrouw mij belde om om uitleg te vragen. Vanaf dat moment hebben we elkaar maar weinig gesproken. Maar wanneer ik hem zie of spreek lijkt het magnetisch te zijn (voor hem ook geloof ik) Al met al hebben we maar kort “iets” gehad, maar ik heb het gevoel alsof ik precies weet waar hij mee bezig is en alsof ik precies weet wie hij is.
Het grootste obstakel vanuit mij gezien is de vrouw en de kinderen die hij heeft. Hij heeft weleens tegen mij verteld, dat als hij zijn vrouw zou verlaten, dat zij dan zou zorgen dat hij de kinderen niet tot weinig meer zou zien. Dat zou hem kapot maken, daarom snap ik zijn keus ook heel goed. Ook heeft hij een enorm schuldgevoel (denk ik) De laatste keer dat ik hem sprak zei hij dat hij zijn verantwoordelijkheid als vader genomen had en dat zijn keus gemaakt was, maar ik zag in zijn ogen dat hij niet gelukkig was in de huidige situatie.
Ik kan alleen voor mezelf spreken. Ik zou graag een relatie met hem willen. Ik heb nog nooit zoveel gevoeld voor een persoon, die ik eigenlijk nauwelijks ken. Ik ontmoet heel veel jongens en mannen die leuk, attent en vriendelijk zijn. Maar het gevoel lijkt nooit verder te gaan dan 2-dimensionaal. Ik zit niet te wachten op hen en ik sta voor iedereen open maar het gevoel is nooit zo intens.
Ik weet niet of we op dit moment een relatie hebben. Hij heeft vaak aangegeven een vriendschap te willen, maar vervolgens hoor ik soms wel een jaar niks van hem. Dat doet me enorm veel zeer. Hij zegt dat hij het zo moeilijk heeft met zichzelf in de huidige situatie, dat hij mij niks te bieden heeft. Ik begrijp dat, maar ik ben het er niet mee eens. Hij laat mijn bloed en energie stromen, ik kan de hele wereld aan als ik hem maar even gesproken heb. Dan heb je elkaar toch wel wat te bieden?
Ik kwam hem tegen in een tijd van eenzaamheid en geen eigenliefde. Hij heeft mij laten zien dat ik niet alleen ben, dat er mensen zijn die ook anders over het leven nadenken. Hij heeft mij in contact gebracht met mezelf en ik ben weer gaan voelen, iets wat ik lange tijd aan de kant geschoven had omdat het leven me te zeer deed. Hij heeft me gestimuleerd (zonder dat hij het weet) om me te gaan verdiepen in oude karma’s en oude trauma’s die ik op moest en moet lossen.
Het mooiste wat er gebeurde is gewoon het samen zijn. De totale rust die ik voelde als ik bij hem was. We praatten niet veel we lagen alleen maar tegen elkaar aan en dat was genoeg.
Het zielsliefdegevoel omschrijf ik als een band, een touw of hoe je het wil noemen. Die band die blijft, hoe graag ik ook zou willen dat het wegging. Ik praat nog steeds tegen hem in mijn hoofd. En ik hou van hem, ik weet niet hoe en ook niet waarom. Na alles wat er gebeurd is, hoop ik nog steeds dat hij geluk vind in het leven dat hij nu heeft. Al zal ik hem nooit helemaal in mijn leven hebben, ik hou van hem en dat zal nooit meer weggaan.
De relatie is beëindigd omdat hij getrouwd is, eigenlijk niet zozeer omdat hij getrouwd is, maar meer omdat hij kinderen heeft. Ik ervaar dat natuurlijk als iets dat me wanhopig maakt. Ik wil niets liever dan bij hem zijn, maar ik probeer hem los te laten. Ik probeer te denken en te voelen dat echte liefde inhoudt dat je de ander zijn lessen laat leren. Dat geloof ik ook maar tegelijkertijd, mis ik hem vreselijk. Al 6 jaar lang!
Ik zou niet snel meer voor een zielsliefde kiezen, omdat het je enorme vreugde maar ook enorme wanhoop en verdriet brengt. Ik hoop dat we ooit bij elkaar komen, maar zoniet zou ik nooit meer voor zoiets gecompliceerds kiezen.
Mijn tip is: lostlaten, loslaten en nog eens loslaten!! Probeer niet vast te houden aan datgene wat je voelt, probeer in liefde die ander zijn of haar lessen te laten leren. En gun jezelf ook die lessen die je nodig hebt. Welke dat dan ook mogen zijn.