Onbekend
In een zeer moeilijke periode in mijn leven ben ik opnieuw voor hem gevallen.. of beter gezegd, heb ik het na zovele jaren eindelijk toegelaten. Ik ken hem al héél erg lang en er is altijd wel iets speciaal geweest tussen ons.
Ik wist niet wat me overkwam en ben een zoektocht begonnen. Ik wilde weten om welke reden hij in mijn leven is en blijft. Dat is altijd mijn idee geweest: hij is er met een bepaalde reden. Waarom we die sterke band toch hebben. En zo heb ik het ontdekt via internet. Ik heb het hem tot nu toe niet verteld, maar hij schrijft en zegt alle dingen die op deze website staan: dus ik voel dat hij zelf ook zoekt naar wat het juist is tussen ons.
Het is een rollercoaster van emoties die ik niet kan/kon tegenhouden. Ik voel zoveel. Een onbeschrijflijke verbondenheid tussen ons twee, een schuldgevoel tov mijn partner en kinderen om wat ik voel, snakken naar mijn ZL, tristesse en blijheid, verwardheid en verlangen. Het valt zeer moeilijk onder woorden te brengen wat ik denk over of ovoel voor hem, van hem, met hem..
Onze relatie is zeer intens. Zowel emotioneel als fysiek. Hij maakt dingen los in mij. Hij brengt me op plekken waar ik nog nooit eerder ben geweest. Hij kan met de minste blik, aanraking, woord of kus plat in mijn ziel zitten. Nog nooit meegemaakt. Een warmtestraal die steeds feller wordt. Een heerlijk gevoel bij hem, de klok die ons terug naar realiteit brengt. Afstand tov zeer zeer close.
Mijn partner weet van niets. Dat maakt het moeilijk, hij is mijn grootste geheim. En ik voel zoveel voor hem. Onze beide relaties en onze kinderen staan wel tussen ons in. En het aantrekken – wegduwen verhaal.
We willen een liefdesrelatie, maar kunnen het niet.
We praten vaak over “later” of een toekomst, maar de tijd tikt verder. We zijn nog jong en het kan nog, maar we kunnen of beter gezegd: durven het niet wagen mekaar te verliezen. Momenteel is onze relatie weer afstandelijker. De uitspattingen zitten er altijd tussen. Hij kan wel sneller de boot afhouden als ik.
Ik wil hem de hele tijd rond mij, wil hem horen, zien, voelen, ruiken, proeven… Hij ook maar het “mag” niet. We zitten in relaties. Dit is niet bevredigend, we zouden het anders willen.
Hij loopt al jaren met een spiegel achter me, adoreert en bemint me al jaren. Zegt me al jaren wie ik ben, hoe ik ben en hoe gek hij is op mij. Ik heb pas een jaar geleden omgekeken en mezelf gezien.. En diegene die de spiegel vastheeft.
Onze allereerste kus was heel bijzonder. Het was een kleine als je hem “technisch” bekijkt maar één die ik nooit nog vergeet. Die ging recht door mijn ziel, recht door mijn hele ik. Nog nooit heb ik gevoeld wat ik toen voelde. Wanneer we vrijen is helemaal anders. Veel intenser en veel meer verbonden dan ooit. Hij kan me doen zweven op alle mogelijke manieren.
Geloof me, ik heb het al oneindig veel proberen mijn gevoel te uiten in gedichten of proberen neerpennen en heb al bijna boeken geschreven: ik kom er niet uit. Het is niet te beschrijven wat een verbondenheid er heerst tussen ons.
Als onze relatie ooit echt eindigt, is het omdat we nooit zullen kunnen aanvaarden dat we niet ECHT samen kunnen zijn. Ik ga deze soort van liefde nooit nog tegenkomen, daar ben ik echt wel zeker van.
Er is zoveel te vertellen over mijn gevoel voor deze man. Heb deze intensiteit gewoon nog nooit gevoeld. Het is zo verdomd moeilijk en ik blijf al zo lang in een situatie zitten die ik nooit heb gewild.
Maar mijn zielfsliefde blijft hangen en ik kan hem echt niet plaatsen. Hij is en blijft er. Hij komt elke keer weer terug (of omgekeerd) hoe hard we ook proberen om echte afstand in te bouwen. we houden van mekaar. Kunnen en willen niet zonder mekaar.
Ik ben radeloos!
Ik vraag me vaak af of ik mezelf dingen wijsmaak. Alles klopt met wat hier te lezen staat op de site. Maar wat als ik in een standaard affaire ben terechtgekomen en gewoon veel aandacht nodig heb en die ook van hem krijg? Is het dan niet gewoon dat?? Maak ik het mezelf wijs?