Onbekend

Tweeëneenhalf jaar kennen we elkaar nu. Ik was gescheiden, hij een jaar na onze ontmoeting ook. Op zakelijk gebied hebben we elkaar ontmoet, daar ook alle perikelen al met elkaar gehad. Op persoonlijk gebied en vooral gevoel heel intens. Het eerste half jaar heeft hij mij heftig maar zeer bedekt het hof gemaakt, me beschermd op de achtergrond, zeer voorzichtig met me geweest. De chemie was overweldigend. De omgeving zag dat ook en vroeg regelmatig, of er iets tussen ons was. In elkaars nabijheid straalden we, ook als we niet van elkaar wisten wanneer we in dezelfde ruimte waren. Men zag het aan een van ons als de ander binnenkwam. We staken a.h.w. elkaars lichtje aan… onbewust. En ook als we over elkaar praatten met anderen.
Na anderhalf jaar heb ik hem over mijn gevoelens verteld: ze waren wederzijds, al kon hem dat niet ontgaan zijn. Met de fysieke confrontatie toen ik vroeg wat hij wilde en me misschien wat beter buiten het zakelijke wilde leren kennen, ontkende hij in 1x alles en rende weg… Het laatste jaar houdt hij afstand, maar de “hofmakerij”, oogcontact enz. gaat door. Soms laat hij zich ook zien buiten het zakelijke, maar komt nooit naar me toe. Ik heb hele dagen het gevoel, of ie er is. Soms is ie er, terwijl ie er niet is. Ik kwam mensen tegen die ik niet kende, maar die spontaan over “ons” begonnen. Twee mensen opeenvolgend. Na het eerste medium (wat ze bleek te zijn) had ik gezegd dat ik er niets meer mee te maken wilde hebben: het was te mooi om waar te zijn wat er zou gaan gebeuren… Ik kon het niet geloven. Maar nog geen drie maanden later herhaalde het zich: een 2e medium die net zo spontaan over “ons” begon, terwijl ik haar niet kende. Ik had ook haar helemaal niets verteld over mezelf ook. Dat doe je niet tegen vreemden toch? De boodschap van beiden: “Het moet gebeuren”. Twee-eenheid… Inmiddels zijn er 3 mensen (mediums) zonder mij en buiten mij om “mee bezig”. Het zal dan wel…
Wat is dat toch? Is dit van deze wereld? Ben ik paranoïde aan het worden?
Het gevoel is een gevoel dat ik nog nooit heb ervaren. Die man zit hele dagen in mijn hoofd, in mijn ziel bijna. Terwijl ik nu weer heb gezegd: ik durf het niet te geloven, ik zie wel, je bekijkt het maar. Niet dus, ik heb het niet in de hand. “De hemel zal openbreken”. Wat moet ik ermee? Is het zo, dat het een moeilijke weg is wanneer het zo zou zijn dat we tweelingzielen zijn? En wat kan ik doen om rust te krijgen? En zelf heb ik wel aldoor het gevoel dat we wel samen zullen komen, heel sterk. Maar de tijd doorkomen zolang het nog niet zo is, is griezelig. Bang dat het een werkelijkheid is, die er helemaal niet is.
Tweelingzielen… Als het zo is dat het mij nu gebeurt wens ik dit echter niemand toe…
Ik kan er boeken over schrijven, maar ik hoop dat mijn “Help” duidelijk is…
Alvast bedankt